Een geweldige ervaring voor ons allen. De jongens zijn dan 9 en 11 jaar....Vele jaren later spreken ze er nog over.
Eindelijk is het dan zover, de reis gaat beginnen.
Om 02.10 u loopt bij Sten de wekker af, poeh valt toch wel wat tegen.
Gelukkig zorgt de adrenaline ervoor dat we allemaal wakker uit de oogjes kijken. Snel ff gezicht wassen en tandenpoetsen. Sten zorgt voor het zacht gekookt eitje. Bianca en ik printen nog snel even een extra set boardingpasses uit. Koffers dicht en inladen in de auto. Laatste controle van alle paperassen en dan precies om 03.00 u vertrekken.
Hopelijk gaat de rit naar Düsseldorf nu in een keer goed. Met 3 routeschema's zou dat geen probleem moeten zijn. En .... het is ook geen probleem; in een keer goed parkeren we in het Maritim Hotel. Perfect door miene leeve geregeld.
In notime zijn we in de Terminal. Omdat we zo vroeg zijn staan we tweede in de rij om de bagage af te geven. Geen probleem. Bianca kijkt verheugd naar de Starbucks vestiging. Oké, ff tijd voor koffie (ik thee) .... hmmm heerlijk.
Dan richting gate B79. Tis niet druk, dus de veiligheidscheck is relaxed, het 'mannetje' daar is zelfs uitermate vriendelijk. Nu ff wachten op de boarding. 06.25 u staat het vertrek naar Amsterdam gepland.
Deutsche Grundlichkeit geldt ook hier. Precies op tijd vertrekken we naar Amsterdam voor een kort vluchtje van ca. 35 min. Nog net tijd genoeg voor een knabbel en een drankje.
Op Schiphol zitten we in de Transfer zone. FF de incheckgegevens controleren met de nieuwe mogelijkheden op de mobiele telefoon en dan richting Gate F05. Het geplande geurtje kopen wil niet zo lukken, mijn gewenste 'sjtink' zit niet in het assortiment.
Bijna 2 uur voor vertrek komen we bij de gate aan. Sten en Jord lezen wat en we doen wat meegebrachte spelletjes. Wachten valt de jongens zwaar. Eindelijk in de rij voor de security check. We hebben met opzet lang gewacht, maar staan daardoor achteraan in de rij. Een stewardess roept of er mensen zijn met een huppeldepup Card. Ik vraag haar welke huppeldepup Card. De Flying Blue, en... ja die heb ik. Wel de laagste in rang, maar zij is in een goede bui en vindt dat ik er toch enigszins voordeel van moet hebben. Dus wij mogen via de korte route naar de securitycheck. Helemaal nieuw ook voor mij is de bodyscan. In een glazen cabine met de armen omhoog word je doorgelicht. Als er dan toch nog iets piept komt het fouileren er aan te pas. Alle vier zijn we schoon. Lekker makkelijk.
We kunnen bijna gelijk door naar het vliegtuig. Weer alle vier op een rijtje. Alleen de voorburen zijn niet zo geweldig. Willen slapen met de stoel in slaapstand. Vooral Bianca heeft daar last van. Met enige tegenzin wil haar voorbuur tijdens het eten even 'omhoog' , om daarna weer gelijk plat te gaan.
Zo nu is Bianca aan de beurt FF Angry Birds spelen.
Inmiddels een paar uurtjes later. We hebben gegeten. Alle spelletjes zijn al eens gespeeld, alle interessante (geen) films gekeken en de iPod (let op: nu met een "o" in plaats van een "a" ) al helemaal afgeluisterd. Poeh ... de verveling begint toe te slaan en we moeten nog 4,5 uur. Nog ff volhouden.
Gelukkig we krijgen nog een koude maaltijd, anders was het wat karig geweest. Wel allemaal smakelijk moet ik zeggen.
En dan uiteindelijk wordt de landing ingezet. Om 21.05 u staan we op Zuidafrikaanse bodem. Nu snel visum stempelen en koffers halen. Uiteraard wil een kruier ons voor een paar Randen wel helpen. Ik vraag hem of hij weet waar het pickup punt voor de Hotelshuttle is. Ja hoor geen probleem. Na geduldig op onze koffers gewacht te hebben staan we in no time bij het pickup punt. Netjes op tijd komt het busje aanrijden: instappen en wegwezen.
Het Hotel blijkt een mega complex te zijn. We zijn snel ingecheckt, tenminste nadat we de vouchers uiteindelijk hadden gevonden en Bianca bijgekomen was van de schrik. Met een golfkarretje worden we naar het huisje gebracht. Sten en Jord zitten achterop, lekker stoer.
We slapen met zijn viertjes op 1 kamer, morgen zal dat anders zijn. Sten is al snel vertrokken, bij Jord duurt dat altijd iets langer. Bianca waagt zich aan een douche (tis winter hier en verwarming is geen bekend fenomeen), gelukkig ben ik geen bikkel. Truste .....
Vandaag dan de eerste echte dag in Zuid-Afrika. We reizen van Johannesburg naar de Kurhula Lodge in Balule Game Reserve onderdeel van het Greater Krugerpark. Kurhula ligt iets zuidelijker dan Phalaborwa.
Aangezien het een lange dag wordt hebben we besloten om om 7.00 uur op te staan en om 8.00 u te gaan ontbijten, zodat we om 9.00 u klaar zijn want dan wordt de auto afgeleverd (jaja plannen daar zijn we goed in).
Zowel Bianca als ik hebben slecht geslapen. 's Nachts wil mijn hoofdpijn maar niet zakken. Bovendien heb ik het koud en haal nog even een extra deken uit de kluiskast. Bianca heeft 'ruzie' met de koelkast. Is het ' brommen' aanvankelijk de boosdoener, het lekken van het smeltende ijs in het vriesvak is later in de nacht de boosdoener. Aangezien we het geluid niet direct kunnen thuisbrengen ga ik gewapend met koffiekopje richting badkamer om een eventuele insluiper te lijf te gaan. Niet nodig gelukkig.
Ook zorgen enkele landende vliegtuigen voor het nodige lawaai.
Veel te vroeg is het 7.00 u. Brr wat is het koud, maar .... strak blauw. Het beloofd dus een mooie dag te worden. Al snel zijn we klaar voor het ontbijt. Ik bel de receptie of ze de koffers willen komen ophalen. Wachten, wachten en ... dan maar naar de ontbijtzaal. Blijkbaar is er vandaag een grote conferentie of iets dergelijks in het hotel. Het is ontzettend druk en al onze spullen moeten door de scanner, voor een ontbijt ???? In een zaal met voornamelijk zwarte vrouwen ontbijten we. Al snel is het 9.00 uur en ga ik richting receptie. Het Avis-mannetje staat me al op te wachten. Ik moet mee naar het kantoortje vlak bij, daar worden de formaliteiten afgehandeld en kan ik vertrekken met een bijna nieuwe KIA-sportage. Terug rijdend naar het hotel kan weer ff wennen aan links rijden in een 'linkse' auto.
Met veel passen en meten past de bagage er net in. Mooie auto maar 1 heel, heel erg groot nadeel: de zit is zo laag dat iedereen behalve ik, niet (Jord & Sten) of nauwelijks (Bianca) naar buiten kunnen kijken. De meegebrachte extra handdoeken en dikke truien moeten uitkomst bieden.
We vertrekken. Het eerste stuk schiet lekker op. Veel autoweg waar 120 gereden mag en kan worden. In SA is nauwelijks verkeer buiten de steden. Alleen daarom zou je al willen emigreren. Bovendien mijn navigator is top, daar kan geen TomTom tegenop. Ongeveer halfweg in Dullstroom stoppen we voor de lunch bij The Rose Cottage. Lekker in het zonnetje bij een graadje of 14 genieten van pannekoeken met ijs (de jongens), kipsalade (Bianca) of een zalmforelsalade (moi). Daarna weer verder.
Het tweede deel vergt wat meer van chauffeur en auto. Alhoewel de snelheid hoog blijft verschijnen er op gezette tijden verkeersborden met de tekst 'Potholes'. Ik heb het idee in een computerspelletje terecht gekomen te zijn. De gaten in het wegdek duiken op de meest onverwachte momenten op en groeien zienderogen tot onmetelijke grote en diepte. Ik moet er niet aan denken daarin terecht te komen. Helaas kunnen de jongens nog niet rijden, die zou het wellicht minder moeite hebben gekost....
Gelukkig staat er wel wat tegenover: een adembenemend mooi landschap. Het platte land gaat over in glooiende vergezichten, om vervolgens over te gaan in een berglandschap waarin we enkele passen rijden die doen denken aan onze 'eigen' Alpen. Zo komen we dan van het Hoogveld terecht in het Laagveld. Het landschap is inmiddels ook volledig veranderd. Overheerst gecultiveerde landbouwgrond in het Hoogveld. In het laagveld overheerst bebossing met zo hier een daar een uitstekend 'kopjie' een rotsachtige heuvel oprijzend uit een vlak landschap als ware het een schildwacht.
Aangezien de verwachting is de komende dagen in redelijk onbewoond gebied te verkeren, besluit ik onderweg toch nog even de tank vol te gooien. Een aangename verrassing in SA. 1 liter loodvrij kost hier omgerekend € 1 hahaha. Hier wil je gewoon rijden tot de tank weer leeg is en dan weer eens tanken, hahaha. Bij het tankstation ook gelijk geld gepind en wat water gekocht.
Verder gaat de reis. Het laatste stukje... waar we nog de grootste Baobab boom van SA zullen passeren. We zien er eentje die behoorlijk uit de kluiten gewassen is, maar is dit hem dan ook ? We weten het niet. We komen er komende week nog eens langs, dan maar eens beter kijken.
Dan is het grote moment aangebroken, we verlaten de verharde weg. We moeten nog 13,5 km onverhard en door het park naar onze lodge. Ben ik blij dat ik voor een SUV gekozen heb. Met een gewone personenwagen was het nagenoeg onbegonnen werk geweest. De potholes van eerder deze dag zijn er niets bij. Het lijkt wel of ik IN een hele grote pothole terecht gekomen ben. Maar wat is dit HET safarigevoel en om het nog echter te maken zien we gelijk een hertachtige en enkele neushoornvogels.
Na een km of 6 komen we bij de gate van het park, even betalen en dan op weg voor het laatste stukje naar de lodge. We draaien de hoek om en Sten ziet gelijk 3 of 4 giraffen. Geweldig; Bianca maakt de ene na de andere foto. Ben erg benieuwd naar het resultaat zeker met het mooie avondlicht.
Stuiterend gaat het nog zo'n 7 km verder en dan opeens zijn we er.
Volgens mij zijn we de enige gasten. Als we de auto geparkeerd hebben komt Sander al aanlopen om ons welkom te heten. We laden uit en worden naar onze lodge gebracht: wat een schitterende plek. We hebben uitzicht op de tuin en de rivier.
Ook worden we voorgesteld aan Kim en aan hond Nero. Sten vindt hem maar eng, hij heeft liever een olifant :-) Nou die zijn er zeker. Sander en Kim vertellen dat de wilde beesten gewoon door de tuin lopen. Olifanten zijn er al vaak geweest, tot aan het zwembad aan toe. Vooral 's avonds steken ze de rivier over 'onze' kant op. Ook diverse hertachtige en wratten-zwijnen zijn kind aan huis. Onlangs hebben zelfs nog leeuwen over de parkeerplaats gelopen. We luisteren vol belangstelling. Wat zal ons nog te wachten staan ?
Sander geeft ons een briefing over de do's and dont's en daarna is het tijd voor het avondeten. Kim is de kok en heeft een Cape Malayan meal gekokkereld. Heerlijk smikkelen we erop los. Voldaan en moe gaan we richting bed. Spannend voor Jord & Sten, ze slapen in een eigen lodge: wel aan de onze vast, maar toch. Als we bijna in bed liggen komt Kim nog aangerend. Er lopen olifanten in de tuin. Warempel, in het licht van een sterke zaklamp, zien we de twee giganten staan. Op nog geen 25 m afstand. Indrukwekkend. Beloofd veel goeds voor de dag van morgen ... Truste.
Het programma van vandaag is eenvoudig. Alleen in de middag een korte safari, rest van de dag relaxen met vanavond kampvuur op de braaiplaats.
We slapen lekker uit vandaag. Deze nacht heerlijk geslapen. Na 2 kwakkel nachten geen overbodige luxe. Rond 9.00u ontbijten we. Sander heeft een heerlijk ontbijt op het terras voor ons klaar gemaakt. Net als we willen beginnen komen 3 wratten-zwijnen de hoek om. Op nog geen meter afstand zijn ze op zoek naar alles wat eetbaar is. Een aparte ervaring zo dicht bij deze wilde beesten te komen.
Na het ontbijt gaat Sander met ons naar Bruce, de 5 m lange krokodil.
Net als we vertrekken komt een troep apen al slingerend van tak naar tak op bezoek. Net als de zwijnen zijn ook zij op zoek naar eten. De bananen in de keuken zijn een geliefd doel hebben we van Kim begrepen.
Bruce heeft er vandaag helaas geen zin in, hij is nergens te bekennen. Wellicht dat we nog een herkansing krijgen.
Voor de lunch kunnen we nog even onze gang gaan.
Jord & Sten spelen wat met een stuiterbal. Net begonnen eindigt het spel al direct in de maag van een wrattenzwijn, tenminste dat denken de heren. Gelukkig weet het zwijn wat lekker is en heeft de bal laten liggen.
Bianca zit te bakken in de zon, ik probeer mijn reisverslag in de iPad te kloppen !
Ben ook benieuwd wat de gamedrive, zoals een safari eigenlijk heet, oplevert. Sten en Jord hebben een beestenafvinklijst gekregen. Zullen we alles zien wat daar op staat?
Voordat we op gamedrive gaan nog even lunchen. Deze keer heeft Sander de boterhammen al gesmeerd. Tonijn- en eiersalade. Voor Bianca en mij een delicatesse. Jord & Sten zijn minder blij. Kokhalzend slaan ze zich er kranig doorheen.
Om 14.30 u komt Keith, onze ranger, aangereden in de open safari auto.
We hebben dus plek zat en iedereen zoekt een fijne plaats. De jongens natuurlijk op de achterste plekken. Na wat aanwijzingen in deels het Afrikaans en deels het Engels gaan we op weg. Na amper 50 m is het stop. Bianca komt tot haar schrik tot de ontdekking dat de batterijen van het fototoestel nog in de oplader zitten. Door de commotie veroorzaakt door al te ijverige kamermeisjes (die vonden dat ze onze rondslingerende spullen maar eigenhandig moesten opbergen in onze koffers) vergeten. Geen probleem !
Het tweede vertrek verloopt zonder incident. Over haast onbegaanbaar terrein doorkruisen we het Parson's reservaat. Onderweg vertelt Keith het nodige over de verschillende planten en bomen en waar ze door de bosjesmannen voor gebruikt werden. Maar we komen natuurlijk voor het wild. In totaal rijden we 3 uur door het park, met onderweg nog een rustpause bovenop een heuvel met schitterend uitzicht over het park. We zien in de verte het echte Krugerpark liggen en ook de Drakensberg. Keith trakteert op een drankje en serveert beef worstjes, billtong van Kudu en chips.
Wat hebben we allemaal gezien ? Een kudde giraffen, veel waterbokken, een paar impala's, zebra's, gnoes en 2 jakhalzen. Helaas dus geen 'groot' wild of 1 van de 'big five'. Hopelijk gaan we die de komende dagen dan nog zien. Een van de 'big five' kunnen Jord & Sten wel al wegstrepen: de olifant, die hebben we gisteravond immers al gezien.
Als we terugkomen verrast Sander ons met de mededeling dat we vanavond gaan braaien en dat het kampvuur aangestoken wordt. Super geweldig, zeker voor de jongens. Snel wordt het donker en gaat het feest beginnen. Met een drankje zitten we met z'n allen lekker warm rondom het kampvuur. Als de boereworst klaar is gaan we aan tafel. Kim heeft er een lekkere salade en in de schil gekookte aardappels bijgemaakt. Naast de boereworst is er ook nog kipfilet en beef. Als toetje is er voor de jongens ijs met marshmallows (lekker warmmaken boven het vuur) en voor ons een Dom Pedro. Een ijsshake met whiskey en amarula. Delicious !
Het natafelen gebeurt weer rondom het vuur. Mooie verhalen over hoe zij hier terecht gekomen zijn en hoe zij hier leven. Helaas willen we op tijd naar bed. Morgen om 6.00 uur vertrekken naar Kruger. Sander heeft onze ontbijtbox al klaargezet. Toppie ! .... Truste.
Vandaag DE grote dag. We gaan een dag lang rondtouren door het Krugerpark. We rijden van Phalaborwa gate naar Orpen Gate via de restcamps Letaba - Olifants en Satara. Een lange dag, dus vroeg uit de veren. Om 5.20 u loopt de wekker af. Het is nog helemaal donker buiten.
Vlug kleden we ons aan (gewoon omdat het nogal koud is) pakken onze spullen en lopen naar onze auto. Hopelijk deze keer geen leeuwen op de parkeerplaats. Best wel spannend zo :-( Gelukkig niets te horen en te zien. Het is al een beetje licht als we om 6.00 u de 13,5 km hobbeldebobbel weg terug moeten rijden. Gelukkig maar, anders verdwalen we misschien nog.
Tegen half acht komen we bij de gate aan. Snel 'inchecken' en betalen en weg zijn we. Nu officieel in die Nasionale Kruger Wildtuin.
We zijn het park nauwelijks in of we zien al een olifant. De eerste van de 'Big five' hebben we al te pakken. Nog 4 te gaan.
Wild kijken vergt uithoudingsvermogen en geduld. Het is echt niet zo dat het park volgeladen is met wild. Het eerste deel tot aan Letaba schiet lekker op, maar dat betekent dat we eigelijk niet veel zien. Met een gangetje van 50 km/u zoeven we over het asfalt met z'n vieren speurend naar wild: echter te vergeefs. Na ca. 2 uur komen we in Letaba aan. Ff naar het toilet, ontbijten en een kop koffie drinken. Dan meteen weer verder, nu een route langs de rivier, rijdend over dirt roads in plaats van asfalt.
Dit blijkt een goede tip van Sander. Gelijk zien we zo'n beetje alles.
Bij de eerste lus zien we nijlpaarden en een krokodil. Bij de tweede lus komen we tussen de olifanten met jongen, giraffen met jongen en impala's terecht. Echt ontzettend gaaf, alles zoooo dichtbij. Bij de volgende lussen blijven we deze dieren allemaal tegenkomen. Vooral nijlpaarden en olifanten in overvloed langs en in de rivier. Met vier fotocamera's en een filmcamera wordt alles vastgelegd wat we zien. Dat gaat nog veel werk opleveren bij terugkomst.
Als we de route langs de rivier verleggen richting savane komen andere beesten in beeld. Nou ja andere: giraffe, impala en olifant zie je overal in grote getale, maar hier ook de zebra's, gnoes en ... de witte neushoorn.
Redelijk in de verte zien we er twee liggen, de hoorn duidelijk in het zicht. Nummer 3 van de 'big five'. Onze nummer 2, de buffel, hebben we in de droge rivierbedding gespot.
Helemaal happy maken we een volgende stop in Satara. Ff snel toiletstop, echter niet voor Sten. Hij hield het onderweg niet meer vol. Snel ff vanuit het geopende portier gaat prima. Op de open vlakte heb je goed overzicht, geen gevaarlijke beesten in de buurt.
Aangezien de gates om 18.00 u sluiten en wij nog zeker 2 u te gaan hebben, is er geen tijd meer voor een lunch. Een Mars, Twix of Snickers moet het hongeergevoel een btje stillen. We gaan verder ... het laatste stuk.
Weer zien we de eerder genoemde beesten en we hebben een paar bijzondere ontmoetingen. Aangezien het langzaam donker begint te worden komen de beesten weer tot leven. Overdag, met 30 graden, blijven ze liever rustig op 1 plekje in de schaduw liggen.
Zo staan we plots oog in oog met een mannetjes olifant die bij een riviertje zijn dorst staat te lessen. Als we iets te dichtbij komen begint hij geirriteerd met zijn oren te flapperen en met zijn hoofd te slaan. Tijd om te vertrekken. Ook een hele kudde olifanten met enkele jongen die op hun gemak de weg oversteken levert fraaie plaatjes op. Of wat dacht je van de 3 neushoorns die vlak bij de uitgang plotsklaps uit de struiken de asfaltweg oversteken. Net op het moment dat wij er aan komen rijden? Ook krijgen we een passend afscheid van een roedel jakhalzen. De leider steekt pardoes tussen enkele auto's de weg over en begint langs de kant van de weg 'huilend' de rest van het pak te roepen. Werkelijk overal om ons heen wordt die roep beantwoord.
Ondanks dat we onze 'big five' niet compleet hebben en Bianca haar grote wens voor vandaag, het zien van een troep leeuwen, niet vervuld ziet zijn we erg tevreden met wat we allemaal beleefd hebben vandaag. Helaas geen leeuwen en luipaard en ook geen jachtluipaard /cheeta, maar we hebben nog enkele gamedrives voor de boeg. Wie weet maken we onze lijst nog compleet.
In het donker rijden we terug naar Kurhula. Ik ben blij dat er auto's voor mij rijden waar ik me op kan richten. In het donker rijden wordt hier sterk afgeraden, aangezien de wegen niet altijd even goed zijn en er ook mensen en beesten op de weg lopen. Tis toch wel anders rijden als bij ons in NL. Ook in het stikkedonker de hobbeldebobbel weg naar de lodge rijden is een ervaring. Weet niet of de auto dat ook vindt. Hij zit dik onder een laag savanestof en er komen dit laatste stukje wel wat krassen van langsschurende takken en doorns bij. Morgen eens kijken hoe erg dit allemaal is. Nu eerst een hapje eten. Bij aankomst zijn Sander & Kim al bijna klaar met het klaarmaken van de maaltijd. Ook zijn er vandaag 2 nieuwe gasten aagekomen. 2 Nederlandse mannen. Het wordt wederom een gezellige avond.
Na een snelle douche en even de koffers op orde brengen duiken we het bed in; moe maar voldaan. Morgen gaan we deze idylische plek helaas al weer verlaten, we reizen dan over de panoramaroute naar Graskop...
Truste ....
We hebben besloten niet al te vroeg op te staan aangezien het gisteren heel erg vroeg dag was. Bovendien zijn alle koffers al gepakt. Zo rond 8.00 u sta ik naast mijn bed, nadat ik het thuisfront alvast een eerste impressie van onze reis heb gemaild. Alvorens ik me sinds lang maar weer eens ga scheren even naar buiten kijken voor het weer. Het waait ontzettend hard en er komt stevig bewolking opzetten. Het wordt ander weer. Daarbij komt dat Graskop een stuk hoger ligt, dus sowieso een stukje kouder. Zelfs hier in Kurhula koelt het 's avonds al behoorlijk af. Hopelijk gaat het meevallen met de kou.
Net als we gaan ontbijten slaat het noodlot toe. Even niet opgelet en Bianca's fotocamera blijft achter de stoelleuning, glijdt uit haar handen en ketst op de stenen vloer. Paniek, die nog groter wordt als blijkt dat ie het ook niet maar goed doet. De autofocus werkt niet meer en hij drukt niet meer af. Ontroostbaar is ze, begrijpelijk. Hoe kun je nu nog een vakantie hebben als vastleggen niet meer mogelijk is ? Tsja daar heb ik ook geen antwoord op. Het aanbod mijn camera te gebruiken is op dat moment toch niet het juiste antwoord. Over de filmcamera durf ik nu natuurlijk niet meer te beginnen.
Sander leest de ellende van haar gezicht af en is duidelijk opgelucht dat het niet aan zijn scrambled eggs ligt en dat hij kan helpen in de zoektocht naar een fotozaak. Nu moet er een nieuwe gekocht worden. Hij weet gelukkig te melden dat in Hoedspruit en zaak met goed spul bestaat en hij belt even om te checken of ze iets op voorraad hebben. Dat hebben ze, helaas geen nieuw spul maar wel een zeer goede gebruikte Canon 450.
De 'lucht' klaart weer een beetje op en na afscheid genomen te hebben vertrekken we een beetje vertraagd naar Hoedspruit. Niet helemaal de gepande route, maar geluk bij een ongeluk ook niet erg om.
In Hoedspruit hebben we de bewuste zaak snel gevonden. De camera wordt door de eigenaar (naar ik aanneem) even bekeken. Hij vraagt of we de batterij er ook uitgehaald hebben. Nee dat hebben we niet. Zo gezegd zo gedaan.... en tot onze stomme verbazing en ook zeer grote opluchting werkt de camera weer normaal. Blijkbaar een kwestie van resetten.
Om de opluchting te verwerken drinken we bij Wimpies (of al places) ff een kop koffie. Jord & Sten kunnen zich ff uitleven op de speeltoestellen, energie lozen. Dan snel verder. We hebben toch wat tijd verloren. Helaas kan het bezoek aan Echo Caves nu niet doorgaan. We rijden gelijk de Panoramaroute op. Het is erg heiig en donkere wolken pakken zich samen boven ons hoofd als we bij onze eerste panoramastop, de 3 rondavels, aankomen. Gek ... erg druk maar het hekwerk is dicht. We kunnen er met de auto niet in en lopen tot het uitzichtpunt is toch echt te ver. We rijden dan maar verder en stoppen even langs de kant van de weg voor wat foto's. Weer een stukje verder is ook een uitzichtpunt. Hier weer het zelfde laken een pak. Ook dicht... Nu kruipen we, net als andere bezoekers, door een gat in het hekwerk. Het uitzicht is geweldig. Enkele honderden meters boven de Blyde Rivier kijk je zo de diepte in met uitzicht op de 3 bergtopjes in de vorm van een Afrikaans hutje (rondavel). Brr... koud is het wel.
Terug in de warme auto rijden we snel verder naar de Bourkes Luck Potholes. Ook dicht .... sh..... Nu wordt ons duidelijk wat er aan de hand is: de club staakt om de een of andere reden. Aangezien hier entree betaald moet worden is er geen gat om door te kruipen. Erruuuug jammer voor Bianca en de kids: de potholes zijn toch bijzonder om te zien. Het zit vandaag gewoon niet mee.
Toch maar weer verder. We besluiten nog een watervalletje mee te pikken. Deze site is wel open, we moeten betalen. Het mannetje dat het geld int meent nog even moeilijk te moeten doen om een klein verdwenen stukje uit het papierenbiljet van ZAR 20. Ik maak hem duidelijk dat er niets mis is met dat biljet en hij laat ons dan maar door. De waterval is niet echt spectaculair, zeker niet bij dit dreigende weer. Jord & Sten hebben in ieder geval weer even een moment van energie lozen gehad.
Dan naar de laatste panorama attractie: God's Window. Hiervoor moeten we een beetje omrijden. We nemen de afslag en de weg gaat 'stadig' omhoog. Al snel rijden we de wolken in en is het zicht ongeveer 10 m of zo. God's Window dreigt nu wel heel erg dichtbij te komen :-). Van het uitzicht genieten zal niet veel komen zo, dus we draaien maar om. Snel richting Hotel.
Dit hebben we snel gevonden. De volgende verrassing staat alweer voor ons klaar. De boiler van ons huisje schijnt kapot te zijn, dus we krijgen een upgrade. Een huisje aan de andere kant van het dorp met haard, alarm en parkeerplaats achter een automatisch hekwerk. Nou het zal ons benieuwen.
Daar aangekomen gaat het hekwerk met een druk op de knop idd open. Dan komt de voordeur. De deur is snel open, maar het traliewerk niet. Ik kan het sleutelgat nergens vinden. Ondertussen hoor ik het alarm dreigend piepen en om een code schreeuwen. Opeens toch gevonden, ik gooi het hekwerk open en toets de code in. Het blijft vreemd knipperen, maar goed het piept niet meer. Binnen is het steenkoud. Een kachel is mooi, maar als er geen hout of iets dergelijks is heb je daar helemaal niets aan en verwarming is in SA nog niet uitgevonden.
We besluiten om maar gelijk te gaan eten. We hebben de jongens pannenkoeken beloofd. En de McDonalds van de pannenkoeken, Harries Pancakes, is in town. We vinden snel een plekje, dicht bij de brandende haard, want ook hier geen verwarming. We bestellen een warme drank en de pannenkoeken met chocolade (Jord & Sten) en met kip, champignons en cashewnoten voor Bianca en mij. Veel te snel zijn we klaar en gaan we weer de kou tegemoet.
In het huisje, eigenlijk een uit de kluiten gewassen tuinhuis, duiken Jord & Sten gelijk het ligbad in om lekker op te warmen. Bianca en ik doden de tijd met Angry birds en Solitair op iPad en telefoon, helemaal ingepakt als een stel poolreizigers. Geen idee hoe koud het binnen is, maar buiten met pijn en moeite 10 graden.
Aangezien we niet de enige met een huisje achter het automatisch hekwerk zijn, komen de overige gasten ook aanrijden. Ik hoop niet ingeparkeerd te worden, morgen (zondag) willen we toch vroeg weg. Zo snel als mogelijk bij deze kou vandaan. Plotseling stopt er een redelijke grote pickup voor het hekwerk, en blijft daar staan. Ik kijk naar buiten en zie opeens blauwe zwaailichten. Uh en nu ? Voor wie komen die ? Zou ik gaan vragen of niet ? Aangezien er het nodige traliewerk in ons huisje verwerkt zit vindt Bianca het toch niet zo verstandig als ik naar buiten ga. Plotseling wordt er op de deur geklopt. Het zijn 2 medewerkers van het beveiligingsbedrijf. Ze hebben een alarmmelding gekregen. Blijkt ons alarm niet normaal te functioneren, gelukkig hebben ze de zaak zo gefixt.
We hebben het wel gehad met Graskop. Ik ben er nu 2 keer geweest en het was er altijd koud, mistig en regenachtig. Bovendien is het een gat van niets.
Snel douchen om warm te worden en dan het bed in. Snel achter ons laten deze dag. Truste ...
We willen zo snel als mogelijk vertrekken uit dit koude en kille oord. Snel richting 'warme' zuiden. Daarom staan we om 7.00 u op. Snel aankleden, want het is ontzettend koud. Inpakken hoeven we niet, dus gelijk alles weer in de auto. Buiten is het net zo koud als binnen (of is het andersom ?), het regent een btje en het is mistig. We stappen in. De thermometer op het dashbord geeft 7 graden aan. Sten heeft al op de knop van het automatisch hekwerk gedrukt. Net als ik door de poort rijd gaat die alweer dicht. Een kreet van Bianca voorkomt ongelukken, want ik druk gelijk het gaspedaal helemaal in. Begint alweer goed vandaag.
We rijden naar de Summit Lodge om de sleutel in te leveren en om te ontbijten.
Het is een verrassend gezellige ontbijtzaal. Ondanks dat het er koud is hebben we het idee dat het hier toch een stuk prettiger zou zijn geweest dan in het ge-update tuinhuis.
We vertrekken tegen 8.30 u. Het is zondag en zo vroeg erg rustig op het toch al rustige Zuidafrikaanse wegennet. We schieten lekker op. Door de bergen en tussen de voor de papierindustrie bestemde naaldboombossen. Gisteren hebben we daar ook al de hele dag tussen gereden en vandaag zal dat het overgrote deel van de dag ook zo zijn. We komen door Sabie en rijden verder richting Nelspruit. Het weer verandert helaas nauwelijks. Het is wel droog, maar het blijft koel en bewolkt; een zware tegenvaller.
Nog voor het middaguur zijn we daar. Een onverwacht grote stad blijkt dit te zijn. Bij een grote Shopping Mall stoppen we voor wat kleine boodschappen en om geld te pinnen. In Buckler's Africa hebben we selfcatering. Ontbijt kunnen we daar regelen. Avondeten moet buitenshuis. Is even de vraag hoe dit gaat lopen. Ook de dagsafari moet nog betaald worden. De 9e is een feestdag en in Swaziland willen we niet pinnen vanwege de muntsoort aldaar. Kortom: we moeten even voorzorgen.
Na een erruuuug grote maar lekkere koffie bij Mc Donalds (jaja) rijden we verder. Tis ff lastig te weten waar we precies zitten in Nelspruit. Ook mijn topnavigator is ff de kluts kwijt. We kiezen een richting ... juist ja, net de verkeerde. Gelukkig zijn we alert en valt het op tijd op. Keren die handel en nu wel gelijk goed.
We rijden de N4 tolweg richting Mozambikaansegrens. Tot aan Komatipoort. Geen veel gebruikte weg. Erg goed onderhouden en niet druk. Ook nu schiet het weer aardig op. Voordat we het weten draaien we vlak voor de grens naar links Komatipoort in. Hier gebeurt niet veel, alles is dicht het is immers zondag you know ! Ergens tussen Komatipoort en Crocodile Bridge, moeten we links af een dirt road op richting Buckler's. Het staat goed aangegeven en in een mum staan we voor een klein paradijs. Wat een contrast met gisteren. Cheryl staat ons al op te wachten bij de voordeur en gaat ons voor het centrale gebouw binnen voor de formaliteiten. Vervolgens worden we naar onze lodge gebracht. Wat een super plek. Niet alleen onze lodge, maar ook het uitzicht over de rivier en het daarachter liggend Krugerpark zijn subliem. Moeilijk te beschrijven, daarvoor hebben we maar genoeg foto's gemaakt.
Onze lodge is geschikt voor 4 volwassenen en 2 kinderen met twee badkamers binnen en 1 forest badkamer buiten. Ben benieuwd af we die toch nog een keer gaan gebruiken, just for fun.
Nadat de auto is leeggeruimd gaan we gewapend met verrekijker en fototoestellen in de tuin en in het aangename zonnetje zitten. Tenminste Bianca en ik. Jord & Sten moeten energie lozen en ze hebben daarvoor het zwembad uitgekozen. Nu is het wel aangenaam, maar om te zwemmen ... nou nee. We verwachten eigenlijk ook niet dat het zover gaat komen. Maar daar vergissen we ons behoorlijk in. Ze laten zich niet vermurwen en duiken er met z'n tweetjes 'lekker' in. De kou schijnt hun niet te deren, ze houden het toch behoorlijk lang vol. De overige gasten, bijna gekleed als eskimo's, kijken verwonderd toe. Bianca en ik houden het bij het bekijken van Impala's en wrattenzwijnen vanuit de luie stoel. We zijn er net een half uur of ineens schieten de impala's alle kanten op en tot onze grote verbazing zien we een leeuwin in de aanval. Ze slaagt niet in haar opzet, we blijven haar volgen totdat ze uit het zicht verdwenen is. Wat een verrassing. Bianca heeft alles gefilmd :-( of toch niet :-( De opname is mislukt, kwestie van verkeerde knop, maar het is dan ook niet zo'n gebruikersvriendelijke en duidelijke aanduiding op het schermpje zoals ik zelf ook al eens heb ervaren. Dus ik moet haar wel even verdedigen. Gelukkig hebben we morgen de dagsafari, hopelijk krijgt ze een herkansing.
De volgende dieren die onze luie stoel passeren zijn een moeder olifant met 3 jonge dieren. Ze lopen uiteindelijk tot aan het water om te drinken...
Wat een plek om te verblijven, de wilde dieren komen vanzelf opdagen.
Dat het allemaal nog mooier kan blijkt als we gaan eten. Cheryl verwijst ons naar de buurlodge zo'n 3 km verderop, omdat in Komatipoort alles dicht is. We rijden er in het daglicht naar toe. Het blijkt een compleet vakantiedorp aan de oever van de rivier te zijn. We weten niet of hier ook iets als vakantiewoning te boeken is of dat hier alleen vakantiewoningen te koop zijn, maar het ziet er erg luxe uit allemaal. Volgens mij ziet Bianca een huisje hier wel zitten. Kan haar geen ongelijk geven hahaha. Kom er nu wel achter dat zij, net als ikzelf overigens, op vakantie graag lekker vezorgd wil worden.
Uiteraard is ook de plek van het restaurant en bar strategisch gekozen. Vanaf het panoramdek is er een schitterend zicht op de tegenoverliggende oever en het daar voorbij komend wild.
We kiezen een plekje voor 4 en zien tot ons genoegen dat de menukaart ons voldoende keus geeft, tegen een prijs die nu eens niet past bij de entourage.
Uiteindelijk eten we voor omgerekend een kleine €50 hoofdgerecht en toetje inclusief drank. Zeer voldaan rijden we terug naar onze lodge. Morgen zoals gezegd de dagsafari. We worden om 5.45 u !!! opgehaald. Wat is vakantievieren toch ontzettend wreed... Truste ...
Om 05.00 u word ik wakker. Lieve hemel wat is het vroeg.
Snel en geruisloos (knap hè) kleden we ons aan en lopen naar buiten. Het is nog donker. Onze ranger, een dame, staat al op ons te wachten. We stappen in en krijgen dekens tegen de kou. We pakken ons helemaal in, maar brr wat is het koud. Zeker als we rijden (for the record: een safari auto is helemaal open). We zijn blij dat het maar een kort stukje is naar Crocodile Bridge.
We rijden voor de tweede keer deze reis het Krugerpark binnen voor een hele dag dieren kijken. Aangezien we al het nodige gezien hebben hoeven we niet overal foto's van te maken. Dat is een groot voordeel de eerste uren van de tocht: niet alleen vanwege de kou, maar ook vanwege het weinige licht.
We zien al snel een witte neushoorn en erg veel impala's. Als we een grote kudde buffels tegenkomen is het licht op he randje, toch maar proberen. Helaas niet scherp. Lange sluitertijd en bewegende dieren is geen goede combi. Even verderop staan een hoop auto's kriskras door elkaar geparkeerd. Dit is HET signaal dat er iets belangrijks te zien is. Er blijken leeuwen te zijn die de buffels volgen. Na heel wat gezoek door de verrekijker zien we tussen de struiken een kop en oren. Een erg mager bewijs, foto's kunnen we niet maken... maar we hebben ze gezien. Van de 'big five' rest nu alleen nog het luipaard.
De dag vordert en we leggen heel wat kilometers af. Zowel langs de Sabierivier als over savannegebied. We zien van alles wat maar met uitzondering van de impala's en kudu's zien we nergens heel veel van. Ja we zien zebra's, giraffen, olifanten, relatief veel nijlpaarden, krokodillen en bavianen. Oh ja er loopt ook nog ergens een verdwaalde struisvogel rond en wrattenzwijnen. We zien nog 2 neushoorns, nu dichtbij met voldoende licht voor een foto. We fotograferen ook enkele mooie plekjes en een enkele mooie vogels. We hebben echter ook hele stukken waar we totaal niets, niente, nothing, nada.. zien. Dan is een uur rijden wel heel erg lang, zeker voor de jongens. Volgens onze ranger is het erg rustig in dit deel van het park. Rustig in de zin van er zijn weinig dieren actief/te zien. Niet rustig in de zin van verkeer. Morgen is een feestdag in SA, dus veel mensen hebben vandaag ook vrij genomen en genieten van een lang weekend. En wat doen Zuidafrikanen in hun vrije tijd ?
Wright . . .die gaan naar het Krugerpark. Het is in het park nog drukker dan op het normale wegennet. Gevolg is dat we redelijk wat stof moeten happen.
Onderweg worden ook een aantal stops ingelast. Zo hebben we in het restcamp Lower Sabie een plas/koffiestop. Vervolgens stoppen we op een picknickplek voor een verlaat ontbijt. Wat voor het verkeer in het park geldt, geldt natuurlijk ook voor de picknick plaatsen. Drukker, drukker, drukst, aangezien iedereen op hetzelfde tijdstip bruncht, luncht. En Zuidafrikanen dit ook massaal doen en allemaal aan het braaien, DE nationale hobby, slaan. Het verlate ontbijt smaakt ons prima en het is inmiddels zelfs meer dan aangenaam warm geworden. Jassen en truien gaan uit, om nog een btje kleur te scoren onder een wolkenloze hemel. Nog een derde stop volgt in de middag, eveneens op een picknickplaats, Nkuhlu genaamd.
Toch heeft moeder natuur nog een kleine pleister op de 'weinig spectaculaire dieren gezien' wonde. Opnieuw stuiten we op een ongeorganiseerde auto file, dus .... iets belangrijks te zien. Er blijkt een leeuwenmannetje in het riet langs het water te zitten. Niemand heeft hem nog gezien, alleen horen brullen. Ook wij proberen ons geluk. Net als we geparkeerd staan horen we het gebrul ook. De ranger rijdt de auto iets naar voren. We turen door verrekijkers en telelenzen om maar een glimp van de leeuw op te vangen. Onze ranger, hoe kan het ook anders, heeft hem als eerste gezien. Na wat zoekwerk en turen in de schaduw zie ik het beest ook liggen. Ik weet Bianca ook de goede kijkrichting op te dirigeren en we maken foto's en opnames. Wij zijn de enige auto die goed staat, dus om ons heen groeit de rij auto's en het ongeduld :-)
Als we genoeg hebben maken we plaats. Toch nog een leeuw kunnen vastleggen. Helaas is de kwaliteit niet super: te ver weg en teveel struiken, maar toch...het staat er op. Dit maakt de dag toch weer redelijk geslaagd.
Wel helaas is dat we vandaag de 'big five' niet compleet hebben kunnen maken. De laatste kans daarop is pas weer in Hluhluwe.
Moe en stoffig komen we tegen 17.00 u weer in Buckler's aan. Toch een mooie dag geweest. Ik ben tot de ontdekking gekomen dat ik de afgelopen jaren gewoon erg veel geluk heb gehad de 'big five' altijd weer te hebben gezien. Alvorens weer bij de 'buren' te gaan dineren nog ff douchen. Jord & Sten duiken weer in het bad. Dit als compensatie van het feit dat ze na terugkomst niet meer konden zwemmen. Hiervoor was het al te laat en te koud. Bianca en ik willen de forestshower in onze privé openlucht badkamer wel eens uitproberen. Aangezien het buiten een stuk warmer is als gisteren nu de kans. Een aparte ervaring is de conclusie :-).
Morgen kunnen we wat uitslapen. Hebben het ontbijt om 09.00 u besproken, daarna gaan we Zuid-Afrika voor 2 dagen verlaten. We rijden naar Swaziland.... Truste ....
Heerlijk een ochtend zonder wekker wakker worden, gewoon omdat ik uitgeslapen ben. Het zonnetje schijnt een beetje naar binnen en ik zie 'miene leeve' nog lekker in dromenland naast me liggen. Wat 'n luxe hier met zijn vieren te zijn, denk ik dan .....
Rond een uur of 8 staan we relaxed op. Ff scheren en aankleden. Vandaag beloofd een mooie dag te worden, dus ik durf het aan om in korte broek rond te lopen. We pakken onze koffers alvast in voordat we gaan ontbijten. Even voor negen zijn we klaar, komt daar opeens Tsjeerd voorbij. Eén van de Nederlandse jongens die we in Kurhula ontmoet hebben. We zijn allemaal verbaasd. Grappig, we hebben nagenoeg hetzelfde reisschema. Ook zij reizen vandaag naar Swaziland. Alleen niet naar Mlilwane, maar naar Malkerns. Ook gaan zij daarna naar Hluhluwe, maar niet in het Hiltop Camp.
Afijn we gaan ontbijten. Lekker buiten op het terras en een super verzorgd ontbijtje met een fruitmix, yoghurt, eitje, koffie etc. We nemen er onze tijd voor. De rit naar Mlilwane is niet zo lang. We geven Tsjeerd en Vincent nog wat tips, ik reken af en dan is het tijd om te vertrekken. Na nog wat aanwijzingen hoe het best te rijden gaan we op pad.
De rit naar de Swazigrens gaat zeer voorspoedig. Voordat we er erg in hebben zijn we er. Ook Vincent en Tjeerd komen aanrijden. Het is er niet druk. We 'checken' uit voor Zuid-Afrika en 'checken' in voor Swaziland. Weer nieuwe stempels in ons paspoort. De reis gaat verder. We zoeken Matsomo Village; een traditioneel Swazidorpje met een optreden van dansers. Helaas we kunnen het niet vinden. Gelukkig weet ik dat in Mlilwane ook elke avond een show gegeven wordt. Wel niet zo professioneel, maar toch ...
Het rijden door Swaziland vergt wat meer tijd. Dit komt omdat je hier maar 60 of soms 80 km/u mag rijden. Lekker veilig voor de bevolking, maar enigszins frusti voor de chauffeur. Maar we zijn gewaarschuwd ons aan de max. snelheden te houden. De boetes zijn hoog, niet controleerbaar en direct inbaar. Dus we maken er een relaxed ritje van, alhoewel het me na enige tijd toch aardig begint te irriteren merk ik. Mijn lontje wordt aardig kort.
Onderweg stoppen we nog bij een restaurantje nabij een waterval (die er volgens ons niet is). Bij dit restaurantje zijn ook diverse winkeltjes met bijzonder mooie handgemaakte spulletjes van voornamelijk riet. Bianca koopt een leuk armbandje. De rugzak voor Sten komen we nog niet tegen. Hij is volgens mij een btje teleurgesteld. Lekker in het zonnetje (20 gr) eten we een tosti en gaan weer verder voor het laatste stuk. Richting Mabane (de hoofdstad) naar Ezulwini en Lobambo.
Als we door Mabane rijden gaat alles opeens heel erg snel. Voordat we er goed en wel erg in hebben zijn we al in Ezulwini en missen we bijna de afslag naar Mlilwane. Over het zoveelste hobbeldebobbel pad deze reis richting gate en vervolgens naar het Restcamp. We checken in en rijden naar onze Beehive. Bianca wordt wat stil, ziet het niet zo helemaal zitten. Vooral de te verwachten kou ziet ze met enige wanhoop tegemoet. De jongens daarentegen lijken het wel leuk en spannend te vinden. Hier kunnen ze, zonder anderen tot last te zijn 2 dagen energie lozen. Gelukkig zijn er ook andere (Nederlandse) kinderen die energie moeten lozen :-).
We gaan het Restcamp verkennen en reserveren een tafel voor het avondeten. Lekker binnen achter het glas met uitzicht over de 'vijver': nou ja vijver, wel met bijzondere beesten. Wat dacht je van tenminste 1 nijlpaard en 1 krokodil. Toen wisten we nog niet dat deze binnen enkele minuten de hoofdrol zouden gaan spelen in een 30 minuten durend 'drama' !!!
Nadat we even naar de te ondernemen activiteiten hebben gekeken lopen we nog wat rond en besluiten richting vijver te lopen. Als we daar net zijn aangekomen besluit 'onze' krokodil dat het tijd is voor zijn avondeten. Uit mijn ooghoeken zie ik hem aan de overkant zeker 2 m recht omhoog uit het water schieten en met een prooi in de bek onderwater verdwijnen. Ik gok op een grote vogel. Hij zwemt naar het midden van de vijver. Ondertussen heeft Bianca al haar fototoestel uit haar rugzak tevoorschijn getoverd. Net op dat moment begint Mr. Croc het gevangen dier wild uit elkaar te slaan. Het blijkt een impala te zijn. Bianca blijft foto's maken, ik heb inmiddels de camera in de aanslag en begin te filmen. Wat een spectakel zeg, de overige gasten hoor ik ook reageren op wat ze zien. De krolodil gaat 'vrolijk' door, het kraken van de botten is misschien nog wel het meest indrukwekkende van alles. Wat een bruut geweld. Op TV bij Animal Planet zie je het zo vaak, maar als je er met je neus bovenop staat is het toch wel anders. Een filmpje voor You Tube.
Nog onder de indruk van dit alles lopen we terug richting restaurant als plotseling één van de medewerksters een kreet slaakt. Komt daar nijlpaard Lucia gemoedelijk door het kamp gelopen richting vijver. Nu lijken nijlpaarden gemoedelijke goedzakken, maar in feite sterven er elk jaar meer mensen door nijlpaarden dan door leeuwen. Dus oppassen geblazen. Opnieuw worden fototoestel en camera in stelling gebracht en alles wordt vastgelegd.
Wat een sensatie, het lijkt wel of wij het aantrekken. Eerst in Buckler's en nu hier.
Het is inmiddels bijna 6 uur, tijd voor het avondeten.
We gaan lekker binnen zitten. Het is er aangenaam. Er brandt zelfs een open haard. Hoe anders is het op het weliswaar overdekte terras waar de meeste gasten zitten. Die moeten toch zo'n beetje verkleumen van de kou. Vanavond is er een buffet, we kunnen lekker kiezen. Niet hoogstaand, maar wel smakelijk. Daarbij ook nog een lekker wijntje. We zitten met gemak de tijd uit tot 20.00 uur, dan begint de show. Leuk gedaan, een mooie toeristenact, hoort er gewoon bij. Het is inmiddels wel koud geworden, tijd voor het bed. Hopelijk slapen we goed vannacht .... Truste.
Vandaag feest. Bianca is jarig. In the middle off nowhere ! Yippieeee, ze is er niet zo heel erg blij mee geloof ik.
We hebben vannacht allemaal samen in 1 Beehive geslapen. De jongens waren snel in dromenland, zelfs Jord was snel vertrokken. Ik had er ook niet zo'n moeite mee, maar Bianca heeft slecht geslapen. Dacht constant aan vreemde kruipende beestjes over de vloer. Heeft zelfs nog met de zaklamp de vloer afgezocht alvorens naar het toilet te gaan.
Aangezien het winter is en het buiten 's nachts aardig afkoelt hebben we de deuropening met handdoeken en mijn koffer moeten afdekken om de tocht en eventueel vliegend en zoemend 'wild' buiten te houden.
Tegen half acht staan we op, we weten niet meer precies tot hoelaat ontbijten kan. Snel ff opfrissen en kleren aan. Jord & Sten duiken gelijk op het kampvuur. Voor die twee is dit het paradijs op vakantie-aarde. Hier kunnen ze lekker rennen en hun gang gaan, zonder dat er iemand last van heeft. Sten is in to the stokken mood en bij Jord is het kampvuur voor en kampvuur na. Toch gaan we ontbijtbuffetten. Alle overige gasten zitten overdekt buiten in de kou. We vragen een plaatsje binnen bij de brandende open haard. Geen probleem gelukkig. Het ontbijt is geen luxe, maar prima verder.
Na het ontbijt besluiten we een wandeling te gaan maken. We kiezen voor 2,5 u. We krijgen een kaart mee en wat aanwijzingen en gaan op pad. Bij de eerste de beste bocht gaat het al fout. We kunnen de stenen footprint niet vinden. We kiezen voor de hoofdweg, maar bij elke splitsing en kruising komen we voor hetzelfde dilemma. We besluiten een boog om het kamp te maken zodanig dat we het kamp steeds in het oog kunnen houden. Dat lukt een hele poos, maar dan is het voorbij. Welke kant nu nog op? Lastige keuze temeer Bianca the creaps krijgt van het oversteken van water gezien de mogelijke aanwezigheid van krokodillen en nijlpaarden. Zeker na het krokodil/impala spektakel van gisteren. Uiteindelijk besluiten we de route gewoon terug te lopen, kunnen we gelijk zien waar het fout gegaan is. Bij het begin weer aangekomen zien we de stenen footprint gelijk liggen, dus toch de verkeerde keuze gemaakt. Maar goed, toch 2,5 uur gelopen.
We gaan terug naar onze Beehive en hebben een middagje vrij. We maken een kop koffie en genieten van de zon. We gaan ons bijna nog vervelen.
De rest van de middag verloopt verder geruisloos. De jongens vermaken zich met stokgevechten, schreeuwpartijen, trek - en duwwerk en luisteren naar muziek op hun mob. telefoon liggend op bed. Bianca ligt op een houten bank lekker ongemakkelijk in de zon om nog een beetje kleur en warmte op te doen en ik tik alvast een deel van dit verhaal en bereken de financiën. Samen kijken we nog naar de te rijden route van morgen en overmorgen. Ook spelen we om beurten onze Angry Birds spelletjes op de iPad.
Ondertussen zijn onze nieuwe B-hive buren gearriveerd. Alweer een Nederlandse groep. Het stikt er de moord van hier in Mlilwane. Geen exclusieve plek meer in Swaziland.
De zon verdwijnt niet langzaam maar zeer snel achter de horizon. Dat betekent dat het weer snel koud(er) wordt. Enige grote nadeel van deze reis in de Afrikaanse winter: het is er 's avonds zo ontzettende verrekte koud. Alles speelt zich buiten af en als het al binnen is, is er geen verwarming. Gelukkig voor vanavond weer binnen gereserveerd, hier is tenminste nog een open haard. We gaan eten :-) en omdat we voor de grote groepen uit het buffet gebruiken gaat het allemaal wat sneller. Ook is het aangenaam warm in de eetzaal. Tegen achten gaan we terug naar onze hive. Vanavond laten we de traditional show voor wat die is. We nemen op advies van het personeel de verlichte route naar onze 'kraal'. Een van de nijlpaarden is aan het zwerven geslagen, dus we moeten vanavond even op save spelen. We bereiken zonder incidenten onze hive. FF douchen, luisteren naar een optreden van Jord en dan is het tijd om te slapen. Het is immers al 21.00 uur.
Morgen op tijd op, zodat we genoeg tijd hebben voor onze rit naar Hluhluwe. Rekening houdend met de de lage max snelheid hier in Swaziland... Truste ..!
Reis Zuid-Afrika dag 10:
Vandaag dan weer op tijd er uit. Om 6.30 u schrik ik wakker van een startende touringcar vlak bij onze Beehive. Nog een half uurtje en dan de kou weer in. We kleden ons allemaal snel aan en pakken de laatste spulletjes in en gaan ontbijten. Jord & Sten verzamelen nog snel wat hout om op het kampvuur te gooien. We willen weer binnen gaan zitten, maar Shave heeft dat liever niet. Gisteravond ook al een akkefietje met hem gehad. Hij vond blijkbaar de fooi te min en gaf het fooibedrag in SA randen terug en restant in Swazigeld. Heeft dus uiteindelijk niets gehad. Afijn na enig aandringen vindt hij het dan toch OK. We ontbijten, praten nog even met een duitse familie, kopen voor 18 rand water (Shave maakt blijkbaar de prijs ter plekke, want zoveel betaal je in NL nog niet voor een fles water, maar ja het Swazigeld moet toch op) en laden de auto in. Nadat Jord & Sten met Shownieuws de dag van gisteren hebben belicht kunnen we vertrekken.
De rit door Swaziland wordt een beproeving. Niet dat die zwaar is omdat de wegen zo slecht zijn, maar de lage maximum snelheden (tussen 60 en 80 km/u) gaan ons mateloos irriteren. Zeker als je bedenkt dat we nog ruim 200 km in Swaziland moeten afleggen. Als we, welliswaar volgens planning, bj de grens aangekomen zijn zuchten we van opluchting.
Het afhandelen van de grensformaliteiten duurt iets langer dan twee dagen geleden, maar dat is vooral omdat het wat drukker is.
Eenmaal gepasseerd rijden we vlot richting N2. Vlak bij de afslag zie ik het verkeer op de N2 al stilstaan. File ? In SA ? Op deze plek? Vreemd.
Hopelijk gaat dat niet al te lang duren, we hebben wel wat speling maar geen uren. Blijkt gelukkig geen ongeluk te zijn, maar een bijzonder transport dat problemen heeft met het halen van een bocht. Als wij komen aanrijden is het ergste leed al geleden. Met maar een btje vertraging kunnen we doorrijden naar Mkuze. Hier heeft Jessy ons een lunchstop aanbevolen. In de Ghost Mountain Inn. Een chique tent zo blijkt. Als ik eenmaal binnen ben herken ik de plek opeens. Hier heb ik verleden jaar met de S&S-Reizen groep ook geluncht. Prima plek, zo blijkt ook nu. De club sandwich smaakt voortreffelijk.
Na de lunch nog ca. 50 km te gaan tot aan Memorial Gate van Hluhluwe.
Weer in SA mag het gas erop. Heerlijk weer te kunnen opschieten. Met 120 per uur zijn we er in een klein half uur. Even binnen door, staat niet echt super aangegeven, maar als je in België de weg vindt, dan moet het hier ook wel lukken. Bij de gate is het niet druk, in fact wij zijn de enigen, dus ook hier gaat het snel en dan zijn we weer in een natuurpark met wilde beesten en de 'big five'. We kunnen weer gaan spotten. Helaas zien we op onze rit naar Hilltop Camp helemaal niets. Ben benieuwd wat de Sunset Game Drive gaat opleveren.
Na de incheck gaan we naar ons huisje. Zeer ruim bemeten. De jongens een eigen slaap- en badkamer. Bianca en ik een eigen slaap- en badkamer. Veel tijd om er van te genieten hebben we niet. Om 17.00 uur start de game drive.
We zitten met zijn tienen in de safari auto. Op 2 Zuid-Afrikanen na, allemaal Nederlanders en in dit geval eens die van het aardige soort. We gaan van start en ik spot al snel een neushoorn. Er blijkt een kalfje bij te lopen. Daarna zien we nog een Nyala mannetje en even verderop enkele vrouwtjes. Het wordt al stevig donker, dus foto's maken gaat bijna niet meer. Als de duisternis invalt komen de 2 extra schijnwerpers goed van pas. We zien in het schijnsel van: een kudde buffels, een kleine kudde zebra's, een hyena die opeens in the spotlights staat en een welkome afwisseling op het dierenmenu is en tot slot nog twee neushoorns die nerveus tussen twee safari auto's proberen door te schuifelen. En dan is het alweer voorbij. Niet alleen deze game drive, maar ook het safarideel van deze reis. Leuk voor Jord dat hij na de 'korte' plas- en drinkpauze 1 van de schijnwerpers mocht 'bedienen' en dat prima voor elkaar gekregen heeft.
Na deze Sunset Game Drive lopen we gelijk naar het restaurant voor het avondeten. Ook hier weer buffet, maar wel van prima kwaliteit en (zeer belangrijk) lekker warm binnen. Kunnen we opwarmen. Buiten was het in de safari auto weer vreselijk koud het laatste half uur. Ook de jongens laten het zich smaken, vooral de ijsbak wordt goed onder handen genomen.
Allemaal moe en voldaan lopen we naar ons huisje terug.
Snel kijken of alles er nog ligt. In Hilltop Camp hebben de huisjes geen sleutel; afsluiten kan alleen van binnen ??!!!
Morgen gaan we naar Ballito, om daar onze vakantie af te sluiten met een paar dagen relaxen. Ca. 200 km te gaan, dus we hoeven niet vroeg op en/of weg te gaan. Wekker staat op 7.45 u... Truste...
Reis Zuid-Afrika dag 11:
Zoals gezegd hoeven we ons vandaag niet te haasten. We rijden straks nog even door het park in de hoop nog wat wild te spotten en dan rustig richting kust, richting Ballito. Ik sta op, wil ff scheren en douchen. We gaan immers weer richting 'geciviliseerde' wereld. Dan wil een mens er toch weer lekker fris bijlopen :-). Komende dagen kunnen de 'safarikleren' eindelijk uit. We lopen al dagen in hetzelde rond puur vanwege het feit dat we ons toch een btje op de temperatuur van met name de avonden verkeken hebben. We hebben niet zoveel warme kleren bij ons. In Ballito, zo is de verwachting, zal het minder afkoelen zo direct aan het water.
We gaan ontbijten. Het uitzicht vanuit de ontbijtzaal over het park is fantastisch. Het buffet is goed verzorgd. Vandaag nog even verwennerij, vanaf morgen moeten we het ontbijt zelf maken (en ik heb beloofd elke ochtend de broodjes te halen). Aangezien het zonnetje schijnt besluiten we dat we iets later vertrekken. Kunnen Jord & Sten nog even lekker in het speeltuintje energie lozen en Bianca en ik nog ff lekker van het zonnetje genieten en een kop koffie drinken. We hebben wel de auto al ingeladen en uitgecheckt.
Dan is het tijd om te vertrekken, althans dat denken we. Het wordt helaas een vreselijke dag vandaag. Als ik de auto wil starten roept Jord opeens dat hij zijn Nintendo nergens kan vinden. Zijn rugzakje wordt helemaal binnenstebuiten gedraaid op de parkeerplaats. Bianca merkt ook dat zijn fototoestel er eveneens niet bij zit. Ook het rugzakje van Sten wordt ondersteboven gehouden. Hij heeft gelukkig wel nog alles, maar de spullen van Jord zijn er nog steeds niet. We halen alle bagage uit de auto en doorzoeken de auto helemaal: weer niets. Terwijl Bianca de koffers doorzoekt, loop ik terug naar ons huisje. De schoonmaakster is al begonnen. Gezamenlijk doorzoeken we de kamer van de jongens. Niets. Ik loop maar weer terug. Op de parkeerplaats is ook geen succes geboekt. Nu gaat Bianca met Jord & Sten in haar kielzog ook nog maar eens in het huisje kijken. Helaas vinden zij ook niets. De spullen zijn er simpelweg niet meer. We reconstrueren de tijd vanaf het moment waarop we ons kunnen herinneren dat de Nintendo er in ieder geval nog was. Dat was gisteren bij het binnenrijden van de gate. Daarna heeft Jord het apparaatje niet meer gebruikt. Alles zat toen in de rugzak. Steeds meer komen we tot de conclusie dat het spul gewoon uit ons (niet af te sluiten) huisje is gestolen. Daar was tijd genoeg voor tijdens de game drive en het avondeten. Dat bij Sten niets gestolen is komt omdat zijn Nintendo aan de oplader zat die niet op hun slaapkamer lag. Waarom deze dan niet meegenomen is, geen idee. Bianca en ik hadden al onze spullen bij ons en de iPad, thank God, zat in mijn afgesloten koffer.
Om toch iets in de handen te hebben voor de verzekering en ook gewoon om het bij het Camp management bekend te krijgen besluiten we dit voorval te rapporteren bij de receptie. We moeten echter wachten op de manager. Deze is 'ergens' in het Camp bezig. Dus we moeten 'even' wachten. 'Even' is in Afrika een redelijk rekbaar begrip en duurt voor ons per definitie te lang. Maar goed, uiteindelijk verschijnt hij dan toch. We leggen de situatie uit en hij is bereid een verklaring op te stellen, die we dan kunnen gebruiken voor de politie.
Veel later dan gepland vertrekken we dan uiteindelijk. De stemming is uiteraard niet al te best. Wij rijden door het park richting Nyalazi Gate in de hoop toch nog wat 'wild' te spotten. Gisteravond tijdens de game drive viel het toch wat tegen, ook omdat het al zo vroeg donker was natuurlijk.
We rijden, en rijden, en rijden, en rijden, en zien ..... helemaal niets ( nou ja een verdwaalde Zebra en Nyala tel ik ff niet mee). Een uur rijden en helemaal niets; leuk dagje wordt dit.
We rijden de gate uit voor de rit naar Ballito. Het eerste deel, zo'n 30 km schiet voor geen meter op. Overal dorpjes met op de gekste plekken scholen waar maar 40 gereden mag worden. Harder kan ook niet, er zitten echt enorme drempels in de weg. Op zich mooi te zien hoe hier in Sa, in dit voornamelijk 'zwarte' deel van het land, geleefd wordt, maar echt oog hebben we daar nu niet voor.
Eindelijk bereiken we de N2. We zijn verlost van alle snelheidsbeperkende maatregelen,tenminste dat denken we. Dat valt het eerste deel behoorlijk tegen. Een 2 baansweg à la Napoleonsbaan met veel (vracht)verkeer. Logisch, dit is de route naar Durban; een van SA meest belangrijkste steden en tevens havenstad. Weer schiet het dus niet op. Het klokje tikt vrolijk verder. Tussen 14 en 16 uur zouden we eigenlijk in Ballito moeten zijn. Als het verkeer zo blijft, gaan we dat dus never nooit redden. Levensgevaarlijk is het rijden hier. Er wordt overal ingehaald, ook als het eigenlijk niet kan. Auto's die ingehaald worden gaan dan helemaal links (we rijden hier links) op een strookje vluchtstrook rijden, zodat er net voldoende ruimte is om tussen het elkaar tegemoetkomend verkeer in te halen. Let wel: met snelheden zo tegen de 100 - 120 km/ u.
We zijn blij als we op een gegeven moment de tolpoortjes zien. Dit betekent dat het wegbeeld verandert van een 2 baansweg in een autosnelweg en aangezien de voor ons belachelijk lage tolgelden hier in SA als duur ervaren worden en zeker vrachtwagens dan binnendoor gaan kachelen wordt het aangenaam rustig. Nu kunnen we pas echt goed doorrijden. Uiteindelijk komen we tegen 15.30 u in Ballito aan. Na enig zoekwerk bereiken we het guesthouse. Het lijkt wel of we in Beverly Hills aangekomen zijn, tenminste zo ziet het hier uit. Innocent, de conciërge, staat ons al op te wachten. De poort zwaait open en via een super steile oprit ( in dit geval omlaag) duik ik gelijk de garage in. Het uitrijden wordt nog een hele operatie.
Innocent laat ons het appartement zien. Ziet er goed uit met uitzicht op de oceaan. Het is inderdaad maar zo'n 300 m tot aan het water. Als we denken alles geregeld te hebben worden we verrast met het feit dat we
1000 rand braekage deposit (zeg maar borg) moeten betalen. Nog erger is dat we die bij afloop niet direct terugkrijgen, maar dat die pas binnen 7 dagen na vertrek geretourneerd wordt ???? Waar naartoe, ik heb hier niet gereserveerd ? Dat is via Jessy gegaan. Ik vertel Innocent dat ik hier niet mee akkoord ga. Hij belt met de verhuurder die ik prompt aan de lijn krijg. Na veel gedoe stemt zij in de borg direct na vertrek terug te betalen.
Toch zit het ons niet lekker, vooral ook dat we op de vertrekdag dan nog met 1000 rand in onze maag zitten. De omwisseltoeslag naar euro's zijn we dan sowieso al kwijt. Ik bel Jessy; geen gehoor. Dan maar een SMS. Dat heeft wel effect. Ik krijg bericht terug. Zij betaalt de borg en regelt het verder. Probleem gelukkig opgelost. Wat een dag.... wel moeten we een dezer dagen nog naar het politiebureau op aangifte van diefstal te doen. Helaas ligt het politiebureau niet in de buurt, doen we dus maar op de laatste dag....
Nu alle rust is wedergekeerd gaan we boodschappen doen o.a. voor het ontbijt van morgenvroeg. Innocent wijst ons de Spar en de eetgelegenheden. Allemaal te voet te bereiken. Ook zo gemakkelijk.
Na boodschappen dan toch nog even naar het strand, het wordt al donker.
Jord & Sten vinden het geweldig. Mega grote golven; van die surfgolven van een paar meter hoog. Hier komen we een dezer dagen toch nog ff terug: energie lozen :-) Als afsluiting eten we bij Al Pescatore, een Italiaan, lekker pizza, pasta en lasagne.
Wat een dag ..... gelukkig slapen we snel en ... het is hier niet zo kou.
Truste ....
Reis Zuid-Afrika dag 12:
We hebben het idee in de spotlights geslapen te hebben. De hele nacht heeft op het terras/in de tuin licht gebrand. Waarschijnlijk vanwege de veiligheid. De gordijnen zijn zo dun dat je er bijna doorheen kunt kijken. Gisteravond hebben we alle foto's op de iPad geladen en in groot beeld beeld bekeken. Gaaf om zo de afgelopen dagen nog een keer te beleven en te zien hoeveel we eigenlijk hebben meegemaakt. Goed ook dat we dat gedaan hebben. Heeft het vervelende gevoel van de dag van gisteren en btje helpen verdwijnen. Afijn het was toch alweer redelijk laat toen de oogjes dicht gingen.
Nu vanochtend word ik wakker van het daglicht. Ook Bianca is al vroeg wakker. Naar buiten kijkend zie ik vanaf zee donkere wolken zich samenpakken. Beloofd niet veel goeds. Helaas blijkt dat te kloppen. De hele dag zal bewolkt zijn, met zo nu en dan een straaltje zon. In de namiddag gaat het enorm hard waaien en wordt het helemaal grijs en koud.
Na me te hebben aangekleed ga ik zoals beloofd broodjes halen. Als ik terugkom heeft Sten al de tafel gedekt. We gaan lekker rustig ontbijten buiten op het terras. Op z'n Hollands met broodjes, kaas, eitje en nutella :-).
Na het ontbijt richting shopping mall (winkelcentrum) kijken of we hier een postmanbag voor Sten kunnen scoren. Net buiten Ballito ligt het, hebben we gisteren al gezien toen we kwamen aanrijden. Hopelijk hebben ze hier ook ergens en WiFi hotspot, kunnen we ons vervolg op het reisverslag even doorsturen. We lopen winkeltje in en winkeltje uit, helaas geen tas voor Sten.
Bij Mug & Beans is een WiFi hotspot. Voor 15 rand 10 minuten ff op internet. Moet me wel aanmelden bij AlwaysOn, maar het is het proberen waard. Zo gezegd zo gedaan en ... het werkt. Weten we dat ook weer.
Weer terug in ons guesthouse pakken we de spullen voor het strand. Jord & Sten willen graag even op het strand energie lozen, dus dat gaan we doen. Niet dat het strandweer is of zo, maar ok....
Ze hebben er veel plezier met het bouwen van dammen van hooguit 20 cm hoog om het metershoge geweld van de golven te trotseren. In hun T-shirtje en zwembroekjes schijnen ze het niet koud te hebben. Bianca en ik zitten dik ingepakt aan de kant toe te kijken. Als de wind toeneemt en de bewolking dikker wordt vinden we het goed geweest. We lopen nog even wat rond en gaan bij de Spar langs voor het avondeten. We hebben geen zin om vanavond 'uit' te gaan, dus we eten lekker thuis. Soep en broodje knakworst: blijft een hit in de kiddies Top10 eetlijst.
We moeten in de Spar wel bijna op gevoel onze weg vinden omdat de stroom is uitgevallen. Het noodaggregaat lost dit deels op. Thuisgekomen blijkt eveneens de stroom uitgevallen te zijn. De warme chocolademelk moet nog even wachten. Het duurt toch nog een poos voordat we aan de warme choco/koffie met iets lekkers zitten. Nauwelijks klaar valt de stroom weer uit. We wachten maar af hoe verder. Wellicht dat de sterke wind de veroorzaker is ?!? Het begint donker te worden. Bianca en de jongens kijken op de iPad de foto's, ik speel Solitair op mijn BB. Plotseling komt Innocent met een zaklamp aanlopen. En vraagt of alles ok is. Hij heeft lucifers bij zich om kaarsen aan te steken. Hebben we tenminste nog wat licht. Best gezellig zo, maar lastig om de soep en de knakworsten warm te krijgen. Bianca loopt al met de hoofdlamp omgebonden door de keuken. Na ik schat een half uur is er weer stroom. Snel alles klaar maken. We laten de kaarsen maar aan je weet maar nooit... Het eten smaakt ons prima.
De wind is wat gaan liggen, de stroom valt ook niet meer uit.
Hopelijk is het morgen weer goed weer. We liggen vroeg in bed, zijn doodmoe. Geen idee waardoor, wellicht de rust na alle drukke reisdagen van afgelopen 1,5 week....Truste.....
Reis Zuid-Afrika dag 13:
Ik word wakker. Door de manier waarop het licht door de gordijnen schijnt kan ik opmaken dat het helemaal bewolkt is. Ik durf bijna niet te kijken om dat klein beetje hoop op een zonnetje niet de nek om te draaien. Helaas zegeviert het verstand, het is absoluut helemaal bewolkt.
We staan op, ff douchen en ik ga op pad voor de broodjes.
Het is fris buiten, een stuk koeler dan gisteren. Het is rustig bij de Spar, maar ja wat wil je op zondagochtend 9.00 uur. Terug in het guesthouse is de tafel alweer gedekt. Nu niet buiten, maar binnen. Is toch iets aangenamer. Tijdens het ontbijt vragen we ons af wat we vandaag kunnen gaan doen. De jongens willen natuurlijk weer dammen op het strand gaan bouwen. We weten niet zo goed wat we daar van moeten vinden.
We aan toch maar eens die kant op. Op zoek naar een soort boulevard. Over het strand lopen we richting main beach. De golven zijn mogelijk nog hoger dan gisteren. Over de rotsen klimmend gaan we richting water. Jord & Sten voorop tot vlakbij de uiteenklappende golven. Bianca, ik denk in de ban van een mooie actiefoto en ook gewoon omdat ze het zelf heel erg leuk en spannend vindt, volgt. De ene na de andere manshoge golf slaat schuimend stuk op de rotsen, totdat ... een golf er overheen slaat. Om het dappere drietal tot aan de knie te overspoelen. Een hoop gekrijs en gejoel, maar nat zijn ze. Eenmaal nat maakt het ook niet zo heel erg veel meer uit, dus we volgen de waterlijn over de rotsen klimmend.
Een boulevard vinden we niet, inmiddels zijn we ook al behoorlijk afgekoeld. We besluiten terug naar het guesthouse te gaan om op te warmen en op te drogen.
Buiten wordt het nog donkerder en het begint zelfs wat te miezeren. We nemen de auto en rijden richting main beach. We willen toch weten of er nog een soort boulevard ergens is. We rijden een heel eind, voorbij Shaka Beach en Salt Rock, maar vinden niets dat op een boulevard lijkt.
Kijkend op de kaart zien we dat we redelijk dicht bij het politiebureau zijn.
Laten we de aangifte maar gelijk nu doen, het is toch sh..... weer. Na wat zoekwerk hebben we het bureau gevonden, midden in de wegwerkzaamheden.
We worden naar een klein kantoortje met verschillende balies doorverwezen. We hoeven maar even te wachten als we aan de beurt zijn. We leggen uit wat de bedoeling is. Verder geen probleem. We worden prima geholpen door de betreffende agent. Nog geen half uurtje later staan we alweer buiten. Weliswaar niet een ervaring die je persé wilt opdoen, maar naar mijn idee is elke ervaring die je op doet een verrijking. Al is het alleen maar om een nog beter en completer beeld van een land cq. gebied te krijgen.
Op de terugweg stoppen we nog even bij de shopping mall voor wat kleine boodschappen. We vinden dat we wel wat lekkers verdiend hebben voor bij de koffie. Ook moet ik tanken. Niet helemaal vol, we hoeven immers nog maar 2 dagen. Zo gezegd zo gedaan. Terug in het guesthouse wordt lekker gesmikkeld van de donuts en Schwartz Walderkirsch. Vanavond gaan we in ieder geval weer naar de Italiaan. Tot die tijd spelen we wat spelletjes, wordt het reisverslag weer bijgewerkt :-) en tekent Jord zijn stripverhaal verder af.
Bij de Italiaan is het niet druk en kunnen we zonder problemen binnen zitten. Buiten is nu toch echt te koud en binnen is het lekker aangenaam. Vanavond gaan we toch voor de wat minder voor de hand liggende gerechten, behalve Jord. Hij kiest weer voor de Dino pizza. Sten gaat voor Fish & Chips, Bianca voor de Polo Picante (en pikant is de kip inderdaad) en ik ga voor de Filetto. In het land waar vlees met een hoofdletter geschreven wordt weten ze hoe een biefstuk klaar gemaakt moet worden. Het smelt op de tong.
Als we naar buiten kijken slaat de schrik ons om het hart.
Regenregenregenregenregenregen..... en dan op de moesson manier. Met de bakken tegelijk. We hoeven maar een klein stukje te lopen, maar zelfs dat is ver genoeg om tot op ons ondergoed nat te worden. Gelukkig hebben we het toetje nog te gaan, vervolgens nog even blijven zitten, nog een plasronde, dan nog betalen ... en het regent en regent en regent ....
We besluiten om dan maar plastic zakken te vragen om toch vooral droog thuis te komen. Het probleem is namelijk dat hier niks droogt. Te koud en te vochtig. Alles wat nat is moet dan nat het koffer in. Als Bianca de vraag stelt krijgen we een lift aangeboden. Ontzettend aardig van de deputy manager. Wel moeten we nog een Pinky, een shooter, achteroverslaan. Een 1 sloks speciaal gemaakt acoholisch drankje in dit geval met iets van aardbeien en slagroom. Erg lekker. Dan maar snel richting auto om na een minuut droog 'thuis' aan te komen. Het blijft hard regenen de hele nacht door. We zijn benieuwd of het morgen überhaupt droog zal zijn... Truste....
Reis Zuid-Afrika dag 14:
We worden wakker met de hoop op goed weer. Helaas horen we de regen nog altijd tegen het raam slaan. We blijven nog maar even in bed liggen en vragen ons af wat we vandaag dan gaan doen. Het enige alternatief dat we kunnen verzinnen is een bezoek aan Crocodile Creek: een krokodillen en slangen dierentuin. Maar allereerst maar eens ontbijten. Ik maak mijn dagelijkse ochtendwandeling richting Spar voor de broodjes. Buiten is het, zoals elke ochtend, niet echt koud. Wel is alles nat en vochtig en hangt er nieuwe regen in de lucht. Onderweg kom ik nog enkele Velvet Monkies (kleine aapjes) tegen die een vuilniszak doorzoeken. Bij ons in NL zijn het de katten, hier zijn het de apen.
Na het ontbijt dan inderdaad richting Crocodile Creek. De jongens zouden liever naar het strand gaan, maar met 14 graden vinden we dat toch echt te koud. Crocodile Creek ligt toch iets afgelegener dan dat ik gedacht had. Alhoewel dichtbij, moeten we zo'n 4 km over onverharde weg rijden. Na al de regen valt dat nog niet mee. Het is een grote bende onderweg. We moeten nog uitkijken dat we niet vast komen te zitten. Ik verwacht niet veel van deze zoo. Als het me niet bevalt, in de zin van dat ik het niet kosher vind, zo kondig ik aan, zal ik direct omdraaien. Uiteindelijk komen we aan.
Het is er drukker dan ik verwacht had. Er is net een bus met schoolkinderen aangekomen. Een Crocodile Dundee achtige vent (of een 2e Steve Irwin) voert het woord, zowel tegen de schoolkinderen alsook tegen ons.
Verbazingwekkend genoeg heeft hij echt een verhaal te vertellen. Hij wil duidelijk het beeld van krokodil en slang positief veranderen. Dat dit makkelijker is richting ons als westerling dan richting (zwarte) schoolkinderen is duidelijk. Wij hebben immers geen van nature aangeleerde angst of ervaring me deze beesten, behalve dan via Animal Planet. De aanwezige schoolkinderen zijn bij regelmaat in aanraking geweest met voornamelijk slangen en dat waren meestal geen prettige ervaringen. Als slotstuk van zijn betoog laat hij een kleine krokodil zien. Diegene die wil mag het beestje aanraken en vasthouden. Jord en ik durven wel. In eerste instantie alleen aanraken, daarna pak ik het beest van ca. een kleine meter lang ook even vast. Na de krokodil is ook de slang aan de beurt. Nu een iets groter exemplaar: een python van ca. 2,5 m. Ook hier weer aanraken. Nu zijn Jord en ik ook weer de durfals. Sten ziet het absoluut niet zitten en vlucht al bij de eerste de beste blik in zijn richting achter mijn of Bianca's rug. Ook als Crocodile Dundee vraagt het beest in mijn nek te leggen vind ik dat wel een uitdaging :-). Ook Jord, nu iets voorzichtiger, komt naast me staan. Bianca maakt op veilige afstand maar wat foto's. Als tenslotte de grote groep met Crocodile Dundee verdwijnt en wij achterblijven met zijn hulpje en Mr. Slang kunnen we het beest eens op ons gemak bekijken en is het de beurt aan Bianca en Sten het beest aan te raken. Geen probleem, behalve voor Sten dan. Het 'stoere' menneke houdt zijn hand toch maar liever zo'n 5 cm boven het beest in de lucht.
Jord schijnt er een nieuw vriendje bij te hebben. Behulpzaam als hij is, helpt hij Mr. Slang met het afstropen van de vervellende huid. Het schijnt Mr. Slang niet te deren. Als beloning krijgt hij 3 vervelde slangenhuiden mee. 1 van een python en 2 van de mamba's. Sten 'krijgt' als souvenir een krokodillentand voor om zijn nekkie. Na deze happening lopen we nog even rond door deze aparte zoo en bekijken de overige 200 krokodillen en slangen. Voor ons gevoel, en dat is behoorlijk veranderd na het krokodil/impala incident in Mlilwane, komen we wel heeeeeeel erg dicht bij al die beesten. We lopen er niet bepaald met een rustig gevoel rond. Pas in de auto halen we opgelucht adem.
De terugreis verloopt ietwat glibberig, maar zonder incidenten hahahaha.
Terug naar het guesthouse, want voor nog een bezoek aan het strand is het nog steeds te koud en al te laat. Alhoewel het zonnetje wat meer ruimte heeft gekregen valt er toch nog zo nu en dan wat hemels water.
We besluiten alvast de koffers reisklaar te maken, hetgeen lastig is omdat we niet precies weten wat we morgen nog kunnen ondernemen en welke kleren we daarvoor nodig hebben. Zo goed als het gaat doen we een poging, om vervolgens ons vertrouwde dineradres, Al Pescatore, op te zoeken. Een laatste avond lekker smikkelen. Een bijzonder toetje moet hier toch vermeld worden. Reeds in Kurhula werden we ermee verrast. Inmiddels weten we uit eigen ervaring dat er heel wat lekkere varianten bestaan; de Dom Pedro.
De basis bestaat uit gemixte slagroom en ijs aangevuld naar eigen voorkeur met allerlei (alcoholische) dranken. De door ons geproefde varianten zijn: whiskey-amarula, chocolade-sinaasappel of espresso. Erruuug lekkerrrrr.
Nu zitten we dan hier met z'n tweetjes op de bank. De jongens liggen al fris gedoucht in bed. De vakantie nagenoeg voorbij. Nog 1 drukke en lange dag en nacht te gaan en dan blijven alleen nog de herinneringen en foto's.
We gaan douchen en naar bed ... truste....
Reis Zuid-Afrika dag 15/16:
Ik word al vroeg wakker. Heb ik altijd last van als een intensieve reisdag op het programma staat. Zeker nu met inpakken van de koffers, kijken of we niets achtergelaten hebben. Heb ik alle e-tickets, paspoort etc. etc.
Naar buiten kijkend ben ik voorzichtig optimistisch. De zon schijnt, maar boven de oceaan hangt een donkere lucht. En laat het slechte weer van de afgelopen dagen ook zo begonnen zijn. Hopelijk hebben we vandaag de weergoden aan onze kant.
Ik maak mijn laatste wandeling naar de Spar. Hmm ... geen verse broodjes vandaag. Het ontbijt staat in het teken van alles opeten. Alle combinaties zijn daarbij geoorloofd. Het lukt aardig. Enkele goed afsluitbare spullen nemen we mee, de rest laten we achter. Na het ontbijt gaan de jongens hun rugzakken inpakken en ik poets de auto van binnen een beetje op. Dan is het inladen geblazen en het guesthouse doorlopen. Even voor 10 uur rijden we dan richting strand. Het zonnetje is gelukkig blijven schijnen en het is aangenaam warm. Tot drie uur vanmiddag hebben we nog de tijd. Jord & Sten gooien zich op het dammen bouwen en Bianca en ik genieten van de zon. Ook pakken we nog snel een koffie bij Hops en dan weer terug naar het strand. De zon schijnt nu volop en Jord & Sten veranderen van actie. Het wordt vloed en de golven nog hoger dus hoogste tijd om, samen met enkele Zuid-Afrikaanse kinderen, een duik te nemen. Bianca filmt en fotografeert er vrolijk op los en loopt zelfs nog natte broekspijpen op :-).
Dan is het opeens drie uur. Tijd om te gaan. Bij de auto even afdrogen en droge kleren aan en dan met een laatste blik op de Indische Oceaan vertrekken we richting King Shaka Int. Airport Durban.
Ik heb wel nog even gechecked of het de goede luchthaven is. Op alle kaarten staat de luchthaven van Durban ten zuiden van de stad aangegeven en King Shaka ligt ten noorden van de stad en staat op geen enkele kaart. Blijkt King Shaka de nieuwe luchthaven van Durban te zijn, dus we gaan de goede kant op. De luchthaven is idd gloednieuw en alles staat perfect aangegeven. Het inleveren van de auto bij AVIS is daarom ook geen enkel probleem. Hopelijk blijft dat ook zo en word ik niet verrast als ik de eindafrekening toegestuurd krijg. De KIA Sportage heeft ons op de ruim 2000 km goede dienst bewezen ongeacht het terein en omstandigheden.
We lopen het luchthavengebouw binnen, ook hier alles overzichtelijk en niet druk. Het inchecken gaat snel en soepel en we hebben tijd genoeg om nog wat te eten. Daarna is het alweer tijd voor boarding en de vlucht naar Johannesburg. We vliegen met SAA (South African Airways). Een kort vluchtje van nog geen uur, waarin we ook nog een kleine hap krijgen. We bedanken vriendelijk, onze burger zit nog stevig in onze maag.
Aangekomen op Johannesburg moeten we de bagage ophalen en vervolgens weer inchecken bij KLM voor de vluchten naar Amsterdam en Düsseldorf. Hier duurt het inchecken iets langer. We moeten namelijk zelf inchecken m.b.v. een incheck automaat op de luchthaven. Nog nooit gedaan. Ik heb het niet zo op die apparaten. Het gaat meestal op de meest cruciale momenten fout. Gelukkig kijkt een dame in blauw uniform over onze schouders mee. Wonder boven wonder komen er acht boarding passes uit het apparaat en hebben we zelfs onze stoelen kunnen kiezen. Daarna naar de bagage drop off; het afgeven van de bagage. Ook hier iets minder soepel. De dame achter de balie is nog in opleiding, maar we hebben de tijd.
Om nog wat randen te lozen lopen we nog enkele winkeltjes binnen. Wellicht vinden we nog een postmanbag voor Sten, maar uiteindelijk wordt dat een klein olifantje gemaakt van ijzerdraad en kleurige kralen.
Dan nu maar de security check en de paspoortencontrole. Hier worden we officieel uitgestempeld. Als we bij de gate aankomen, volgt er nog een security check waarbij we een stempeltje op onze boarding pass krijgen.
En omdat men er geen genoeg van krijgt wordt alles nog een keer gecontroleerd als we daadwerkelijk aan boord gaan.
Hèhè we zitten, op bijna de laatste rij van het vliegtuig. Dichtbij de toiletten (lekker makkelijk 's nachts), als eerste aan de beurt met eten (dan is het nog warm) en, heel belangrijk, niet zoveel geloop van andere passagiers.
Voor Bianca is het wel weer balen. Blijkbaar trekt zij Fransen aan. Ze heeft nauwelijks haar gordel vast of de Francaise voor haar gooit haar stoel in de verste slaapstand, zo'n beetje op Bianca's schoot (was dat op de heenreis niet ook al ?). Als Bianca vraagt of het niet een standje minder kan komt het 'verrassende' antwoord dat mevrouw nu toch echt wel wil slapen. Niet erg natuurlijk tijdens een nachtvlucht, maar kan dat dan niet pas na het eten ?
Blijkbaar is 'het rekening houden met...' tegenwoordig niet meer in de mode.
Wordt dus een vervelende vlucht wat dat betreft. Mijn ervaring is dat dit altjd het geval is. Niet dat het aan het personeel ligt, in tegendeel. Maar echt slapen is er niet bij en 's ochtends voel je je altijd compleet gesloopt.
Over personeel gesproken: net als Bianca goed en wel zit en mevrouw de Francaise op haar schoot is beland, buigt een van de stewardessen (in chique engels: flight attendant) zich over haar heen. Ik denk nog: die ziet niet goed of Bianca haar gordel wel om heeft. Zegt ze opeens in 't plat: dich kin ich toch, dich bis toch Bianca ? De verbazing lees ik af van het gezicht van miene leeve. Blijken zij elkaar idd te kennen van een uitgaansclubje van heeeeel vroeger. Hoe klein de wereld soms toch is :-)
Afijn, we zitten, liggen, hangen, draaien, zuchten, en nog heel veel meer van die woorden de vlucht uit, met af en toe op vreemde momenten, vreemde snacks (midden in de nacht ijs of een zoutje, ik WIL WATER; geen probleem hoor). Als we voor de eerste keer vandaag weer op Nederlandse bodem staan volgt security check nummer zoveel. Bij het verlaten van het vliegtuig (een Boeing 777 met de naam Hadrian Wall) staat de douane ons al op te wachten. We moeten allemaal onze passen laten zien.
We gaan weer verder, nu via transfer naar de B-gates voor de vlucht naar Düsseldorf. De bagage is nu wel doorgelabeld (zelfde maatschappij) en hoeven we gelukkig niet te sjouwen. Komt goed uit want het is een klein half uur lopen van de F naar de B.
Ondanks dat we nu binnen de Shengengrenzen reizen toch weer paspoorten controle en securitycheck. Ik word er helemaal moedeloos van, slaat echt totaal nergens meer op. Ben blij dat Jord & Sten erbij zijn. Kinderen hebben toch erg vaak, merk ik, een positieve invloed op het gedrag van mensen. En security en douane zijn dan toch gewoon mensen. Kinderen zijn lekker onbevangen en maken makkelijk een praatje. Leuk is het als de doos met Bakugans en magnetische poortkaarten de infrarood check niet doorstaan. De controleur weet blijkbaar niet wat hij ervan moet vinden, dus legt Jord hem dat op zijn totaal speciaal eigen manier uit. Volgens mij vraagt die man zich nu nog af wat hem overkomen is hahaha. Maar ook nu, het kost even wat tijd, maar gelukkig hebben we die.
We zijn weer ruim op tijd bij onze gate en wachten maar weer. Eén van de kenmerken van reizen is veel, vaak en lang wachten. Helaas niet één van mijn kerneigenschappen. Gelukkig dat er fabrikanten, zoals Apple, zijn die dit soort apparaatjes bedacht hebben. De laatste controle van deze reis dient zich aan. Alleen de boardingpas vergelijken met het paspoort. Yippie we mogen ook nu weer mee. Een hopover van slechts 45 min, waarvan 15 min. taxieën naar de Polderbaan.
We vliegen met KLM Cityhopper in een Fokker 70, waarbij de 2 stewardessen ongeveer even oud zijn als alle passagiers samen. Maar ok, van leeftijdsdiscriminatie kun je KLM niet beschuldigen.
Aangekomen in Düsseldorf rest ons enkel nog de koffers afhalen en dan het ritje terug naar huis. We moeten wel nog even zoeken naar de auto. Die hebben we geparkeerd in de Tiefgarage van het Maritim Hotel, zoals eerder genoemd. Alleen .... yep we weten niet meer waar .....
Gelukkig is het daaro niet zo groot en onze alwetende Sten (ja, dat menneke hoort alles, weet alles (beter) en ... herrinnert zich ook alles) roept dat het nummer 287 is. Vaag komt me dat getal wel bekend voor, dus daar gaan we dan maar voor .... en warempel het klopt... bijna: 288. Nou Sten helemaal goed yoh. Snel inladen en dan de laatste etappe. Zonder verder oponthoud komen we in Voerendaal aan en is het einde van deze bijzondere reis een feit.
Hoe bijzonder en op welke manier zullen we de komende weken pas ontdekken als alle verhalen weer naar boven komen. Dan pas krijg ik een beeld van de ervaringen van Bianca, Jord & Sten. Ik ben daar heel erg benieuwd naar. Voor mij was het bijzonder omdat reizen met kinderen voor mij helemaal nieuw is. De keren dat ik in Zuid-Afrika geweest ben heb ik vaak op luchthavens ouders met kinderen van allerlei leeftijden zien staan en vaak gedacht hoe mooi zo iets zou moeten zijn. Kinderen iets van de wereld laten zien en ervaren. Een wereld die zo totaal anders is als dat zij gewend zijn. Hopelijk steken ze er iets van op.
Ik kan alleen maar zeggen: Bianca, Jord & Sten heel erg bedankt voor deze voor mij bijzondere ervaring, ik heb ervan genoten.
Rick