Dag 1: 14 augustus 2016:

Het is zover, we gaan weer naar Zuid-Afrika. Na vijf jaar terug naar het Krugerpark, op 'jacht' naar de big five. Nu willen we ze allemáál (olifant, buffel, neushoorn, leeuw en luipaard) zien. 


Maar even een paar weken terug. De aanloop naar deze reis liep niet helemaal optimaal. In februari hadden we vluchten, auto en lodges geboekt, nadat we zowel de Vakantiebeurs in Utrecht alsook de reisbeurs in het MECC bezocht hadden. Geruststellende gedachte dat alles geregeld is. Na heel veel verschillende reizen bekeken te hebben overigens: VS, Maleisië, Indonesië, Mayanmar, Tanzania, Noorwegen en tenslotte ook Zuid-Afrika. Die laatste omdat de jongens toch nog eens graag terug wilden en dit ook qua prijs de meest interessante was. Uiteraard geen straf, maar deze keer wel een minder intensieve reis dan vijf jaar geleden. Alleen een aantal lodges rondom en in Kruger en de Panoramaroute. 


Koud geboekt of de wereldwijde ellende begon: 1 dag terug van New York beleefden we de aanslag op de luchthaven Zaventem in Brussel, daarna de aanslag op de luchthaven Ataturk in Istanboel en vervolgens de coupepoging in Turkije met de hele nog steeds voortdurende nasleep. 

Normaal gesproken laten we ons hierdoor niet zo beïnvloeden, echter als je geboekt hebt te vliegen met Turkish Airlines vanaf Zaventem met tussenlanding in Istanboel komt alles opeens wel dichtbij. Bianca werd hier bijzonder onrustig van en na lang twijfelen hebben we de knoop doorgehakt om deze vlucht te annuleren en bij een andere maatschappij te boeken. Al snel was duidelijk dat dit gezien ons reisschema ofwel KLM (rechtstreeks) ofwel Emirates (met tussenstop in Dubai) zou worden.  We besloten gezien de kosten voor Emirates te kiezen. De extra tijd van de tussenstop was te overzien en om op het traject Amsterdam - Dubai met een A380 te vliegen was een extra motivatie 😉. Bij de extra kosten (geen restitutie van Turkish Airlines) hadden we ons al neergelegd. Maar ..... 😱 soms moet een mens geluk hebben. Net toen we de beslissing genomen hadden kregen we van WTC het bericht dat Turkish Airlines het vluchtschema van de heenreis dratisch had aangepast. Het kwam er eigenlijk op neer dat onze vluchten geannuleerd waren en dat we een dag later op de terugvlucht gezet werden of we dat even wilden bevestigen   ..... dus NOT. Sowieso niet omdat Jord bij ons normale schema al 1 dag later aan zijn introductie moet beginnen, nog een dag later is dus geen optie. We zagen onze kans schoon.... een dergelijk wijziging hoeven we niet te accepteren met daarbij het voordeel dat de maatschappij het geld moet teruggeven. Zo gezegd zo gedaan: aan de telefoon sputterde WTC nog even tegen, maar de verdere afhandeling via mail ging buitengewoon soepel. Ook het geld was binnen 1 week terug op onze rekening. Weg stress en spanning, nu konden we relaxt aan de voorbereiding beginnen. Omdat we met de vliegtijden van Emirates later in Johannesburg aankomen vertrekken we 1 dag eerder om nog voldoende tijd in de Blyde river canyon te hebben, maar who cares? 😄.


Oké, nu weer terug naar vandaag de 14e. De vlucht vertrekt om 15.20u. We moeten naar Schiphol en er zijn weer verscherpte controles op en rond Schiphol gemeld (allemaal in de nasleep van de aanslagen op Zaventem-Brussel en Ataturk-Istanboel). Reken, reken, reken: drie uur voor vertrek aanwezig, twee en half uur rijden naar Schiphol en zeker een half uur extra vanwege de controles. We besluiten tussen 8u en 8.30u te vertrekken. Ten opzichte van een normale werkdag kunnen we dus nog uitslapen 💤. Fijn om in een gewoon dagritme te blijven en niet midden in de nacht te vertrekken. De wekkers gaan om kwart voor zeven. Aangezien de grote schoonmaakbeurten 🛀 gisteravond hebben plaatsgevonden zijn we allemaal snel klaar op de badkamer. Beneden is het botterhammen smeren om mee te nemen en om te ontbijten en bagage checken en bagage checken en bagage checken en om het af te leren nog eens bagage checken. Nadat onze neurotische aanvallen bedwongen zijn eens kijken of alles in de auto past. We hebben bewust gekozen voor maar twee koffers, ook omdat we niet weten welke auto we in Zuid-Afrika krijgen. Vijf jaar geleden ging het met dezelfde twee koffers maar net. Met verschuifbare achterbanken in onze eigen auto blijkt het niet zo'n probleem te zijn en zoals gepland vertrekken we ergens tussen 8 en 8.30u. 


Op zondagochtend is het lekker rijden. Bijna geen verkeer en geen spitsstroken met beperkende snelheden. Het schiet lekker op 🏎: na anderhalf uur rijden we zijn al voorbij Utrecht. Bianca heeft de navi app op haar iPhone ingeschakeld, omdat onze (nieuwe) auto nog met een een oude versie is uitgerust (shame on you BMW) en het adres van P3 niet kan vinden. Net op tijd overigens om de juiste afrit te kunnen nemen. Nauwelijks 2 uur onderweg draaien we P3-langparkeren op. Geen tijdrovende KMAR-controles hier. We hebben in de garage van P3 geboekt, we hadden geen zin km's te moeten lopen op het immense P3-terein. Voor een paar euri extra apart inrijden, bagage uitladen en auto wegzetten en binnen 10 minuten in de bus voor de vijf minuten rit naar de vertrekhal. Perfect geregeld: staan we daar om 10.30u voor de bagage drop-off van Emirates. Geen mens te bespeuren (het is sowieso absoluut niet druk op Schiphol). De balie gaat pas om 11.40u open. Dan nog maar even ergens koffiedrinken en een bammetje eten ☕️🍞. Zo gezegd, zo gedaan.


Om 11.45u zijn we terug bij de balie van Emirates. We staan bijna vooraan en kunnen snel onze bagage afgeven. Vluchtig wordt gekeken of de papieren voor de jongens (om Zuid-Afrika in te mogen) in orde zijn en dan kunnen we op weg naar de security. Ook hier zijn we meteen aan de beurt en vijf minuten later is alles geregeld. Hoezo het drukste weekend op Schiphol?..... dit heb ik nog nooit meegemaakt hier, zo snel, maar zo super. Heel veel tijd dus nog voordat we aan boord gaan. We ploffen neer op een design bankje en 'kloemele' wat met net gemaakte foto's van KLM's Boeing 787 dreamliner op iPhone en iPad en gaan voor een eerste Starbuck's. Sneller dan verwacht moeten we richting gate. Daar aangekomen is de A380 nog niet gearriveerd en nee hoor: je kunt er echt niet langs kijken, zoooo groooooot. 


Als hij er dan toch opeens staat zijn we onder de indruk, wat een machine. Jammer dat Schiphol de zonwering heeft laten zakken, waardoor het maken van een goede foto onmogelijk is. We kunnen niet wachten om aan boord te gaan. Bij het reserveren van de stoelen was Bianca bijzonder oplettend en hadden we de mogelijkheid om op het bovendek te reserveren. Nu gaan we beleven wat dat inhoudt. In de 'slurf' worden we naar het bovendek geloodst. De entree oogt klein en eng, maar de zitplaatsen zijn geweldig. Niet van die iele stoeltjes die KLM tegenwoordig heeft; nee fatsoenlijke stoelen, veel beenruimte, hypermoderne touchscreen schermen voor het inflight entertainment gebeuren (je kunt via camera's buiten het vliegtuig kijken) en naast de buitenste stoelen aparte opbergvakken tegen de wand. En wat een hoogte: het lijkt wel of je van de tigste etage van een flat naar beneden kijkt. Dat het ook een uiterst stil toestel is blijkt bij de start. Je hoort nauwelijks dat het ding gas geeft, het lijkt ook nauwelijks vooruit te komen daardoor en toch gaan de massa's tonnen soepel de lucht in.

En als ik dan toch een minpuntje moet noemen: het duurt wel erg lang voordat de catering op gang komt. Het wordt meteen de warme maaltijd, niet eerst  even een drankje met een nootje. Op de maaltijd zelf valt helemaal niets aan te merken, maar hier geldt wel: "het is een kwestie van smaak". Zeker ook de moeite van het vermelden waard zijn de mega grote toiletten evenals de vreemde gewaarwording in een vliegtuig bovenaan een brede trap te staan die naar het benedendek leidt.


De vlucht verloopt soepel, bijna geen turbulentie. Dat we boven Dubai nog even in de wachtkamer komen is niet zo erg. De overstaptijd is erg ruim en nu zitten we goed, bovendien ziet Dubai en de Burh al Kalifa er 's avonds met al die lichtjes erg indrukwekkend uit. De landing kunnen we middels de drie camera's aan het toestel goed volgen... leuke optie 😄 zeker als alles goed gaat.... en gelukkig gaat alles goed.


Het is druk op een van 's werelds drukste luchthavens, zelfs na middernacht. Aangezien Emirates vooral met A380 en B777 vliegt komen er veel mensen bijeen als een paar vluchten geland zijn zoals vanavond. De meesten zijn transfers, die dan via weer een security check naar de gates van hun transfer gaan, net zoals wij. Ook dit wachten vinden we niet al te erg, des te sneller gaat de tijd. We moeten namelijk ruim vier uur wachten totdat we doorvliegen naar Johannesburg. Doordat het druk is moeten we nog behoorlijk zoeken voor een zitplaats.

 Ik heb al knallende koppijn, dat gaat gaat de komende uren zeker niet minder worden. Echt slapen gaat niet, terwijl je er geradbraakt bijzit. Het is gewoon de tijd uitzitten .... niet fijn. Toch maar even een flesje water en 7-up kopen voor 3 UAD of te wel €0,76. Fijn dat er nog landen zijn waar sommige dingen goedkoop zijn.

Bianca en Sten zitten/liggen ook op apegapen. Jord speelt op de iPad een of ander concentratie spelletje.... hoe krijgt hij het voor elkaar?



Dag 2: 15 augustus 2016:

Als de vertrekhal bijna leeg is wordt onze vlucht omgeroepen om aan boord te gaan. Bij de gate aangekomen, blijkt dat de gate toch nog iets verder weg is. Met een aantal trappen naar beneden en dan.... staan er bussen klaar. Jord moet, zoals wel vaker, op het aller laatste moment weer iets. 

Heeft hij dan uren tijd voor gehad, maar als het eigelijk niet meer kan dan komt hij ermee voor de dag. En als hij dan een Speedy Consales zou zijn 😁.... nee hij zet geen stap sneller. In dit geval is het een toiletbezoek. Dat valt natuurlijk niet zo makkelijk te plannen en na wat aansporingen van onze kant gaat het nog snel ook. 


Dan de bussen in. Van een koude airco temperatuur in de vertrekhal naar een bakoven van 36 buiten en weer naar de airco van de bus. Je moet er maar tegen kunnen. Jord en Sten steggelen nog even over wie welke handgreep nou het beste kan vastpakken en dan vertrekt de bus naar het vliegtuig. Een hele tour zo blijkt, het lijkt wel of we een busreis naar Johannesburg geboekt hebben. Er komt geen eind aan.... of toch wel. Zo'n beetje met de staart bij de sjeik Al-bin-hoeheetieookalweer in de achtertuin hebben de Emirati toch nog een 777 ergens uit een hoge hoed getoverd. Tsjongejongejonge... na al die nieuwe luxe van de 380, valt deze oude luxe van de 777 wel tegen. Eigenlijk onzin, maar zo voelt het. De toestel zit niet vol, voor mij wel lekker want naast mij zit nu niemand. Geeft wat ruimte. 

Ik hoop wat te kunnen slapen op deze nachtvlucht: heb ik wel nodig met deze hoofdpijn die ondanks de ingenomen ibu nog niet minder is. Ook moet ik vandaag na de vlucht nog zo'n 450 km rijden en dan is het wel lekker een beetje fris te zijn. 

De vlucht duurt twee uurtjes langer dan de eerste en verloopt eigenlijk ook prima, tenminste wat ik er van meekrijg. Het lukt me toch om af en toe in slaap te sukkelen, dat is in elk geval beter dan niets. Het ontbijt neem ik toch maar, misschien gaat dat laatste restje koppijn dan toch nog weg. Dat blijkt helaas niet te lukken, maar ik voel me toch wel wat fitter. Bianca en de jongens, die achter mij zitten, hebben ook aardig wat slaapmomenten gehad dus we verwachten de dag wel door te komen.



Dat begint in Johannesburg.....  yes we zijn weer in Zuid-Afrika 👍🏻.... met het ophalen van de visumstempels. De meegebrachte geboortecertificaten, kopie paspoort vader, toestemmingsformulier vader en kopie scheidingsconvenant worden bij de immigrations officer op zijn desk gelegd. Hij kijkt er onderzoekend naar, maar volgens ons wist hij echt niet wat hij er mee aan moest. Snel die paspoorten afstempelen en door naar de bagage. Snelle Jelle Sten had onze koffers zo gespot (hij is al in training voor het vinden van het luipaard) en met de toiletten als pitsstop verder naar AVIS voor de auto. Dat loopt, zoals eigenlijk altijd bij AVIS, soepel. We krijgen een gloednieuwe (37 km op de teller) Toyota RAV mee. Super, wat een ruimte. De twee koffers gaan er met gemak in en we hebben allemaal ruim plaats. Sneller dan gehoopt zijn we om 12.15u op route. We hebben de tijd hard nodig. Tegen zessen is het donker en we moeten toch zeker vijf uur rijden en in Dullstroom, bij onze 'vaste' plek The Rose Cottage, lunchen. Het is altijd ff klooien met een nieuwe auto in linkse besturing en dan ook nog Johannesburg uit zien te komen. Bianca navigeert ons prima richting de N4 richting Witbank (nu met een ingewikkelde Zulunaam) en Belfast. De wegen zijn hier stevig opgeknapt en ge-upgrate. Allemaal autosnelweg lay-out met bijbehorende 120 km/u. Schiet lekker op, alleen de afstanden zijn altijd groter dan onze verwachtingen: ondanks de gemaakte km's lijken we maar niet vooruit te komen. Na Belfast komen we op 'gewone' tweebaans wegen. Smaller, met tegenverkeer en toch 120 km/u. Geregeld raak ik links de berm of schiet ik rakelings langs een mede weggebruiker om zo het verlies van mijn rechter buitenspiegel (bij linksrijden wellicht de belangrijkste spiegel) te voorkomen. Dit tot grote schrik van Bianca. Het is toch erg lastig dit in te schatten bij een nieuwe auto en met links rijden. Dat merk ik steeds weer. Dullstroom is hier onze volgende bestemming en zoals gezegd stoppen we hier voor een kleine lunch. Vijf jaar geleden hier ook gedaan: super koffie en een lekkere lunch en dat is nu nog steeds zo. Dan snel verder via Lydenburg (ook voorzien inmiddels van een voor ons onuitspreekbare naam), Ohrigstad en schitterende Albert Erasmus pas richting Hoedspruit. Overigens allemaal plaatsen van drie keer niets: een paar straten, een kerkje en wat winkels, meer niet.

Hoedspruit, zover hoeven we nu niet; de Marepe lodge ligt een stuk voor Hoedspruit aan een stuk onverharde weg. We hebben een beschrijving ontvangen, maar hoe ga je dat in Godsnaam vinden als het bijna donker is? We stoppen bij de inrit naar een onverharde weg. Langs de kant van de weg enkele reclame/naamborden. Niet te lezen en de groot licht van de RAV schijnt vooral in de breedte en niet in de hoogte. We sturen Jord met een lampje kijken. Hij kijkt inderdaad, maar waar heen? Hij blijkt het zelf niet te weten. Die vervelende oordopjes ook, hoe harder de muziek, hoe beter je alles hoort.... dat klopt Jord, alleen niet het juiste 😜. Bianca kijkt ook nog eens, nee deze afslag is het niet.... nog eentje verder. Gelukkig zijn de borden hier wel duidelijk en jahoor de Marepe lodge staat er tussen en onze eerste dirt road is een feit. 2,5 km hobbel de bobbel en dan zijn we er ook echt. Ik ben moe en er klaar mee, de rest is het hier mee eens. Het inchecken is snel gebeurd. De familiekamer is basic, maar dat wisten we: het is maar voor 1 nacht. Gelukkig kunnen we in het restaurant nog eten. Dat gaan we dan ook gelijk doen. Kipschnitzel met champignons en friet voor Bianca en ik. Sten gaat voor een kleine pizza Margerita en Jord voor de normale versie met extra ham. En dan kunnen we echt toasten op de start van onze reis, terwijl boven onze hoofden de prestaties van de olympiërs voorbij komen. Ik heb blijkbaar de meeste honger want ik sluit als enige af met een toetje.... een Dom Pedro met amarula: heerlijk.

Na het eten nemen we een ontspannen douche. Bianca voelt zich niet super, heeft last van een opkomende verkoudheid door al die airco's, de jongens zijn gewoon moe van al dat zitten en hangen en ik wil eindelijk helemaal af van mijn zeurende koppijn. De douche is heerlijk, nu snel slapen en dan morgen weer helemaal fit.



Dag 3: 16 augustus 2016:

Wat gaat de dag ons vandaag brengen? Eigenlijk weten we het nog niet precies. De panoramaroute is een optie of een boottocht op de Blyde rivier. We gaan eerst maar eens ontbijten. De drank en de yoghurt met fruit zijn in buffet vorm, de warme ei-varianten zijn op bestelling. We beginnen dan ook maar met de yoghurt en het fruit en bestellen vervolgens allemaal een omelet met kaas, bacon en tomaat (Jord en ik), scrambled eggs (Sten) en een doorgeprikt spiegelei (Bianca). Een heel bord vol wordt het: bij Bianca en Sten met een worst, Dode Zee spinazie en een mini salade. Kunnen we er weer tegen.


We besluiten naar de Swadini Lodge te rijden om te kijken of we nog met de boottocht meekunnen. Op de website van de Adventures club lijkt alles vol te zitten vandaag, maar je weet maar nooit. Dus na de check out en een uitleg over de te rijden route gaan we op weg. Het ligt allemaal dichtbij en inderdaad hebben we de lodge snel gevonden. Ligt binnen het gelijknamige park, dus eerst aan de parkwachter die de slagboom bemand uitleggen wat de bedoeling is. Geen probleem, hij wijst ons ook nog even de weg. Bij de lodge een zelfde procedure, maar nu om het terrein op te mogen, ook geen probleem. Overal lijkt het uitgestorven, we komen nauwelijks mensen tegen. Bij de adventure club blijkt inderdaad voor vandaag alles vol te zitten. Vind ik toch wel vreemd, waar zijn al die mensen dan? Maar goed we reserveren voor morgen 11.00uur. Ook nu wordt ons de route even uitgelegd. We moeten namelijk niet bij de lodge zijn, maar bij de rivier. We besluiten er toch maar even naar toe te rijden om morgen niet voor verrassingen te komen staan. Ook hier zijn we snel, maar nu moeten we het 'echte' park in, dus dat betekent entree betalen. Niet onoverkomelijk, maar toch wordt er niets over gezegd bij de boeking. 

De parkwachter legt ons uit waar we naar toekunnen: de waterval, het infocentrum of de boot. We zullen zien: het bordje van de waterval zien we staan ( je moet van hieruit ook te voet via een wandelpad naar het infocentrum kunnen lopen), maar een echte parkeerplek is er niet. We rijden door en zien dan de afslag naar de boot voor de boottocht. We rijden nog verder en de weg wordt met de meter slechter, maar goed staat nergens dat we hier niet mogen zijn. Dan komen we bij het infocentrum en moeten we stoppen: verder gaat het niet. We gaan eens kijken wat hier te beleven valt. Het infocentrum ligt op een soort uitkijkpunt, met een mooi zicht op het stuwmeer en canyon. Camera's en verrekijker worden tevoorschijn gehaald. We nemen een kijkje in het infocentrum. Leuke info, al zijn de foto's zo oud dat de kleuren helemaal vervaagd zijn. 

Als we weer buiten zijn zien we de start van een wandelroute, de peninsula trail. Gaat richting meer, dus dat lijkt ons wel wat. We gaan op pad, lekker omlaag tussen typisch Zuid-Afrikaans struikgewas. Hoe ik dat weet? niet, ik zeg maar wat. Het klinkt in elk geval wel leuk "typisch Zuid-Afrikaans" struikgewas. Dat zou dan fynbos moeten zijn, maar volgens mij is het dat niet. Maar goed, de route gaat richting meer en als we op een open plek over het water kijken spot Sten aan de overkant beweging. Nijlpaarden roept hij.... ja duuuuh, echt niet...... verrekijker erbij echt wel.... we zien de gedachte steen opeens bewegen.... dat doen stenen normaal gesproken niet, toch?... nee, dus dan is het iets anders, juist een nijlpaard, twee, drie, vier, vijf, zes stuks nog wel. Nu is het tijd voor de telelens en een stevige boom. Stevige boom? Yip, we moeten die lens wel stil kunnen houden anders wordt het erg wazig allemaal. Als we de bavianen die we onder 

weg al gezien hebben, niet meetellen, dan is dit ons eerste echte 'wild'. In elk geval van enig kaliber en 'potential dangerous', nagenoeg een big five lid. 

We lopen verder, de route loopt naar het meer en weer omhoog, met schitterende doorzichten op het meer en de canyon. We kunnen goed los met foto's maken. De route blijkt uiteindelijk rond te lopen en komen we weer bij het infocentrum uit. Fijn dat in onze auto nog water ligt, want dat hadden we natuurlijk niet meegenomen. De Panorama route gaat het vandaag niet meer worden en morgen hebben we daar ook niet de tijd voor. Dat skippen we dan of doen dat nog vanuit het Protea Krugerhotel. Zoals Bianca al zegt: we kunnen niet alles en de wandeling van vandaag hadden we dan niet gehad, maar was wel erg mooi en voor ons alle vier nieuw.



We besluiten om naar onze volgende overnachting te rijden: de Blyde River Canyon Lodge. Ook vlakbij, zijn we vanochtend ook langs gereden. Wel weer eerst het park uit, maar dan zijn we er ook gelijk. Ziet er allemaal prima uit, maar voor 4-sterren mag je ook wat verwachten. We worden netjes opgevangen en naar het pooldeck gebracht om zittend de verdere formaliteiten af te handelen onder het genot van een orange-granadine sapje. Goed gezien Jord! In de verte zien we ook zebra's staan, kunnen we die ook afvinken van onze lijst.


Aangezien de kamers nog niet klaar zijn en we wel zin hebben in een lichte lunch wordt dat voor ons zo geregeld. Sandwiches met ham (niet voor Bianca), kaas, tomaat en voor Sten fish and chips. Terwijl wij met een koffie/drankje in het zonnetje wachten, wordt op het terras een tafeltje voor 4 gedekt. De sandwiches worden, zoals dat bij 4* gebruikelijk is, aangekleed met een kleine salade opgediend. Het smaakt prima. We zijn klaar als Porshia zich komt voorstellen, dat is nummer 4 of 5 die ons een hand komt geven. Zij is de receptioniste of zo en omdat wij wat aan de vroege kant waren hebben we haar gemist. Ze heeft in elk geval nog een suggestie voor een korte wandeling naar de rivier, nadat we ons geïnstalleerd hebben. De kamers zien er prima uit, alles erop en eraan. Wel verrassend dat de jongens die een twinbed kamer hebben, wéér de grootste en betere kamer en badkamer (met douche én bad) hebben. 


Dan even de benen strekken en naar de rivier lopen. De route is simpel, maar we krijgen toch een klein kaartje mee. Rondom de lodge ligt allemaal privé eigendom. We lopen langs een aantal zeer benijdenswaardige (vakantie)optrekjes, nu verlaten dus kunnen we ze iets rustiger bekijken. 

Van de rivier kunnen we niet zoveel zien. We komen uit bij een stuwtje waar we een stuk over de betonnen rand kunnen lopen, maar net niet ver genoeg om stroomop- of afwaarts te kijken, jammer. Dan maar terug naar de lodge. Bianca begint weer last te krijgen van haar verkoudheid en gaat lekker in bad, ik start mijn verhaal over vandaag en de jongens doen hun eigen ding. Even relaxen tot aan het diner om 19.00uur. 


Het diner is perfect. Binnen in het restaurant, open haard aan, tafels netjes gedekt. Het menu hebben we vanmiddag al gehoord bij de reservering. Tonijn in een deegtasje als voorgerecht, bief als hoofdgerecht en een kwarttaart als dessert. Het smaakt uit de kunst, heerlijk glaasje wijn erbij. Ook de jongens vinden het lekker, is voor hun toch een ontdekkingsreis op deze manier. Een gezellige en leuke avond op deze manier, vooral mijn ervaringen als struisvogeljockey worden erg hilarisch gevonden. Jord ligt slap van het lachen. Hij ziet het helemaal voor zich en wil het liefst morgen ook een ritje maken. Ook de horordroom van Bianca, waarin hij, Jord achterna gezeten wordt door een leeuw vindt hij lachwekkend. Dat hij morgen de poort mag open maken naar Parsons vindt hij geen probleem. Sten maakt al een risico analyse, stel dat daar een leeuw zit, hoe groot is de kans dat hij als held uit de bus komt..... ? Dan wil hij, Sten, het natuurlijk wel doen hahaha toppie Sten. 


We liggen in bed althans het muskietennet is dicht, hoe idylisch. Dan voel ik warmte bij mijn voeten en ik hoor het klotsen ... hè wat the f....ck is dit? ..... ff kijken.... hahaha het is een harige kruik. Door het kamermeisje op bed gelegd, het is immers hartje winter hier, samen met een pepermuntje..... lachuuuuuh. De jongens hebben nog niets gemerkt, Bianca stuurt even een app-je. Grote hilariteit horen we in de kamer naast ons.... Sten vindt het alweer eng al die haren...... Het wordt hem helemaal teveel als Bianca tegen hem zegt dat een hagedis (de kamersleutel) op zijn bed ligt. Stennieeeeee dat wordt nog wat de komende dagen.


Morgen om acht uur op. We hoeven pas om 10.00u uit te checken, daarna op weg naar de boottocht om 11.00u. Die zal ongeveer 1,5 uur duren, daarna op weg naar Kurhula. We zijn erg benieuwd of ons dit niet gaat tegenvallen. We weten immers hoe het zal zijn, is bekend terrein; niet het verrassende van iets nieuws zoals vandaag hier in Blyde River Canyon Lodge. We zullen het snel weten.



Dag 4: 17 augustus 2016:

Inderdaad rustig opstaan. Deze vakantie alles relaxt 😄. Heerlijk ontbijten, zeker ook op deze plek. Uiteraard weer een omeletje, daar zijn ze super in hier in RSA. Na het ontbijt weer koffers pakken, uitchecken en op pad. Gelukkig blijven we de komende dagen op dezelfde plek, nog meer rust hahaha. 


Op weg naar de boottocht. Bij de boeking gisteren werd ons al verteld dat we ons stevig moeten inpakken omdat het op het water erg fris kan zijn. Het weer is ook nog niet zo stralend als dat je zou verwachten. 's Ochtends veel bewolking en fris, de zon komt er pas rond het middaguur aan te pas, bovendien waait het stevig. 

De route naar de boot kennen we, hebben we gisteren al verkend. Het laatste stukje off road is behoorlijk bumpy, een voorproefje voor vanmiddag als we naar Kurhula rijden.

Er staan al wat auto's, maar we  zijn op tijd, dus nog plek genoeg op het bootje dat we kennen van 'Wie is de mol?' van een aantal jaren geleden. 

Het waait stevig en we zijn blij dat we het advies opgevolgd hebben en goed ingepakt zitten. Langzaam druppelen de andere deelnemers 'binnen'. De boot komt uiteindelijk helemaal vol te zitten, dat wil zeggen 30 passagiers. Dan gaat de tocht beginnen. De gids vertelt leuke weetjes over plant en dier en het ontstaan van dit stuwmeer. We gaan in elk geval een stukje de Blyde rivier op richting de waterval bij de rots met het gorilla gezicht, vandaar kunnen we ook de drie rondavels zien. Nu eens niet van boven. Hij wijst ons ook op het beroemde uitzichtpunt 'Gods Window'. Onderweg wordt er natuurlijk ook naar dieren uitgekeken. De eerste die we tegenkomen zijn twee krokodillen 🐊 die liggen te 'zonnen' op de oever. Ogenschijnlijk dood, maar we weten wel beter. In een fractie van een seconde kunnen ze veranderen in het meest moordzuchtige en efficiënte roofdier dat er is. Het bootje vaart verder richting 'ligplaats' van een kudde nijlpaarden. Lastig te zien van veraf als ze alleen met ogen en neusgaten boven de waterspiegel uitsteken. Als we dichterbij komen, zien we de rotsen tot leven komen en blijken het inderdaad nijlpaarden te zijn. Gisteren zagen we ze van veraf op het strandje staan, nu een heel stuk dichterbij maar wel in het water. Na anderhalf uur zit het tochtje erop. Snel even een toiletstop bij het infocentrum en dan richting Kurhula.


We kiezen voor de route door Hoedspruit. Kijken of we wat inkopen kunnen doen voor de lunch voor de komende dagen en de auto even voltanken. Na een klein half uurtje rijden we Hoedspruit binnen. Bij iets dat op een winkelcentrum lijkt draaien we de parkeerplaats op. Hè, dat komt bekend voor.... klopt hier zijn we vijf jaar geleden ook geweest, toen op zoek naar een fotozaak om de defecte camera van Bianca te repareren. Maar geen supermarkt hier, de SPAR ligt één afslag verder. Dus daar naar toe. De moeilijkheid is natuurlijk wat gaan we meenemen? Beleg kan niet, want we weten niet of er een koelkast is. Het zal dus iets in de trant van een Sultana of zo moeten zijn. Dat beperkt gelukkig de keuze. Dat samen met twee flessen water moet voldoende zijn. Bij een goed ontbijt en een goed diner 's avonds kan de lunch best eenvoudig zijn. Dat is ons de vorige vakanties ook steeds prima bevallen. Alleen..... als we ergens kunnen lunchen is het toch ook lekker daar gebruik van te maken, dus weer terug naar het winkelcentrumpje met fotozaak. Hier ligt in elk geval een Wimpie. Dat wordt het toch niet, we kiezen voor iets dat als Italiaan moet doorgaan, maar het helemaal niet blijkt te zijn. Gelukkig staan roasted sandwiches overal op het menu en kunnen ze heerlijke latte en cappuccino maken. De jongens gaan voor een fanta die op originele wijze, in een look-a-like inmaakglas, wordt geserveerd.


Na de lunch nog even tanken en dan toch richting Kurhula. De route is niet ingewikkeld, gewoon rechtdoor tussen twee privéparken in. Zo nu een dan zien we al wat wild: everzwijnen, Sten heeft een olifant 🐘 gezien (beweert hij), een twee Kaapse buffels 🐃. Dat zijn er in elk geval al twee van de big five en dan te bedenken dat de eigenlijke gamedrives nog moeten beginnen. De ingang van de gate vinden is wel altijd een dingetje, zo ongeveer staat het in de beschrijving aangegeven. Er staat waarempel een groot bord langs de weg met Parsons Game Reserve. Alleen de ingang ziet er wel iets anders uit dan in onze herinnering. Een mega grote poort in plaats van het smalle keienpad. De keienpadingang is er nog steeds, alleen kun je daar niet meer naar binnen, de grote poort is het alternatief. Het zet er allemaal een beetje vreemd uit, maar Bianca weet zeker dat het dit moet zijn. Toch maar even vragen aan de poortwachter die inmiddels verschenen is. Jahoor dit is de ingang, wel de weg aan de rechterkant gebruiken. We rijden door de poort, woooowwww wat is hier gebeurd. Er wordt een nieuwe weg aangelegd het park in. Nog niet meer dan een boomvrij gemaakte route, naast de ons bekende hobbel de bobbel weg die we nog steeds moeten gebruiken.

We rijden verder en de verwoesting is enorm, is dat nou allemaal nodig alleen maar voor een nieuwe weg. Waarom zoveel bomen en struiken platleggen zover van de weg af. Alles lijkt afgestorven, totaal geen groen meer. Spookachtig is het: kilometer na kilometer. Gaat het dan toch tegenvallen deze keer? We kennen de weg, maar herkennen niets meer.

Na een kilometer of acht, komen we bij de gate van Parsons. Hier moeten we entree betalen. We raken in een vreemde discussie met de parkwachter over de te betalen entree. Omdat we in twee verschillende accommodaties verblijven denkt hij dat we ook twee keer moeten betalen. Vreemd, want normaal betaal je per keer dat je een park inrijdt en niet voor het aantal accommodaties. Het is natuurlijk vreemd dat we voor vijf nachten in twee accommodaties meer zouden moeten betalen als voor vijf nachten in één accommodaties. Bianca probeert hem te overtuigen met het Kruger als voorbeeld, maar hij blijft bij zijn mening dat hij het logisch vindt dat we twee keer moeten betalen. Gelukkig weet hij het voor nu goed op te lossen door ons één keer te laten betalen, met de Kurhula of Roamers contact hierover op te nemen en mocht het zijn dat wij dan op de terugreis de tweede keer betalen. Voor nu OK, eens horen wat Kim en Sander van Kurhula hiervan vinden.



We rijden verder en komen bij de fysieke gate van het park, een echte poort. Eerst over het wildrooster en dan door de poort. Sten kan opgelucht ademhalen. De horordroom van Bianca en zijn gisteren gemaakte risicoanalyse kunnen in de ijskast. De poort gaat tegenwoordig automatisch. Vanuit de auto op een knop drukken en de poort schuift open en even later weer dicht. We gaan aan de laatste acht kilometer beginnen. Helaas verandert het beeld niet: totale verwoesting, geen enkel groen te zien, alles lijkt dood. Met uitzondering van enkele impala's en kudumannetjes zien we helemaal geen wild. Ik vind de route maar lang duren, er lijkt geen einde aan te komen en vrolijker worden we er niet van. Dan opeens staan we voor de ingang naar Kurhula. Toevallig staat Sander buiten en begroet ons uitbundig. We parkeren de auto, stappen uit en maken hernieuwd kennis. Hij valt meteen met de deur in huis en vraagt hoe wij het reservaat hebben ervaren. Wij delen onze totale verbazing en zorg. Hij knikt instemmend. Dit jaar heerst de ergste droogte in 70 jaar in dit deel van ZA. Er is dit jaar slechts 70mm regen gevallen tegen 700mm in een normaal jaar. Daarnaast zijn er in het Krugerpark 22.000 olifanten, terwijl dit er eigenlijk maar 12.000 moeten zijn. Door de droogte hebben de olifanten opzoek naar water en voedsel alles wat op hun pad kwam verwoest. 40-60% van de grote bomen in het Kruger zn verwoest. Voor de grazers is er nauwelijks nog voedsel. Helaas is hier helemaal niets aan te doen en kan alleen maar gehoopt worden dat komend regenseizoen weer normaal zal zijn. Hoe triest dit verhaal ook is, we weten in elk geval dat de reden van die totale verwoesting niet de aanleg van de weg is. Gelukkig ziet de lodge er nog altijd even super uit en zorgt de rivier die langs de lodge stroomt nog voor een beetje groen, ondanks dat die heel erg laag staat.

En gelukkig zijn we erg blij er weer te zijn om te kunnen genieten van het leven hier, te midden van alle wilde beesten.


Sander gaat ons voor naar onze kamers, Kim begroet ons vanuit de keuken, en legt in het kort nog even alles uit. Ook bespreekt hij met ons de do's and dont's van een lodge midden  in de Afrikaans bush. Hij vertelt ons ook dat de andere gasten Nederlands zijn; een gezin van drie, die nu op wandelsafari zijn.


We installeren ons in de kamers en gaan lekker op onze veranda zitten met uitzicht de rivier. Tot aan het avondeten is het heerlijk relaxen. Tijdens het avondeten maken we kennis met de andere gasten en genieten we van de kookkunsten van Kim; gerookte kipsalade, struisvogel burger en yoghurt met aardbeien en merenque. Uiteraard hoort er een goed glas wijn bij



Dag 5: 18 augustus 2016:

De eerste nacht in de bush is altijd even wennen, allemaal vreemde geluiden waarbij je je dan afvraagt wat er allemaal rondom de lodge sluipt en kruipt, maar uiteindelijk hebben we goed geslapen. We hebben om 8.45u afgesproken voor het ontbijt, het andere gezin is al begonnen, die vertrekken vandaag richting Johannesburg voor de vlucht naar Kaapstad waar ze nog op familiebezoek gaan. Ze overnachten in Dullstroom in .... the Rose Cottage.... hahahaha wat een toeval. Het ontbijt is prima met uiteraard weer de keuze uit een eitjes-variant, broodjes, diverse jams, yoghurt en fruit. Heerlijk als je het allemaal zo voorgeschoteld krijgt. 


Vandaag hebben we niks op de planning staan. Gewoon lekker niksen en hopen op veel wild langs de rivier. Sinds verleden jaar is er een lounchdek gebouwd aan de rivier. Hoe super is dat? Daar gaan we de hele dag heerlijk zitten/liggen en Afrika aan ons voorbij trekken laten. Wat we gezien hebben vandaag? Een mega krokodil 🐊 ligt ongeveer 100 m bij ons vandaan op een zandplaat in de rivier. Ook hij of zij heeft vandaag niets op de planning, behalve dan de hele dag in de zon liggen. Alhoewel zon? Die komt pas tegen een uurtje of half twee tevoorschijn uit een dik wolkendek, maar dan is het wel gelijk stevig warm. Een lazy krok dus, zijn vriendje komt als een speedboot voorbij zwemmen, maar we verliezen hem uit het oog? Geen idee waar die gebleven is. Verder zien we in de verte (500m) een kudde olifanten langs het water trekken om te drinken en te eten. Een hele troep zeer luidruchtige bavianen loopt eveneens aan de overkant voorbij en in het water zien we ook nog een nijlpaard en af en toe een kudu of waterbok. Jammer genoeg redelijk ver bij ons vandaan allemaal. Te ver om een goede foto te maken. De jongens vermaken zich 's ochtends prima met al hun apparatuur. In de middag hebben we het idee dat ze zich toch wat vervelen. Het is net te koud om te zwemmen. Aap Sten 🐒 komt ons af en toe gezelschap houden en zou zo kunnen aansluiten bij de langstrekkende groep bavianen. Jord zorgt ervoor redelijk onzichtbaar te blijven.


Zo'n dagje lounchebank, alleen onderbroken voor een middagkoffie uiteraard, zorgt er wel voor dat zo nu en dan de oogkleppen dichtvallen met het risico dat dan juist die leeuw voorbij komt (stel je voor zeg, maar volgens Sander is die kans uiterst klein. Hij wil er zelfs de louncheset voor opeten). 

Vooraf wisten we dat de tijd in Kurhula en Roamers vooral in het teken zou staan van uitrusten en genieten met af en toe een actie 😄. Dat gaat in elk geval morgen gebeuren. Voor morgenmiddag hebben we een wandelsafari geboekt. Het Nederlandse gezin vond het zeer de moeite waard. Zij hebben verschillende soorten antilopen gezien en het spoor van een zwarte neushoorn gevolgd. Wij zijn ook wel benieuwd hoe het park eruit ziet als je iets verder van de gangbare paden afgaat.


Inmiddels zijn weer nieuwe gasten gearriveerd, een stel uit Parijs. Komen net uit Johannesburg/Pretoria en blijven twee nachten en gaan dan via Johannesburg naar Kaapstad. Zij moeten de safaribeleving in anderhalve dag doen en laten er daarom geen gras over groeien en hebben morgenvroeg een wandelsafari gepland en moeten om half zeven paraat staan. Dat was ons toch wat te vroeg, daarom hebben wij voor de middagversie gekozen. Echt voorbereid op een gamedrive of -walk zijn ze niet, maar goed dat is maar net waar je voor wilt gaan tijdens een reis.

De dag sluiten we weer af met een heerlijk gezamenlijk diner met als thema 'kruiden uit Zanzibar': kippensoep, rijst met een stoofpotje, koolsalade en als toetje een perzik/peer-met crusty top-potje.

We kunnen weer voldaan gaan slapen.