rondreis door noord en midden Vietnam, juli/aug 2012

Dag 1: zaterdag 21 juli 2012


De wekker loopt af om 6:45u: het gaat beginnen.

Onze eerste dag van de reis naar Vietnam. Een lange reisdag hebben we voor de boeg. Om 8:30 komt mijn broer ons ophalen om ons naar Brussel Zaventem te brengen. Hem kennende is hij op tijd, dus de ochtendrituelen van douchen, scheren en ontbijten zijn precies gepland. Inderdaad om 8:15 gaat de bel. Nog een laatste check van (hand)bagage en we vertrekken. De rit gaat zeer voorspoedig: om 9:45 zijn we in Brussel. De incheck-balie is snel gevonden. De vlucht naar Moskou moeten we nog in-checken. Dat is gisteravond niet gelukt. Het Moskou-Hanoi deel is wel al gelukt. 

Vreemd vinden ze aan de balie, tsja klopt..vinden wij ook.

Het heeft overigens wel even geduurd. Door technische storingen op de luchthaven zijn maar een paar balies open en ook de bagagebanden werken maar zo nu en dan.

Na een uur hebben we eindelijk de bagage ingeleverd en onze boardingpassen voor de vlucht naar Moskou.

Hoe langzaam het inchecken verloopt, des te sneller gaat de security check. Dit ben ik wel anders gewend hier op Brussel. Soms gaan dingen gelukkig ook wat beter dan verwacht :-)  Tegen 11.30 is het tijd om aan boord te gaan. We hebben een fijne plek weten te bemachtigen: direct achter de afscheiding met de business-class, dus fijn veel beenruimte en niemand voor ons. Alhoewel het engels van het cabinepersoneel erg basic is en ook nog eens moeilijk te verstaan,verloopt de vlucht soepel. Zelfs het eten is prima voor elkaar. Om bijna 17.30u Moskou tijd landen we. 

Aangezien wij zo'n beetje als eerste uit het vliegtuig zijn is het wel even zoeken waar we naar toe moeten. Er staan erg veel deuren open, maar welke moeten we hebben? Gelukkig weet Sten de Engelse tekst tussen alle Russische woorden te ontcijferen en beginnen we te lopen met de rest van de vliegtuiginhoud achter ons aan.

Echt duidelijk is het niet. De borden wijzen opeens weer de andere kant op. Hé even om de hoek zit een juffrouw erg eenzaam te wezen. Laat die nou net op ons zitten te wachten. De boardingpassen worden geïnspecteerd en ze wijst ons naar de douane en naar terminal D. Na 10 meter(± een paar cm's) staan we alweer stil. De douane is nog niet gearriveerd. We krijgen te horen dat we dan maar even moeten wachten. Dat  'even'  duurt zo'n 20 minuten, als een in uniform gestoken erruuuggg onvriendelijke dame (die heeft het werken duidelijk niet uitgevonden) de rolpoort opent. we kunnen doorlopen. De passen controleren is zelfs nog teveel werk... Bij de direct volgende security check worden een paar indrukwekkende stempels op onze boardingspassen geslagen en moeten we weer de beruchte pieppoortjes passeren. Ook hier vindt men het al snel goed.. Yippieeee we zijn in Rusland.

In de bloedhete vertrekhal zoeken we naar een toilet. Héhé dat loopt makkelijker, nu verder richting terminal D. Gelukkig wordt de temperatuur al snel aangenamer en tussen alle luxe mode-, juweliers- en parfummerken vinden we gate 22. Nog een uurtje wachten. Het vliegtuig staat in elk geval al klaar. Het boarden gaat een beetje chaotisch, maar voor we het weten zitten we toch op onze plek. Met zijn 4-en in het midden naast elkaar op de zo ongeveer laatste rij. Grote hectische taferelen ontvouwen zich om ons heen. Vietnamezen die tig keer van plaats veranderen, onderling als het ware onderhandelen waar te zitten. Waren het op de vorige vlucht de Russen die liter na liter sterke drank aan boord brachten, nu zijn het de Vietnamezen die, welliswaar geen alcohol, de ene na de andere doos in de overhead bins proberen te proppen. Wij hebben wijs onze bescheiden rugzakjes uder the seat in front of us ' away gestored' :-)

Precies een half uur te laat taxied de Airbus 330-300 richting startbaan. Koud in dat ding, de airco blaast op volle toeren...precies in de nek van Bianca. Niet echt fijn. Gelukkig is de bijgeleverde Aeroflot deken bestand tegen de poolwind en is een beetjhe koude aircolucht geen probleem. Wel is er sindsdien een nieuwe religieuze orde, met blauwe kappen, bij gekomen: de orde van de H. Bianca in Airco.

Oh ja, niet alles is kommer en kwel in dit luchtschip. Een oude wens van mij gaat in vervulling: het meekijken tijdens start en landing. Een camera onder het toestel laat de hele take off en landing zien: gaaf.

 

Het is een nachtvlucht, dus niet al te plezierig. Slapen doe je sowieso al niet of slecht en als je dan bent weggedoezeld komt het eten op de meest vreemde tijden! Maar ja, dan ben ik al bezig met morgen.

 

Dag 2: zondag 22 juli 2012

 

Het eten aan boord wordt wat eentonig: vis (die nog over was van de vlucht van Brussel naar Moskou denk ik dan, want het was precies hetzelfde) of kip. Helaas is de kip al verdwenen toen de laatste rij aan de beurt was. Ik heb vriendelijk bedankt voor de vis.

Eindelijk komt het einddoel in zicht en landen we in Hanoi.

Als een warme, klamme deken valt de vochtigheid over ons heen. we weten nog niet of we dit, na zo'n poolvlucht, wel fijn moeten vinden. Het voordeel van de twijfel dan maar.

Op naar de balie voor de visa. We zijn gewaarschuwd, het gaat wel even duren. Binnen no-time zijn de paspoorten afgegeven. Valt mee dus,gaat soepeler dan verwacht.

Hoe gaat de uitdrukking ook alweer?? Niet te vroeg juichen??

We gaan naar de tweede rij: hier moeten we de passen weer ophalen en betalen voor de stempel ($25,- pp). Een mega stapel paspoorten liggen op een hoop! Hoe gaan ze dat nou oplossen?

Ahaaa.. een monitor laat op grootbeeld formaat jouw eigen (breed vervormde) kop zien. Dan mag je onder het goedkeurende en toeziende oog van de overige jaloerse wachtenden naar voren komen en de prijs in ontvangst nemen, nadat de collecte is overgemaakt natuurlijk. Snel alles veilig opbergen en richting bagageband, want onze gids staat te wachten.

STOP.......

onze gids Duc
onze gids Duc

(communistisch land les 1: iedereen moet werk hebben)....paspoortcontrole (???). Er moet natuurlijk wel een stempel op het zojuist verworven stickertje komen. Snel verder....hé daar zijn onze koffers....hup hup hup..... Stop...(communistisch land les 2: iedereen moet werk houden)..... bagagecontrole.....alles weer door de scanner...eindelijk onze gids een hand geven. Duc zal ons de komende weken vergezellen, samen met zijn chauffeur Donald...(geintje...de chauffeur mogen we Giel noemen)

Alvorens te vertrekken worden we wel nog even meervoudig miljonair...... hahaaaa what a feeling. Eén keer in je leven miljonair te zijn en dat voor slechts €40,-. In ongeveer 50 minuten (incl. mini-stadstour) rijden we naar hartje Hanoi waar het Prince Hotel gelegen is.

Perfect hotel met een hele grote en mooie familiekamer. 

Na ons wat opgefrist te hebben ontmoeten we Duc weer in de lobby en gaan we ergens op een dakterras een kop koffie drinken en bespreken we kort het reisprogramma. Omdat het vandaag goed weer is besluiten we al gelijk een programma onderdeel te doen. Een rondrit van een uur in een cyclo. Cyclo? Yep een zeg maar Riksja voor 1 persoon, of anders gezegd een 1 persoons fietstaxi.

Wij dus met z'n 4-en in die cyclo's achter elkaar door de Franse buurt ! , van het authentieke Hanoi. Ontzettend relax (voor ons dan), camera in de aanslag en afdrukken.

wierook offeren voor een goede reis
wierook offeren voor een goede reis

Jord en Sten hebben het zwaar. De lange dag, bijna geen slaap en dan nu stil zitten in die warme cyclo eist zijn tol. Jord hangt slapend in zijn bakje, Sten houdt met pijn en moeite stand. Bij het standbeeld van keizer zus en zo zien we Duc weer terug. Hij heeft op ons verzoek wierook gekocht die we willen offeren voor een mooie en fijne reis. Nou zo gezegd zo gedaan, een mooi gebaar in de traditie van dit land.

Pho (noodle-soup)
Pho (noodle-soup)

Voor Duc zit het erop, hij levert ons af bij een restaurant voor de lunch en dan zijn we op onszelf aangewezen tot morgenvroeg. 

Het uitkiezen van de lunch is nog niet zo eenvoudig. Ook hier een ellenlange 'chineeslijst' met gerechten, gelukkig wel met de Engelse vertaling. We kiezen nog veilig: kip noodle soep, een paar Vietnamese loempiaatjes en wat gebakken rijst. Bianca en ik vinden het heerlijk, de jongens zijn op zijn zachtst gezegd iets minder enthousiast. Die zitten, naast een mega groot slaapgebrek, in de wat-de-boer-niet-kent-dat-vreet-hij-niet-fase. Jord is daar meestal iets eerder overheen dan Sten, maar uiteindelijk.... Al heeft Jord wat last van zijn (naderende) pubertijd:wat moet ik toch met die lange armen en benen? Laat ik maar ff alles wat mij in de weg staat omgooien of op de grond laten vallen (vorken, pet, nieuwe bril, slipper in de wegafvoerput, etc, etc..) En Sten ...ach die wil alleen maar trekken, duwen, vechten, schieten... Eigenlijk worden we er helemaal gek van. Hopelijk doet nachtrust veel wonderen. 

Maar zover zijn we nog niet... na de lunch even terug naar het hotel en daarna nog een korte buurtverkenning. Ook moet er nog een eetadresje gevonden worden. we twijfelen of dit nog nodig is, maar we gaan toch maar even. Na lang zoeken en ook  niet weten wat of waar mbt Vietnamees kiezen we voor....Italiaans (Luna d'Autunna) Het eten was wel ok, maar de betaling viel zwaar tegen. We wisten wel dat het duur zou zijn, maar dat de prijzen op de menukaart excl. BTW blijken te zijn is wel the limit. Alhoewel op blad 1 na het ontstaansverhaal van het etablissement genoemd, voel ik me toch geroepen er iets van te zeggen. Al is het maar om mijn frustratie kwijt te raken. Ik heb gelijk ook maar een beoordeling op Tripadviser gezet; kunnen anderen dit in hun keuze laten meewegen.

Tot slot voor vandaag: de moesson slaat toe. Het regent nu (22.00 u) pijpenstelen en het bliksemt dat het een lieve lust is...oh, nee..hahhaha..het is de haperende witte verlichting van de hotelnaam. Maar toch: gelukkig zitten we hoog (5e) en droog. Droog mag het morgenvroeg wel zijn...truste (de jongens snurken er al op los).

Dag 3: maandag 23 juli 2012

 

We hebben met Duc afgesproken om 9.30u in de lobby van het hotel. Dat betekent dus tegen 08.00u opstaan. Als mijn wekkertje afloopt sta ik maar gelijk op. De rest ligt nog in coma. Na geschoren te zijn maak ik de rest wakker. Bij de jongens gaat dat met enige moeite, maar we moeten ff hurry up want we willen nog ontbijten. Naar beneden naar het restaurant, niemand te zien. Dan toch maar even vragen. Topfloor luidt het antwoord, dus met de lift naar de 8e. Hier is meer beweging inderdaad. Het ontbijt is helaas niet bijster interessant. We sprokkelen wat eetbaars bij elkaar en maken het kort. Het gerook in de ontbijtzaal draagt daar zeker toe bij. Resultaat is dat we wel op tijd in de lobby zijn.

Duc staat uiteraard al klaar. Vanochtend bezoeken we een markt waar eigenlijk geen toeristen komen. De jongens moeten gewapend met een afvinklijst de verschillende fruitsoorten zoeken. Hier en daar zullen we die ook gaan proeven. Ook krijgen we een lijstje met de Nederlandse en Vietnamese fruitnamen en de eerste grondbeginselen van het Vietnamees. Xin Chao (spreek uit: sin tsjao) is 'goede dag' en Cam On (spreek uit kom on) is 'bedankt'. We gaan op pad. Als we uitstappen aan de rand van de markt, eigenlijk aan de rand van de hele wijk die als markt dient, zijn we inderdaad de enige niet Vietnamezen. Dus heel erg leuk. Sten stort zich gelijk op het vinden van de diverse fruitsoorten en Duc levert naam en vertaling erbij. Enkele kennen we natuurlijk, zoals appel, peer, banaan, ananas, mango, meloen, sinaasappel, kokos. Hahaha lijkt nu alsof dit wel een erg makkelijke opgave is, maar....... die appel, peer, mango, meloen en sinaasappel zien er toch wel wat anders uit als dat wij gewend zijn. Als we dan verder gaan met longan, mangistan, doerian, jackfruit, zoetzak en ramboetan dan valt de gemiddelde Nederlander toch wel stil. Geproefd hebben we ook. De longan, een kleine ronde vrucht van formaat grote kers maar met dunne harde schil, lijkt op en smaakt naar lychees. Bianca en ik vinden het heerlijk. Sten schreeuwt altijd moord en brand bij wat nieuws en moet dan eigenlijk ook altijd weer schoorvoetend toegeven dat hij het toch wel lekker vindt. Jord wil altijd wel proberen, maar vindt dit toch niet lekker (erg verbazend eigenlijk). Bij de mangistan, een rode vrucht ter grootte van een mandarijn, met harde schil en zachte witte binnenvrucht, weer hetzelfde tafereel. We gaan ze toch nog wel vaker eten deze 3 weken heb ik me voorgenomen :-).

Na het fruit komen de planten, vismarkt incl. padden, vlees, kruiden, manden, vogel(kooitjes), aquariumvissen, honden en katten (nee niet om op te eten hoor....of toch wel?), namaak kitsch (een hele hal vol), etc. etc voorbij. En wij maar roepen Xin Chao en Cam On en de Vietnamese dames vinden het geweldig. Ze lachen en roepen van alles terug. Duc vertaalt dat het een lieve lust is. Vooral Sten valt in de smaak......

Rond het middag uur hebben we het wel gehad. Aangezien we nog wat vroeg zijn voor de lunch stoppen we onderweg nog bij een kleine tempel. De serene rust in dit kleine complex valt op, voelt relax. Een monnik prevelt zijn gebeden en versterkt ons gevoel. Duc laat ons de verschillende fruitbomen zien en legt het verband met de vruchten die we zojuist gezien hebben. Hier komen geen toeristen, wat een genot.

Dan naar de lunch. Duc leidt ons naar een chique lunchadres ergens op een 17e verdieping. Het is buffet, dus voor ieder wat wils. Het overgrote deel van de gerechtjes ziet er onbekend uit, we weten allemaal iets lekkers te bemachtigen. Bianca en ik proberen toch iets (bekends) Vietnamees, de jongens gaan voor friet, pasta, fruit, pannenkoeken en kleine gebakjes. We worden wel wat zenuwachtig van al het personeel dat om ons heen zwermt en borden, bestek, glazen e.d. onder onze neuzen weghaalt. Na ruim één uur staan we weer buiten en bezoeken we the old city. Dit deel hebben we gisteren al per cyclo verkend. Nu zullen we het te voet doen. Het gebied van de 36 straten, zoals the old city ook wordt genoemd, is het oudste deel van de stad. In elke straat zat vroeger een ander ambachtsgilde met zijn eigen gebruiken. Nu is dat niet meer zo duidelijk te herkennen. We kuieren rustig door de nauwe straatjes, tussen de bezige Vietnamezen en enkele toeristen. We lopen langzaam richting het Theater van de Watermarionetten. Alvorens hier naar binnen te gaan bezoeken we de 2e tempel van vandaag. Deze tempel ligt op een klein eilandje in het Hoan Kiem meer. Via de brug van de rijzende zon bereiken we dit kleine complex. Altijd leuk een dergelijk boeddhistisch heiligdom te bezoeken. In de tempel staat een keur van beelden van personen, dieren en voorwerpen die vereerd worden. De stroming van het boeddhisme die in Vietnam aangehangen wordt geeft een zeer brede uitleg over wie of wat vereerd mag worden (eigenlijk is er geen limiet; de mens bepaalt dat zelf). Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld de boeddhistische stroming van het lamaïsme dat in Tibet wordt aangehangen: alleen Boeddha wordt vereerd.

Nog even snel wat drinken en dan naar de Watermarionetten. Een echte toeristische attractie. Het kleine theatertje zit tjokvol. Een uur lang worden de bezoekers getrakteerd op Vietnamese muziek (in onze oren Chinese muziek) live gespeeld door in klederdracht gestoken muzikanten. Zij begeleiden de watermarionetten die diverse Vietnamese scènes uit het dagelijks leven (vooral platteland) uitbeelden. Zeer knap gedaan, je zou niet zeggen dat die poppen aan stokken vastzitten. De jongens vinden het geweldig leuk. Bianca en ik ook, maar ik heb last van een lunchdip of iets dergelijks. Ik sluit niet uit dat ik enkele scènes gemist heb.....

Poging tot foto in het theater..
Poging tot foto in het theater..
De vegetarische loempiaatjes
De vegetarische loempiaatjes

Het programma voor vandaag zit erop, we worden bij het hotel afgezet en Duc geeft ons nog een dinertip incl. routebeschrijving. Maar dit is voor vanavond, eerst even ieder voor zichzelf wat 'kloemele'. Ondertussen herhaalt het weer zich. Het wordt donkerder en donkerder en de eerste donderklappen zijn hoorbaar. Bianca komt er via de gratis WiFi achter dat Koto (de dinertip van Duc) vandaag gesloten is....en nu? We hebben een déjà vu, niet weer een dure Italiaan. We bellen Duc. Hij heeft nog een ander adres, maar dat blijkt ook wel duur en we moeten met de taxi. Hmm.....daar hebben we niet zo'n zin in. Toch maar de kant van Koto op. We nemen voor de zekerheid de plastic noodponcho's (tsja zo heten ze echt) maar mee. Hahaha op die zekerheid hoeven we niet lang te wachten. Eén teen buiten de deur en het begint te druppelen, twee tenen buiten de deur en het lijkt of we onder de douche staan. Poncho's snel aan en lopen. Het plastic houdt de regen goed tegen en slippertjes zijn nu ook echt handig, het komt echt met de bakken tegelijk naar beneden. We komen in de buurt van Koto, zien het echter niet liggen. We willen eigenlijk ook meteen ergens naar binnen. Bianca ziet maar één optie, ergens verscholen met maar half brandende neonverlichting. Ik denk nog, tsjee als dat maar iets is en we morgen niet allemaal ziek zijn. We lopen het binnenplaatsje op en deur zwaait gelijk open. Wat een mooie tent zeg. Erg smaakvol ingericht en mooi gedekte tafels. Oh you are so wet....zegt één van de serveersters. Ja duuuuh ..... Maar het is goed bedoelt. Poncho's gaan uit en we gaan zitten. De kaart is al net zo'n verrassing als de tent zelf. We bestellen heerlijke vegetarische loempiaatjes, kip krokant voor de jongens, gegrilde kip met passiebloemsaus voor Bianca en ik neem de beef. We hebben absoluut voortreffelijk gegeten en alles met stokjes. Sten en Bianca zijn nu eens bijna gelijktijdig klaar met eten. Ingewijden weten wat dit betekent :-) Na zo'n lekker hoofdgerecht kunnen we het dessert echt niet overslaan. De jongens nemen chocolade mousse en Bianca en ik tiramisu. Ook nu worden we niet teleurgesteld. Natuurlijk....je kunt niet voor een dubbeltje op de eerste rij zitten, en vinden we de nog geen € 40 geen al te groot probleem. Zeker als je bedenkt dat we dit gisteren bij de Italiaan ook betaald hebben. Dat was toch beduidend minder en....de VAT was dus nu, zoals dat hoort, in de prijs begrepen.


Ook de moesson heeft er genoeg van vanavond. We kunnen lekker droog teruglopen naar ons hotel. Hebben we de avondwandeling ook meteen gehad. Rest ons nog de koffers reisefertig te maken en naar bed te gaan. Alleen.....dit verslagje schrijven kost altijd meer tijd dan gedacht. Het is nu 00.30 uur moet echt mijn ogen gaan sluiten.

Morgenvroeg nog het etnologisch museum en daarna 3 uur bussen naar de bergstammen. De paalwoningen wachten op ons.....truste

Dag 4: dinsdag 24 juli 2012

 

Vandaag verlaten we Hanoi en gaan we op pad naar de bergdorpen. Dus koffers weer inpakken en 1 dagrugzak voor de overnachting in één an de bergdorpen klaar maken. Bovendien moeten onze 'koude kleren' nu in de koffers gepropt worden. Gaat niet allemaal zo 1-2-3, dus een klein beetje irritatie treedt wel op. Maar uiteindelijke lukt het toch nog en na het nog steeds wat karige ontbijt gaan we op pad. Eerst nog even het etnologisch museum als goede opwarmer voor het bezoek aan de bergdorpen, waar de Witte Thai wonen. Dit museum is helemaal gewijd aan alle bevolkingsgroepen die Vietnam rijk is. Volgens Duc, onze gids, zijn dat er zo'n dikke 50. 

Naast een groot binnen museum, valt er ook in de openlucht veel te zien. De woningen zijn op ware schaal nagebouwd of de originele woningen zijn hier naar toe verplaatst.

Erg interessant allemaal, alleen jammer dat er een of ander sportdag van basisschool kinderen gehouden wordt. Wat een herrie, vooral de leraren die via microfoons de kids proberen aan te moedigen. Jord laat op geheel eigen, uiterst coole manier zien hoe je moet stelt lopen. De Vietnamese jeugd in verbazing achterlatend. 

Met de evenwichtsbalk hebben Jord en Sten wat meer moeite, maar dit is dat ook een heel speciale. Hij zit maar aan één kant vast, de andere kant is middels een touw gehangen en kan dus naar links en rechts zwenken.

Na het museum hebben we nog wat tijd over alvorens te gaan lunchen. We besluiten een wandeling in het tegenoverliggend parkje te maken. Tot onze verbazing moet er voor betaald worden aangezien we geen bewoners zijn van de aangrenzende wijk. Echt spannend is het niet: de grote vijver lijkt op een waterbasis door de steile betonnen oevers en ook het meubilair in het park is voor de eeuwigheid bestemd, van beton dus. Toch maar gaan lunchen. Duc stelt voor pho (=fu: noodle soep) te gaan eten. Uiterst populair in Vietnam, met restaurants waar je eigenlijk niets anders krijgt. We stemmen in. De jongens vinden (noodle)soep sowieso lekker, zeker met een slierten er in, dus geen discussie.

Prima soepje gegeten, met nog wat kleine loempiaatjes erbij. Erg leuk, alleen maar Vietnamezen om ons heen, die zich afvragen wat wij daar doen.

Dan wordt het hoogste tijd voor de 3 uur durende rit richting Mai Chau. Hier zullen we 1 nacht blijven en dan naar een dorp in het natuurpark Po Luong doorreizen, waar we ook een nacht zullen blijven. De rit is niet bijzonder spectaculair, wel is het einde erg mooi. We rijden een mooie pas over en komen dan in de Mai Chau vallei. Deze vallei schijnt één van de mooiste van Vietnam te zijn. Dé idyllische plaatjes van dorpjes, rijstvelden, vrouwen met punthoedjes: dat zie je hier allemaal. 

Wat overigens tijdens het eerste deel van de rit opvalt is dat de snelwegen driestrooks zijn, maar dat er nauwelijks verkeer is. Eén strook zou meer dan voldoende zijn geweest. Dan hadden ze misschien voldoende geld over gehad om een fatsoenlijke deklaag aan te brengen, zodat 'comfortabel' (één van de onderdelen van de definitie van een weg) reizen ook mogelijk zou zijn. We stuiteren wat af. De koffers incl. Sten op de achterbank komen geregeld los van de zitting.

De kennismaking met 'onze' paalwoning is gauw gedaan. Eén grote lege ruimte met 4 matrassen hahahaha. Ik ben benieuwd hoe dat zal zijn vannacht. Nu staan alle luiken open en kun je van alle kanten door de ruimte heen kijken. Het uitzicht is wel prima; het idyllische plaatje ligt aan onze voeten. Het dorpje is iets minder, laten we zeggen de Vietnamese variant van Valkenburg in het kwadraat. Zowat elk huisje is toeristen slaapplaats en in het gedeelte tussen de palen zijn souvenirswinkeltjes ingericht. Dat is wel jammer. 

Het wordt hier snel donker, nog geen driekwartier en het is gepiept. Aangezien we niet weten hoe het met de elektriciteit is gesteld hebben we onze zaklampjes standby. Inmiddels zijn de matrasjes aangekleed met klamboes en kunnen de luiken dicht. Het avondeten is fantastisch lekker, hier woont een goede kok. Een kilootje kwijtraken tijdens deze reis zal niet gemakkelijk worden. Het diner wordt afgesloten met een dansshow. Hmm ja we zullen maar blijven, want er is verder bijna niemand. Achteraf is het altijd wel leuk, en het levert leuke plaatjes op voor thuis. En ja....zowel Bianca als ik hebben ons van onze beste kant laten zien en hebben aan de slotdans deelgenomen, in het kader van interactie met de lokale bevolking zullen we maar zeggen.

Moe en voldaan kruipen we onder onze klamboe en op ons matrasje. Buiten is de moessonregen inmiddels in volle hevigheid losgebarsten. Ook 'donner und blitzen' doen vrolijk mee. Het huis trilt letterlijk op haar grondvesten. Jullie raden het al; van slapen komt dan niet veel. Morgen wandelen tussen de rijst velden, hopelijk is het dan droog.

Dag 5: woensdag 25 juli 2012

 

Sh..... het regent nog steeds, net hard genoeg om er goed nat van te worden. We pakken de dagrugzak in met handdoeken, lakenzakken, de hoognodige toiletartikel, pyjama's en extra shirtjes. Verder heeft ieder zijn eigen rugzakje met inhoud. De koffers zien we morgenavond weer terug. Opeens is er enige paniek: Bianca is haar ring kwijt. Overal wordt gezocht, de hele kamer wordt minutieus geïnspecteerd. We kunnen hem nergens vinden. Waarschijnlijk met het insmeren met antimuggengel, gisteravond, ergens even weggelegd. Maar waar? Tijd om de koffers helemaal uit te pakken is er niet en aangezien hij geen pootjes heeft gekregen verwachten we dat hij ergens in één van de koffers is gevallen. Betekent wel nog twee dagen in de onzekerheid :-(

Dan naar het ontbijt. De kok heeft er nog steeds zin in: heerlijk gebakken eitjes, grote op stokbrood lijkende broodjes. Ik voel me helaas niet zo goed. Heb last van mijn darmen en heb overal pijn in mijn lijf. Net alsof de griep komt opzetten. Ook een nacht slecht slapen draagt niet bij een een goed gevoel. Gelukkig is de wandeling niet zo heel erg lang, ongeveer 2 uurtjes. Eerst moeten we nog ongeveer 40 minuten rijden naar het park. De dorpjes worden kleiner en armoediger, maar de bedrijvigheid is er niet minder om. Overal bamboeverwerkingsbedrijven en uitgestrekte rijstvelden. Het blijft door druppelen. Op een groot viaduct (wat is hier in hemelsnaam de functie van?) stappen we uit, hier houdt de wereld op lijkt het wel. De poncho's gaan aan en we volgen onze plaatselijke gids, overigens de eigenaar van de paalwoning in Mai Chau. We voelen ons een onderdeel van een schilderij met de rijstvelden, paalwoningen, ploegen trekkende ossen, vrouwen met punthoedjes in een omgeving met bamboebossen. Wat een geweldig decor om doorheen te lopen. We lopen over smalle paadjes en steken zelfs een riviertje over, op blote voeten natuurlijk. Verder tussen de rijstvelden en door kleine dorpjes. Allemaal even fotogeniek. Alleen maakt de regen het wat lastig. De camera steeds weer in en uit de rugzak, poncho erover heen. Lenzen wisselen is al helemaal lastig. Van de andere kant, hoeveel rijstvelden moeten op de foto? Er mag best nog wel wat overblijven voor onszelf qua beleving. Het moet niet zo zijn dat we de reis alleen maar door de lens van ons fototoestel zien. Wel blijft het lastig foto en film te combineren. Aangezien Bianca en ik meer 'fotomensen' zijn, hebben we nog niet zoveel gefilmd. Voornamelijk vanuit de auto, dat is nl. handiger dan fotograferen.


Na inderdaad ongeveer 2 uur komen we in een klein dorpje. Hier gaan we lunchen. De bedoeling was eigenlijk een wandeling van 4 uur te maken met onderweg een picknick. Onze lokale gids heeft alles daarvoor bij zich. Zelfs houtskool voor een vuurtje. Jammer dat de regen roet in het eten gooit. Nu is de wandeling ingekort en lunchen we bij een lokale familie. Daar aangekomen blijkt dat deze plek ook onze overnachtingsplek is. Het dorpje heet Ban Hang en we verblijven echt tussen de boerenfamilies in hun paalwoningen. Niets souvenirs, niets Valkenburg, gewoon het leven zoals het is.

De jongens mogen helpen met het bereiden van de lunch, vooral het maken van kleefrijst in een bamboestengel. Na wat aarzeling stemmen ze toe, vooral omdat zo vuurtje mogen stoken. De lunch is geweldig, hoe spelen ze het klaar met zulke eenvoudige middelen.

Wat hebben we gegeten? Een vleesspies (de spies werden voor het eten door onze lokale gids even uit een houtje gehakt), kleefrijst in bamboe, hard gekookte eitjes en tomaat, weer de grote op stokbrood lijkende broodjes met 'vache qui rit' en als toetje drakenfruit.

Na de lunch even vrije tijd. Ik neem mijn rust, want mijn ellendige gevoel is nog niet weg, evenals mijn hoofdpijn. De jongens amuseren zich best met de lokale jeugd. Jord entertaind het jongste familielid. Vooral de zweefmolen, het aan de armen hard ronddraaien van kleine Ho, wekt hilariteit. Het kereltje is zo dolgedraaid dat hij verdwaasd kijkend alle kanten op strompelt, zijn familie letterlijk rollend van het lachen achterlatend.

Sten speelt ondertussen voetbal met leeftijdsgenootjes. 

Rond een uur of drie gaan we op pad voor een uurtje wandelen in de buurt van het dorp. We lopen weer langs waterkanaaltjes en tussen rijstvelden. Helaas het regent nog steeds, de doorweekte paden worden op een gegeven moment zo slechts dat onze lokale gids besluit om te keren. We hebben inmiddels kennisgemaakt met de vruchtbare kleiige grond. De modder onder onze schoenen heeft de omvang van een tennisracket. Weghalen heeft eigenlijk geen zin, het komt er even snel weer bij als dat we het met veel moeite verwijderd hebben. Maar toch we blijven het steeds weer proberen. Overigens betekent het omkeren dat we het probleem twee keer het hoofd moeten bieden.

Terug in het dorp gaan de jongens weer in de keuken aan de slag :-) Vooral dus vuurtje stoken. Dit vinden ze echt geweldig, de kookstaf amuseert zich ook prima met die twee.

Omdat het snel donker wordt besluit ik nog even snel te douchen. Jawel hoor toilet (op z'n Frans) en douche zijn aanwezig. Wel allemaal erg basic, maar toch. Ik dus onder de douche, wel koud water. Maar in deze hitte niet zo'n probleem. Jord heeft eerder zeker een half uur gedoucht. Vind ik wel stoer, onder die koude douche. Dat deert hem helemaal niet; cool. Als Bianca en ik nog even op ons matrasje liggen in afwachting van het avondeten komt buiten de mobiele slager voorbij. Precies onder ons raam wordt de waar gekeurd en gewogen. Ook ons vlees wordt zo aangevoerd; door mobiele slager nummer drie. Volgens Bianca ziet het vlees er goed uit, als het goed gebakken wordt moet het wel goed komen.

Het avondeten dient zich aan. We beginnen net als de vorige dagen in de paalwoningen omgeving met 1 of 2 neutjes vooraf van een of ander alcoholisch brouwsel van eigen makelij. Het is nog net geen whisky. Voor mij dus peace of cake :-) Er volgt een fantastisch lekkere maaltijd: die mannen kunnen een fortuin verdienen als ze in Nederland een restaurant zouden beginnen. Dit keer waren het in bladeren gebakken springrolletjes van vlees, waar Sten aan meegeholpen heeft. Verder aardappelschijven, rundvlees met kwarteleitjes, kippeboutjes, tofu, bamboescheuten en uiteraard witte rijst.

Aangezien het hier in het dorp stikdonker is en iedereen in zijn huisje zit en vroeg naar bed gaat besluiten we ook plat te gaan. Ik ben doodmoe en neem een Ibuprofen. Dit heeft me al eerder een keer erg goed geholpen. Dus ik hoop morgen weer fit te zijn. Gelukkig is het hier niet zo warm en benauwd als gisteren in Mai Chau. De ventilator staat wel nog aan, maakt het wat aangenamer. De matrasjes zijn wel erg dun, zelfs 3 op elkaar leveren geen beter resultaat op. Onze verwende lijven zullen morgenvroeg wel aardig tegensputteren. Bianca vreest het ergste. Truste.....

Nou...zoveel truste wordt het niet. Ik kan weer niet goed slapen. Nu is Jord het met de darmproblemen. Hij moet er geregeld uit. Niet dat hij veel lawaai maakt, maar elke beweging betekent dat de vloer aardig op een neer gaat. Overigens is de combinatie diarrée en Frans toilet (gat in de vloer) nog niet zo'n goede. Hoe doe je dat nu zonder alles in je broek te deponeren? Dat moeten jullie Jord zelf maar vragen. Gelukkig is hij de meest lenige van ons vier. Ondertussen regent het nog steeds. Plotseling houdt de stroom er mee op. Nu merk je pas echt hoe donker het is. Geen greintje licht. Ook de ventilator stopt er natuurlijk mee. Na enige tijd en wat gestommel brandt er weer licht, maar de ventilator blijft uit, ik val in slaap.

Dag 6: donderdag 26 juli 2012

 

Met een oorverdovend lawaai word ik wakker. What the f.... is dit? Oh ja ik herinner me het van gisteravond. Een machine om waarschijnlijk rijst te ontvliezen of iets dergelijks. De overburen zijn daar gisteren mee begonnen en zoals nu blijkt nog niet mee klaar waren. Maar om daar nu om 06.20u mee te starten? Was dus weer een kort nachtje. Ook Bianca heeft bijna niet geslapen. De matrasjes zijn veel te hard en ze heeft elk half uur moeten draaien van de pijn in haar lijf. Alleen Sten lijkt goed geslapen te hebben. Pluspuntje is dat de zon schijnt en dat het dus niet meer regent. Dat komt goed uit, want we hebben met Duc, onze gids, afgesproken dat we vanochtend het tweede deel van de wandeling van gisteren lopen. Verder voel ik me weer goed. De Ibuprofen heeft zijn werk weer goed gedaan. We staan op, ruimen onze spullen weer op in de dagrugzak (die gaat op de brommer weer terug naar de bus) en gaan naar het ontbijt.

Dit keer pannenkoeken met banaan, weer die heerlijke op stokbrood lijkende broodjes en 'vache qui rit' is aanwezig. Het gaat er goed in, vooral Jord kan er wat van. Wat die allemaal naar binnen kan proppen, ongelooflijk. Bij Jord gaat het dan toch nog even mis als hij bij het aansnijden van een banaan ook een deel van zijn vinger meeneemt. Het mes is vlijmscherp (zagen we gisteravond al) dus zo'n vingervelletje is snel kapot. Hij springt aardig op en neer, maar dat zal van de schrik zijn. Het wondje bloed goed, dus eventuele troep is dan ook meteen uit. Met een zakdoekje en een stukje roze draad wordt het wondje afgedekt. Slimme zet van ons: alle medische hulpmiddelen zitten in het koffer in de bus!!!


Dan nog even afrekenen en dan vertrekken. Nou ja even. We blijken 16 !!! blikjes cola gedronken te hebben. Ik kan het bijna niet geloven. Ik reken er uiteindelijk 14 af, de jongens hebben het 'goed' gedaan gisteren. Daar gaan we nu dus paal en perk aan stellen. Dit loopt anders de spuigaten uit. Alleen nog 1 blikje fris bij lunch en diner en op is op, uiteraard mogen ze wel water drinken, we zijn geen onmensen!

We starten met de wandeling. Omdat we veel gaan klimmen en dalen heeft onze lokale gids voor ons allemaal een wandelstok gemaakt. In het begin wat onwennig maar komt zo nu en dan toch van pas. Ondanks dat het niet meer regent zijn de meeste paadjes ontzettend modderig en glibberig. Het eerste deel is gelijk aan het modderdeel van gisteren. Daar waar we toen zijn omgedraaid gaan we nu verder, de bergen in. Na een stevige klim en afdaling komen in een ander valleitje terecht. Het uitzicht is opnieuw overweldigend. Terrassen met rijstvelden, tegen de bergen opgebouwd. Waren ze gisteren vooral aangelegd in vlak gebied, nu dus tegen de bergen in terrasvormig. Ook hier overal mensen aan het werk. We kunnen ook nu weer foto's blijven maken. Om wat sneller te werk te kunnen gaan gebruikt Bianca alleen haar telelens en ik alleen de standaard lens. Ook het feit dat het niet regent en we het toestel gewoon voor ons kunnen meedragen zorgt ervoor dat we sneller en meer foto's kunnen maken. Zo gaat de wandeling ca. 2 uur door. We klimmen over een bergje, steken een riviertje over waar 2 Vietnamese herders vol aandacht naar onze acties zitten te kijken en komen in een nieuw valleitje met tegen de bergen opgebouwde huisjes, rijstvelden, werkende boeren. Dit is wat je wilt zien als je naar Vietnam komt. Ik kan me nog van vroeger herinneren dat als ik deze plaatjes in de reisfolders zag staan ik dacht: "wat moet het toch geweldig zijn om dat in het echt te zien". En nu lopen we er gewoon midden in. Zo apart als wij het vinden, zo apart vinden de Vietnamezen het ook. We zullen zeker niet de eerste en enige westerlingen zijn die hier lopen, maar het zal ook geen dagelijkse kost zijn denk ik. Ze zijn allemaal erg vriendelijke en beantwoorden enthousiast en met een grote glimlach ons Xin Chao. Al zal de aanwezigheid van 2 Vietnamese gidsen erg meehelpen de cultuurkloof te overbruggen.

Even voor het middaguur komen we uit op een gravelweg. Hier zal het busje ons komen ophalen. Helemaal doorweekt van het zweet en met rode hoofden wachten we op de koelte. We zitten pal in de zon. Ik loop wat heen en weer om elk zuchtje wind op te vangen. Het is al benauwd warm als het bewolkt is en als het regent, maar nu met de zon erbij lijkt het wel een sauna. Ik verbaas me erover dat jongens tijdens de hele wandeling eigenlijk niet geklaagd hebben. Wandelen is toch niet zo hun favoriete bezigheid. Ze hebben het prima doorstaan, maar nu zijn ze net zo nat en rood als Bianca en ik.

Bianca zit onder de rode vlekken. Tot nu toe is de schade beperkt gebleven tot 2 muggenbulten, maar nu zien haar benen uit als een slagveld. Geen idee waar het vandaan komt. Het kunnen insectenbeten zijn, maar het kan ook van de begroeiing zijn. Er wordt flink gesmeerd, maar de werking is helaas maar van korte duur.


De lokale gids is verdwenen, blijkt hij op zoek naar bereik van zijn mobiele telefoon.

Enige tijd later komt hij weer voorbij, nog niet gelukt. Ik stel voor al een stukje in de richting van waar de bus komt te lopen of in ieder geval ergens wat schaduw te vinden. Duc loopt naar een paalwoning en vraagt of we hier even uit de zon kunnen wachten. Geen probleem, hier in Vietnam is er nooit iets een probleem. We gaan in de schaduw van het huis aan een tafeltje zitten. De kinderen van het gezin bekijken ons vanuit de woning (eerste verdieping) verlegen toe. Super verbaasd over wat er op hun erf is neergestreken.

We krijgen wat thee aangeboden. De man des huizes nodigt ons bij monde van Duc in zijn huis uit. Schoenen uit en trap op. Zoals in bijna elke paalwoning is er een apart keukentje en een aparte woon- annex slaapkamer. Deze ruimte is nagenoeg leeg. Er staat een groot formaat koelkast en een kastje met TV. Verder allemaal gepimpte trouwfoto's. Van wie? Niet in te schatten. Deze foto's zie je echt overal. Verder ligt er een berg maïskolven op de grond die allemaal nog van de korrels ontdaan moeten worden. Het werk is al gestart. We voelen ons een beetje beschaamd. Nu ligt het werk stil omdat wij er zijn. We krijgen weer thee aangeboden en ventilator wordt onze kant op gedraaid. We hebben geen idee hoelang we moeten wachten. Duc is op een fiets verdwenen, vast ook proberen de chauffeur te bereiken. Jord heeft zich de hangmat in de tuin toegeëigend en Sten heeft weer contact met de jeugd. Uiteraard weer hilariteit ook bij de ouders, die vinden het geweldig. Bianca en ik besluiten ons ook nuttig te maken en maken met handen en voeten kenbaar graag wat maïskolven te 'ontkorrelen'. De vrouw des huizes vergezeld ons, want het valt behoorlijk tegen. Die krengen zitten goed vast en zoals alles is er wel een bepaalde techniek. Eerst 1 rij van boven naar beneden eruit halen en vervolgens in dwars richting de korrels over de lege rij eruit duwen. Maar ja, zelfs die eerste rij is lastig. Binnen no-time heb ik een mega blaar op mijn linker duim. Mevrouw merkt dat het lastig is en neemt die eerste rij voor haar rekening en wij pellen dan de kolf verder af. Het is verbazend hoe sterk dat vrouwtje in haar vingers en handen is, natuurlijk het is een handigheid en voor de allerlastigste gebruikt ook zij een ..... schroevendraaiertje :-) Maar toch de berg kolven is nog aanzienlijk.

Het busje arriveert en we worden met een glimlach en Cam On (bedankt) voor de hulp. Wij gaan de koelte van het busje, een wat luxer onderkomen met douche en goed bed tegemoet. Maar eerste wel nog even onze lokale gids terugbrengen naar Mai Chau. We maken ook maar gelijk gebruik van de mogelijkheid te lunchen daar, want we weten dat het eten er goed is voor een goede prijs. Hahaha vreemd te zien dat er nu Duitsers in 'onze' paalwoning huizen, ja zo voelt het al snel 'onze' paalwoning.

Na de lunch is het tijd om richting Ferme de Colvert te vertrekken, een luxe resort in de buurt van Hoa Binh. Ik verheug me er al op, wil erg graag douchen.

We stappen in om te vertrekken en het begint ook gelijk weer te regenen. De lucht kleurt erg donker, we zijn net op tijd. De rit duurt ongeveer 2,5 uur met uitzondering van Jord knikken we allemaal even weg. Als een aantal kuilen in de weg een eind maakt aan ons indommel uurtje zijn we al Hoa Bin. We draaien in smal straatje in. Langs de kant van de weg allemaal stalletjes met fruit en vlees. We rijden nog een klein stukje tussen de rijstvelden door en een klein gehuchtje binnen. Hier ligt ons resort La Ferme de Colvert.

Wat een tegenstelling. Het is er behoorlijk aan de luxe kant. We worden welkom geheten met Hibiscussap en een vochtig doekje om ons wat op te frissen. Een Vietnamese staat ons in het Frans te woord. Gelukkig kan ik het, op één zinnetje na, prima volgen. Dan is het tijd om naar ons huisje te gaan; the Antigon House. Het ligt vrij achteraan tegen de helling, maar is wel mooi en ruim. Eigenlijk kun je er met 6-8 personen slapen. Omdat we hier 2 nachten blijven pakken we wat spulletjes uit. We moeten goed kijken waar we iets neerleggen om het overmorgen niet te vergeten. Het huisje is heel erg druk ingericht dus je ziet makkelijk spulletjes over het hoofd. Bianca duikt gelijk het koffer in. Ze heeft een idee waar haar ring zou kunnen liggen. En jawel hoor, gevonden. De opluchting is groot.

Als alles op zijn plekje staat is het alweer tijd voor het diner. Duc heeft geregeld dat we hotpot (fondue) krijgen. Bianca heeft het er vanmiddag met hem over gehad. Er attent van hem. De bediening blijft schalen eten aandragen alleen......en daar zijn ze hier heel erg fan van.......het is bijna allemaal vis; wit vis, inktvis (calamaris en kleine octopusjes), mosselen, grote tijgergarnalen (net als gamba's) en gehaktballetjes. Verder een mega schaal met groente en paddestoelen en een schaal met glasnoodles. Ik vind dat geen probleem, behalve de mosselen dan. Bianca is ook niet zo'n fan van dit soort vis en de jongens kijken al helemaal verschrikt. Jord wil altijd wel proberen, maar Sten is echt een ramp. Hij eet bijna niets en wil ook niets proberen. Als hij dan moet doet hij een half uur over een klein kommetje en kauwt hij het eten helemaal smaakloos. 

Ik smikkel er op los, Bianca is iets minder enthousiast maar heeft nog altijd wat te kiezen en de jongens beperken zich tot de gehakt ballen en de fondue boullion met glas noodles.

Gelukkig is de watermeloen wel OK.