Huwelijksreis Zuid- Afrika


Voorbereiding

Al sinds een ‘eeuwigheid’ staat een reis naar de Western Cape van Zuid-Afrika op het programma. Het wordt ook langzaam tijd dat ik Bianca meeneem naar dit in mijn ogen geweldige stukje Zuid-Afrika. Zeker ook na twee keer het overweldigende Krugerpark te hebben bezocht samen met ons gezin.


En laten we eerlijk zijn, wat is nou een betere bestemming voor een huwelijksreis 😎?

Nou..... het oorspronkelijk plan was mogelijk nog spectaculairder: overland van Kaapstad, naar en door Namibië en verder per vliegtuig naar de Vic falls, Chobe en de Delta per vliegtuig. 


Eigenlijk hadden we dit plan al helemaal uitgewerkt en onderzocht, maar soms lopen dingen net even iets anders: ons ‘to be’ droomhuis kwam op ons pad. Daar hebben we toch de voorkeur aan gegeven, met als gevolg een heeeeeeeeeleboel kluswerk.. Vooraf en tussendoor nog ‘even snel’ onze Italian Wedding. Een fantastisch feest precies zoals we ons dat hadden voorgesteld, maar goed ik dwaal af...... what about de huwelijksreis???

Nou die moest er zeker komen, maar wel een beetje aangepast. We zijn teruggekeerd naar de basis van het plan: Kaapstad en de Western Cape. Ook tussen al het klus- en verhuiswerk door ergens op een Valkenburgsterras deze reis uitgestippeld. Vervolgens op KLM-aanbiedingen-moment gewacht en de tickets geboekt en vervolgens ons plan voorgelegd aan de S&S-reizen Zuid-Afrika agent. Toen was het snel geregeld, terwijl wij ondertussen verder gingen met onze dagelijkse bezigheden werken en klussen.


Tsja dat waren zo’n beetje onze voorbereidingen tot 2 dagen geleden. Toen vonden we het toch tijd alvast met inpakken te beginnen, snel wat inkopen te doen, het programma nog eens door te nemen en de jongens en overige achterblijvers te breefen wat te doen de komende 2,5 week.

De jongens kunnen niet wachten eindelijk van ons verlost te zijn ( of lijkt dat maar zo? ), wij en vooral Bianca, met steeds meer buikpijn of alles wel okay zal gaan. Hoe dichterbij het komt hoe onrustiger wij worden en Dax, onze kleine teckel, voelt het al van mijlenver aankomen. Hij blijft angstvallig bij ons in de buurt en laat geen moment onbenut om ons een Daxhundknuffel te geven.



Dag 1, Vertrek naar Kaapstad

Om een gezamenlijk afscheidsmoment te hebben zijn we gisteren met zijn allen gaan uiteten. Kunnen wij alvast wennen aan alle komende culinaire geneugten en krijgen de jongens in elk geval vanavond een goede maaltijd 😬. De rest van de familie is ‘s middags op de koffie geweest (lijkt wel een aflevering van ‘ik vertek... ‘ hahahaha).

Aangezien we zoveel mogelijk maandagochtend fileleed willen vermijden vertrekken wij vroeg en kunnen we dus beter ‘s avonds afscheid nemen. Zo gezegd zo gedaan. En omdat we zeker weten dat wij Dax meer gaan missen dan hij ons mag hij, bij hoge uitzondering, bij ons op bed. Hij blij, wij blij.

 

Om kwart voor vier gaat de wekker, meteen uit bed anders gaan we ‘ergens tussen half vijf en vijf uur’ niet redden. Na een snelle espresso, een laatste ‘laatste’ check en het ijs van de autoruiten gekrabd rijden we weg. Aangezien we op Zuid-Afrikaanse weersomstandigheden gekleed zijn gaat de verwarming op 24 en de stoelverwarming op hoog. Op twee kleine stukjes na gaat de rit voorspoedig, maar wat is het al druk op de snelwegen zo vroeg in de ochtend. En niet alleen op de weg is het druk, ook op Schiphol staan overal rijen: bij het afgeven van de koffers (volledig automatisch), bij de security check en bij de paspoortencontrole (volledig automatisch). Geweldig, bij alle volledig automatische dingen gaat het ook fout. Bij de koffers afgifte gaat het fout bij de mensen voor ons en bij de paspoortencontrole is Bianca bijna haar paspoort kwijt. Gelukkig dat we ruim op tijd waren; hebben we nog tijd voor een caramel macchiato bij Starbucks.

 

Het boarding en de vlucht gaan prima, geen vertragingen of gedoe. Wel lang die 11 uur. Na 8 uur op die smalle harde stoeltjes zitten ben je er wel klaar mee. Dan zijn alle vooraf bedachte on board activiteiten gereed en begint het wachten. Gelukkig bijna een half uur voor op schema landen we op CPT int. Het visumstempel ging soepel en bij de bagageband sloeg de paniek bijna toe zolang duurde het. Vervolgens op zoek naar onze luchthaventransfer... hé een oude bekende. Noah heeft mij verleden jaar ook gereden, nu dus weer. Ik herkende hem gelijk. Snel richting zijn mini van en op high speed scheurt hij ons naar het Cape Rivierà Guesthouse in 31 Belevedere street. Hij heeft blijkbaar haast: de koffers worden op straat gezet, hij belt aan en weg is ie. De nachtportier heet ons welkom en begint aan zijn taak ons in alle geheimen van het guesthouse in te wijden. Het is gelukkig pas 23.30u. Als hij eindelijk de kamerdeur achter zich dichttrekt vallen we uitgeput op bed.

 

 

 

Dag 2, stadstour Kaapstad

Stadhuis
Stadhuis

Niet dat we het besloten hebben, maar we doen het rustig aan. We moeten immers aan het Zuid-Afrikaanse tempo gaan wennen. Rustig opstaan en de tijd nemen voor het prima ontbijt op het balkon/terras van het guesthouse: brood, yoghurtje met vers fruit, cappuccino en een homemade croissant met ham, scrambled eggs and geraspte kaas. Ondertussen bekijken we wat we vandaag gaan doen. Het is stralend weer en het wordt ca. 25 graden, dus daar kan het niet aan gaan liggen vandaag. Het wordt een stadswandwandeling. We lopen richting het Mount Nelson’s, één van de 5 sterren hotels van Kaapstad waar de high tea op een eenzame hoogte staat. Tegenover het Mount Nelson’s begint de Companies Garden, de voormalige groentetuin van de VOC. Nu een groene oase in de stad waar het Zuid-Afrikaans museum, de National Gallery, het Tuynhuis (de residentie van de president) en de parlementsgebouwen omheen liggen. Aan het einde van de tuin begint Sint George Mall, een winkelstraat waarin Zuid-Afrikaanse kunstenaars en handwerklieden hun werken verkopen. Op zich een gezellige drukte, tenminste dat zou het moeten zijn. Bianca voelt zich totaal niet ontspannen. Ze voelt zich onveilig en is alleen maar bezig met het bewaken en checken van haar spullen. Dat wordt er niet beter op als we richting het Castle of good hope lopen. Ik ben iets te ver doorgelopen en we moeten om het treinstation heen, dat is op zich al nooit zo’n fijne plek. Over de Parade komen we bij het kasteel uit en besluiten de entree te betalen en het ooit door de VOC gebouwde kasteel, te bezoeken. 

 

 

We zijn er rond 12.00 uur en dan vindt er de sleutelceremonie plaats. Even rust... dat blijkt een goed idee. We lopen wat rond maken foto’s en op één van de binnenpleinen is een, naar het blijkt, filmset opgebouwd voor de opnames van een Franse reclamespot. Die opnames worden zometeen gemaakt... dat is natuurlijk wel interessant voor twee fotograferende toeristen. Maar eerst wonen we de sleutelceremonie, die laat zien hoe in de VOC tijd de wacht wordt gewisseld en aansluitend krijgen we van de South African Gunners Assosiation uitleg over hoe een kanon moet worden afgevuurd met uiteraard een demonstratie en bijbehorend kabaal. In afwachting op de opnames lopen we wat rond en kom ik tot de ontdekking dat je daadwerkelijk ook op de bastions kunt lopen. Iets wat mij tijdens een eerder bezoek niet is opgevallen. 

 

 

Terug bij de opnames van de Franse reclame spot. Het is een scene uit de Franse Revolutie à la Les Misserable, met huisraad, houten kisten, karrenwielen en dergelijk op het plein met daartussen de revolutionairen in kleding uit die tijd, met stokken, Franse vlaggen, karabijnen, zwaarden noem maar op. Om het alles nog wat spectaculairder te maken zijn er rookmachines langs de set geïnstalleerd. Buiten beeld kunnen en mogen wij dat allemaal meebeleven en ook foto’s maken. Hier ziet er allemaal professioneel en spectaculair uit. Leuk om dat eens mee te maken.



We besluiten een kleine lunch te nemen in het restaurantje van het kasteel, terwijl de Franse revolutie zich verder om ons heen ontwikkeld. Ook als we weer op pad gaan, zijn de revolutionairen nog niet klaar met hun opstand. 

Ons doel zijn de gekleurde huisjes van de Bo-kaap. Bij het oversteken valt mij een gast in een rood merk T-shirt op. Niet omdat dit T-shirt of die gast zo bijzonder zijn, maar op de manier dat hij mij observeert in het voorbijlopen. Vreemd... we lopen verder. Na ongeveer 100 m voel ik iets aan mijn rugzak: ik draai me om en hoor ‘sorry’. Loopt die gast me voorbij. Ik voel gelijk.... dit is niet okay. Blijkt hij het eerste vak van mijn rugzak opgemaakt te hebben. Er is niets weg gelukkig en gelukkig zat er ook niets in wat de moeite waard zou moeten zijn, maar toch... het voelt niet goed en helpt Bianca natuurlijk niet om van haar onveilige gevoel af te komen. Ik vind het vooral vreemd dat ik blijkbaar toch in mijn onderbewustzijn iets aan die gast heb opgemerkt bij het oversteken van die straat.


 

We komen verder zonder problemen in de Bo-kaap aan. Hier woont van oudsher de Malay gemeenschap van Kaapstad. Deze moslims zijn de afstammelingen van slaven uit het voormalige Oost Indië, ook weer door de VOC naar Kaapstad gevoerd. Opvallend aan deze wijk zijn de felgekleurde huisjes, natuurlijk moeten die even op de foto gezet worden. 

 

 


Tot slot besluiten we ook nog naar de Waterfront te gaan: één van de uitgaansgebieden van Kaapstad. Zijn voor backpackers vooral Longstreet en Kloofstraat the places to be, ik zit liever in de Waterfront en dat wil ik Bianca toch graag laten zien. Alhoewel we er in vogelvlucht niet zo heel ver vanaf zitten, is het te voet lastiger te bereiken dan het lijkt. Rondom de Waterfront lopen een aantal belangrijke verkeersaders van Kaapstad waar het op dit moment van de dag ook nog een stervens druk is. Dus het oversteken van al die wegen kost wat tijd. We komen uiteindelijk aanlopen langs de nieuwste aanwinsten van dit gebied, nl. het Radison Red hotel en the Silo, eveneens hotel, maar ook museum gebouwd in en rondom een aantal oude silo’s die overigens nog gewoon zichtbaar zijn. Erg apart en indrukwekkend. Via dit nieuwe ontwikkelde terrein komen we in de vertrouwde omgeving van het V&A shopping centre en alle eetgelegenheden er om heen. Mooi gelegen rondom de nog dienstdoende haven met prachtig uitzicht op de Tafelberg. Oh ja, daarom is Kaapstad zo mooi.


Cocktail aan de Waterfront
Cocktail aan de Waterfront


We vinden dat we drankje verdiend hebben. Bij Meloncino hebben ze nu happy hour; alle cocktails voor de halve prijs.. en aangezien wij toch (weliswaar net) Nederlanders zijn en ook niet te beroerd een cocktailtje te nemen gaan we zitten 😬. Het smaakte lekker, de eerste wordt gevolgd door een tweede... dan merken we toch dat we wat bodem missen en om de bodem niet te missen wordt het tijd voor een hapje. Bij Meloncino zitten we uit het zonnetje en aangezien het al wat later wordt en dus frisser gaan we op zoek naar de laatste stralen. Die vinden aan de ‘nieuwe’ kant van de haven: bij La Lupa. Vernoemd naar de vrouwtjes wolf die Romus en Remulus heeft grootgebracht; dat ze dat verhaal hier kennen zeg !!! In het zonnetje een heerlijk zalmpje met risotto naar binnengewerkt plus een bijzonder toetje (waarvan ik naam niet meer weet) van Nutella met merengue, crunchie koekjes en iets van een crème brûlée. Oh ja, de rosé smaakte ook prima 🤪



Nu ook hier de zon achter de bergen verdwenen is, wordt het tijd om te gaan. De wind trekt wat aan en onze zomerkleding is net wat te zomers, snel richting taxi’s. Dé manier om ‘s avonds op een veilige manier van A naar B en weer terug te komen. Alhoewel Kaapstad overdag in het algemeen veilig is, wordt aangeraden ‘s avonds niets aan het toeval over te laten. Taxivervoer is heel normaal en goed geregeld in Kaapstad. De chauffeurs weten eigenlijk altijd perfect de weg. Ik kom hier al redelijk lang en heb nog nooit meegemaakt dat een taxichauffeur er een potje van maakt. Wel is het zo dat het niet meer zo goedkoop is als pakweg 10 jaar geleden. Het is net iets goedkoper als bij ons.


Kortom zonder omwegen komen we bij ons guesthouse aan. Voelt goed. Nog tijd om even te douchen, de administratie bij te werken, foto’s te bekijken, verhalen te schrijven, contact te hebben met het thuisfront, etc etc. 

Klop..klop..klop... we zijn benieuwd wat er is. Staat daar roomservice aan de deur met een fles bubbels 🍾 ter ere van ons huwelijk, erg leuk. We hadden het er vanochtend nog over in de vragende vorm of hotels het zouden weten en of ze er iets mee zouden doen. Ja, dus..... een feel good momentje. En bij het afsluiten van deze dag proosten we nog even op ons beiden... proost schat 🥂


Dag 3, hop on hop off


Eén van de geneugten van onze manier van op vakantie gaan is de wetenschap dat er een geweldig ontbijtje klaar staat. Dus daar gaan we eens goed voor zitten en laten ons verrassen wat de dagspecialiteit vandaag zal zijn: pancakes met slagroom en aardbeien jam. Klinkt goed, dus die gaan we proberen en we worden niet teleurgesteld. Je zou bijna wensen dat het alweer morgenochtend is 🤭



Vandaag een busdag. Met de hop-on-hop-off bus rondom de Tafelberg. Aangezien het niet te doen is om bij elke halte uit te stappen en rond te kijken hebben we een aantal stops uitgekozen: de botanische tuin van Kirstenbosch, Camps Bay of Bantry Bay en Seapoint. De opstapplek voor ons is bij het Mount Nelson hotel. Daar zijn we gisteren voorbij gekomen, dus de weg er naar toe kennen we. Als we daar aankomen komt net zo’n vuurrode dubbeldekker aangereden, alleen..... we moeten nog een flink stuk tot aan de halte die ook nog eens aan de overkant van de weg ligt. Dus je begrijpt het al.... die gaan we niet halen en we zijn niet de enigen. Dat wordt een half uurtje wachten, gelukkig in de schaduw want het is alweer behoorlijk warm rond de klok van tien. We moeten goed opletten met de zon vandaag, want gisteren is het hard gegaan met de zonnebrand. Bianca heeft een mooi rood raster op haar voeten en haar benen en voorhoofd kleuren aardig tomaat. Bij mij is het iets minder, maar wil niet hetzelfde lot ondergaan. Ook vanochtend weer fanatiek ingesmeerd. Op het bovendek van de bus zit je vol in de zon.

Botanische tuin Kirstenbosch
Botanische tuin Kirstenbosch

 

Okay de bus vertrekt voor een tourtje rondom de Tafelberg met leuke verhalen over de omgeving. Het is duidelijk dat de lommerrijke ‘achterkant’ van de berg de welgestelde Capetonians heeft aangetrokken. Hoer ligt ook Kirstenbosch, een van de bekendste botanische tuinen ter wereld. Dat is een bezoek waard. Prachtig gelegen tegen voet van de Tafelberg, groots opgezet met alle planten die Zuid-Afrika te bieden heeft. Recent is er zelfs een canopy walk bridge aangelegd, zodat je tussen de toppen van de bomen doorloopt. Een bijzondere ervaring. Ook een bijzondere ervaring is de ontmoeting met de sunbirds, de op een kolibrie lijkende nectar etende vogeltjes. Prachtig en een hele kunst ze te fotograferen. Die uitdaging gaan we natuurlijk niet uit de weg en het resultaat mag er natuurlijk zijn. In het het ‘vrij van een digitaal netwerk’ theehuis drinken we...  een kop thee, alvorens we weer verder moeten naar de volgende stop. We hebben toch wat inspiratie opgedaan voor ons eigen villapark(je

 


De bus rijdt langs het oudste wijnhuis van Zuid-Afrika, Groot Constantia. Hier geen stop? hoor ik jullie denken. Nee, het wijnproeven slaan we over want we komen niets tekort en ik ben er ook al eens geweest. We vinden het leuker ergens te stoppen waar we alle twee nog niet geweest zijn. Dat wordt niet het township bij Houtbay, dat wordt ook niet Houtbay, maar wel Camps Bay, gelegen aan de prachtige kustweg Victoria Road. Niet dat er op het eerste gezicht zoveel te doen is, maar de ligging aan het strand, grote rotsblokken in het water, Atlantische golven, zon en een paar erg aantrekkelijk uitziende eettentjes zijn voor een lunch precies voldoende. Bianca kiest weer precies wat ze niet meer hebben (dat heeft ze wel vaker vreemd genoeg) en gaat dan maar gelijk voor het toetjes: de passievrucht taart. Ik neem een gerookte zalm bagel. En zeker weten het smaakte alweer prima.


De 12 apostelen
De 12 apostelen

 

Om al dat eten er weer uit te krijgen willen we ook wat bewegen zo nu en dan. Gisteren in totaal zo’n 13 km gelopen volgens onze telefoon, vandaag eens kijken hoever de stop in Seapoint af ligt van de Waterfront. Over de strandpromenade lopen we voorbij het zwembad, voorbij het Winchester Mansion Hotel (mooi hotel, ik kan het weten 😮), door het schitterend aangelegd Green Point Park rondom het Cape Town Stadium, over het parcours van de triatlon die hier komend weekend wordt gehouden en waarvoor alle hekken al geplaatst zijn om dan met een beetje zoekwerk weer in de Waterfront aan te komen. Onze telefoon geeft nu 11 km aan. Top, de lunch is er uit, we kunnen met een gerust hart weer aan de cocktails. Nu gooien we ons in de bank van Meloncino, iets minder wind en met een chipsje (die je niet krijgt als je aan een tafeltje zit... wat zou daar de achterliggende gedachte van zijn?). Om de alcohol niet gelijk in de bol te krijgen bestellen we ook alvast het voorgerecht: een focaccia.

 

 


Als we uitgeborreld zijn maken we een kort rondje door de Waterfront en zwaaien nog even naar een paar fur seals (pelsrobben) die bij de uitgang van het Robbeneiland Getaway liggen te luieren. Ook nu oogt het weer rustig in  de Waterfront, maar het is nog vroeg. We besluiten om toch maar al te gaan eten. Ik wil graag naar Belthazar voor een struisvogelbiefje.... laat het hier nou heel erg druk zijn. Er staat een wachtrij, nou daar heeft ikke helemaaaal geen zin in, dus we zoeken iets anders. Het wordt Balducci, een aanbeveling van onze reisagent. Ook hier struisvogelbief op het menu. Dus dat wordt het met een wijntje van .... jahoor Belthazar; allemaal hetzelfde alleen andere namen. We zijn er nu wel klaar mee, even rust nog op onze kamer. We nemen op de terugweg naar de taxi nog snel enkele avondopnames van de Waterfront, Tafelberg en reuzenrad. Vroeg ik me gisteren nog af hoe het kan dat alle taxichauffeurs zo goed de weg kennen. Nu hebben we er eentje die nog nooit van Belverdere Avenue heeft gehoord. Hij roept om hulp. Als een van zijn collega’s roept dat hij in Oranjezicht moet zijn, weet hij genoeg. In één keer rijdt hij naar het hotel. Toch wel apart zeg. 


Waterfront by night
Waterfront by night

Dag 4, tafelberg en.. brand


Vanochtend wordt onze auto afgeleverd bij het hotel. De afspraak is om 10 uur. We hoeven ons dus niet te haasten, iets wat we hier toch al niet proberen te doen. Ik ben wel tot de ontdekking gekomen dat mijn dunner wordend hoofdhaar de lading niet meer dekt. Gisteravond na de douche voelde het redelijk verbrand aan op mijn koppie. Vanochtend zaten de korsten er ook echt op, dus toch erger dan verwacht. Gelukkig heb ik mijn hoed bij me, die gaat de komende dagen op. Pijn doet het niet, alleen wat gevoelig, maar zo snel kan het hier gaan. De zon staat dan ook loodrecht aan de hemel


Het ontbijt is ook nu weer prima en om half tien wordt op de deur geklopt; het AVIS-mannetje is aangekomen. In de lobby worden de formaliteiten afgehandeld en vervolgens de auto, een RAV4, gecheckt op gebreken. Aan de buitenkant een klein deukje in de zijdeur (typische parkeerschade) en wat lakschade op de achterbumper. Verder niets. Aangezien de auto aan de verkeerde kant van de weg staat geparkeerd stap ik in om hem te verplaatsen. Het handschoenenvak staat open en wat ik ook probeer, het blijft open. Het AVIS-mannetje zit al in een tweede auto (waar is dan zijn compagnon?  denk ik dan, moest die wel te voet terug? ) en wil wegrijden. Ik gebaar dat ik een probleem heb. Hij komt gelijk kijken en krijgt het euvel ook niet verholpen. Hij belt met kantoor... we krijgen een andere auto. Zo gezegd, zo gedaan.... driekwartier later is hij terug met een zelfde auto, ook wit, maar uiteraard ander kenteken. 


Wij zijn direct vertrekklaar. Vandaag de Tafelberg. Tickets hebben we gisteravond nog online gekocht; hoeven we bij drukte in elk geval niet voor de kassa te staan. We rijden naar de voet van de berg waar een gratis shuttlebus ons naar het beneden station van de kabelbaan brengt. Kan ik even oefenen met rijden. Gelukkig is het automaat, maar links zitten, knipperlichten links en links rijden vergen even wat aanpassing. Het is ook alweer 2,5 jaar geleden. Bianca is kaartlezer (we hebben wel een GPS, maar voor dit kleine stukje niet ingeschakeld), alleen..... de kleine lettertjes zijn wel heel erg klein als je al wat ouder wordt. En een bewegende auto helpt dan niet. Het wijkje rondom het hotel is best aardig om er te wonen en even doorheen te rijden 😬



Maar we komen toch snel op onze bestemming, parkeren de auto en wachten op het busje, dat eigenlijk gelijk al aan komt rijden. Snel de berg op. Ondanks het grote aantal in de berm geparkeerde auto’s is het bij de kabelbaan niet druk. We kunnen gelijk doorlopen en ook de gondel komt al vrij snel eraan. Instappen en off we go, richting top alvast genietend van het uitzicht: de gondel draait, dus iedereen krijgt zijn deel. Snel even een timelaps maken, altijd leuk.




Boven aangekomen heb je naar alle kanten uitzicht: richting de stad, richting Camps Bay met in de verte het Kaaps schiereiland richting de Cape Point, je ziet Greenpoint met het stadion, Robbeneiland in de verte, Bloubergstrand in de verte. We kunnen zelfs ons hotel zien liggen.

Rondom het station en het restaurant zijn de paden allemaal netjes geplaveid en gecultiveerd. Ook de korte wandelroutes zijn op die manier uitgevoerd. Bovendien is het boven toch wel druk. Bianca had zich daar toch een ietwat andere voorstelling van gemaakt. Dus dat is even aanpassen. Als dan je niet zo bij de kleding passend strooie hoedje door de wind ook nog moeilijk begint te doen, moet er even stoom afgeblazen worden. Gelukkig duurt dat niet zo lang, want hoe verder we van het station aflopen, hoe rustiger het wordt en hoe minder vlak de paden worden. We moeten zelfs nog even wat klauteren om richting MacClaer’s beacon te kunnen. Eigenlijk willen we daar naar toe, maar de wind begint sterker te worden en we zien alleen nog maar mensen terugkomen, dus we besluiten toch maar niet nog een half uur verder te lopen en met de stroom mee terug te gaan naar het station. Het wordt ook wel tijd voor een koffie. 



Na de cappuccino die wonder boven wonder nog prima smaakt (in het restaurantje is het een chaos) maken we nog wat foto’s en filmpjes voor op Instagram en om met het thuisfront te delen en dan nemen we de cable car weer terug naar beneden. Tijdens de afdaling zien we in de buurt van Lionshead rook opstijgen; een beginnende bosbrand? Hopelijk niet, verleden week hebben al verscheidene kleine branden Lionshead en Signal Hill geteisterd.


We willen vanavond graag de zonsondergang zien vanaf Signal Hill, dus bedenken we dat we nu al eens gaan kijken hoe het daar uit ziet. Vanaf de parkeerplaats bij de shuttlebus is het maar een klein stukje. Aangekomen op Signal Hill zien we dat de rook aardige vormen begint aan te nemen en de sirenes overal vandaan lijken te komen. We kijken even wat rond en drinken wat en besluiten naar het hotel terug te rijden. Hopelijk komen we nog van de berg af. Er is maar 1 toegang, maar laat het daar nou net behoorlijk roken. Als we, in de rook, bij de rotonde aankomen die ons naar de stad toe brengt (en bij de parkeerplaats van de shuttelbus waar we een uur geleden nog waren) zien we dat de bermen en het lage struikgewas compleet in brand staan. Het rookt enorm. We mogen door omdat we terug de stad in willen. Als we later waren geweest, was dat niet meer mogelijk waarschijnlijk

Brand rond de Tafelberg
Brand rond de Tafelberg


Tijd om ons op te frissen voor het avondprogramma. We twijfelen of we niet te voet gaan. Het is maar een kwartiertje lopen, maar de receptie raadt dat zeer af. Als het donker is, dan neem je een taxi. Dit keer wordt het Julious, met keiharde muziek (Michael Jackson; nooit van gehoord, niet om aan te horen) scheurt hij er van door. Het is gelukkig maar 5 minuten. Ik krijg zijn nummer voor later. We krijgen een tafeltje ongeveer in de keuken, verder naar achteren kan niet. 

De kaart is wat moeilijk; veel keus, maar voor ons ook weer niet. We weten uiteindelijk wat te kiezen en dat blijkt ook nog prima te smaken allemaal. 


Ik bel alvast Julious om ons op te pikken. 10 minuten roept hij; wij rekenen alvast af. 20 minuten, 30 minuten. Ik bel hem nog eens. Klinkt als ... shit ik ben jullie vergeten. Nog eens 6 minuten komen erbij. Nog steeds geen Julious. We lopen weer naar binnen en vragen om een taxi... win de lotto en raad wie gebeld wordt..... yip Julious. Blijkbaar veel vriendjes, want hij rijdt zonder naam en meter: lekker aan de beun. En warempel, hij stopt op dat moment. Rijdt ons vervolgens weer met diezelfde keiharde Michael in een mogelijk nog hoger tempo in 3 minuten naar ons guesthouse. Ik geef hem 10 rand minder omdat hij ons heeft laten wachten. Enigszins geërgerd komen we op onze kamer aan. De dag van morgen wacht.



Dag 5, Kaaps schiereiland

De dag van morgen is nu vandaag. Het heeft geregend vannacht. Voor de vuurvechters van gisteren een zegen. Dit buitje maakt hun werk toch wat gemakkelijker. Nu bij het ontbijt voelt het onaangenaam fris, het is ook maar 23 graden bij een totaal bewolkte hemel. Toch maar een lange broek aan vandaag en het vest mee, want het kan zomaar erg fris zijn bij de Kaappunt, ons reisdoel van vandaag.

 

Gezien het gesloten wolkendek besluiten we eerst naar de pinguïns in Simon’s Town te gaan, want daar maakt het niet zoveel uit of de zon wel of niets schijnt. Bij de Kaappunt is een zonnetje 

toch wel lekker op de foto’s en dat zonnetje is wel voor vanmiddag besteld.

Het valt me op dat het toch wel een stuk drukker op de weg is dan een aantal jaren geleden. Zuid-Afrika is in een sterke ontwikkeling, goed voor de inwoners. Ik moet even wennen aan al dat verkeer behorende bij een wereldstad. 

 

 

 

 

Bij Boulder’s beach in Simon’s Town aangekomen vinden we de parkeerplaats net even buiten het dorp. Het is nog redelijk rustig. De parkeerwacht, een verwaaide blanke hippie op leeftijd met een overmatige hoeveelheid zonnecreme op zijn neus, laat ons weten dat we niet voor niets zijn gekomen; meer dan 300 pinguïns wachten op ons 🤭. We lopen naar de entree van dit SAN-Park. Ik vind het nog behoorlijk prijzig, zo’n €10 ongerekend. De botanische tuin Kirstenbosch is dan met nog geen €5 een koopje. Afijn, de entree betaald en naar binnen, over de plankiers richting strand. Het begint altijd met 1 of 2 pinguïns en hoe dichter we bij het strand komen hoe meer het er worden. Het broedseizoen is aangebroken, dus er zijn eieren, broedende vogels en kuikens en sommige pinguïns ambiëren een modellencarrière en poseren op nog geen meter afstand. Kortom genoeg te fotograferen

 

 

 

Bianca heeft gelezen dat er ook een mogelijkheid moet zijn echt tussen de pinguïns te kunnen staan, dus niet op vlonders. Dat zou dan op Foxy Beach moeten zijn, maar waar is dat dan? Bij de entree zien we een plattegrond staan en het blijkt dat waar we nu zijn Foxy Beach is. We begrijpen er steeds minder van, waarom zou SAN-parks het okay vinden ergens bij de pinguïns te kunnen zonder te betalen. Dan gaat daar toch iedereen heen? Nu heeft Boulder’s beach twee ingangen met een wandelweg met elkaar verbonden en helemaal omheind ter bescherming van de pinguïns. We besluiten, op zoek naar dat unieke strandje, naar de andere ingang te lopen. En wat schetst onze verbazing, bij de andere ingang kun je inderdaad gewoon het strand op en sta je letterlijk oog-in-oog met de pinguïns. Alhoewel het er hier maar een tiental exemplaren zijn, de ervaring is wel uniek. Goed dat we toch nog even op zoek zijn gegaan.

 

 


Het wordt tijd om door te gaan naar de Kaappunt. Hier bij de pinguïns is het inmiddels behoorlijk druk aan het worden, dus we hebben een goede timing.

Hoe meer we richting de Kaappunt rijden hoe rustiger het wordt, totdat we de entree van dit Nationale Park in beeld krijgen: er staat een file. Zou het dan zo druk zijn dat ze niemand meer binnenlaten? We hebben geen idee, maar het duurt drie kwartier voordat we ons ticket binnen hebben. Ondertussen zijn er wel al behoorlijk veel auto’s het park weer uitgereden.

De rit van de entree naar de Kaappunt is nog een behoorlijk aantal km’s, dus we zijn nog even onderweg. We maken hier ook voor het eerst kennis met de bijzondere manier van verkeersmanagement bij wegwerkzaamheden. Als er maar 1 rijstrook beschikbaar is mag er per rijrichting om beurten gebruik gemaakt worden van het beschikbare stukje asfalt. Een verkeersregelaar schuift dan een mobiele barrier over de weghelft die op dat moment moet wachten. Er brandt dan tevens een rood licht of er staat een stopbord. De wachttijd bedraagt .... 20  min !!!! max afhankelijk van de drukte. Nou hier dus 20 minuten... schiet niet op. Eindelijk mogen we verder.

 

Als we bij de Kaappunt aankomen valt de drukte gelukkig mee. We vinden makkelijk en niet te ver weg een parkeerplek. De zon schijnt inmiddels en ik heb spijt van mijn lange broek. We klimmen richting vuurtoren één, steeds weer genietend van het prachtige uitzicht over het schiereiland, de Atlantische oceaan en Falsbay. Ook als we, helemaal bezweet, bij de vuurtoren zijn aangekomen blijft het uitzicht prachtig. We willen ook nog naar vuurtoren twee op de Diaz punt. Een leuke wandeling hoog boven het water; wie weet zien we nog een walvis.... helaas die hebben we niet gezien, maar wel een groep dolfijnen op jacht langs de kust. Met de verrekijker nog te zien, maar voor foto’s staan we gewoon veel te hoog. Wie wel van dichtbij te zien is, is de klipdassie. Deze houdt op de rotsen de wacht.

 

 

 

Jammer genoeg hebben we geen tijd meer om de wandeling naar Kaap de Goede Hoop te maken. Dat is nog een anderhalf uur heen en terug en het is al drie uur en we moeten nog terug naar Kaapstad via de Chapman’s Peak Drive.  Kortom we rijden naar Kaap de Goede Hoop voor de verplichte maar wel leuke foto bij hét bord (helaas niet meer in het Afrikaans). De drukte valt ook hier gelukkig mee en de foto’s, op alternatieve wijze want wij proberen het altijd net iets anders te doen, zijn snel gemaakt. 

 

We gaan op weg, terug naar Kaapstad, met vooral veel kustweg. Ik kan me nog herinneren dat ik dat een fantastische route vond. En dat is het nog steeds. In het mooie namiddaglicht ziet de kust er prachtig uit, geweldig mooie kleuren blauw en groen. Bianca wil wel elke meter stoppen voor een fotomoment. Gelukkig zijn we er bijna alleen en stoppen we zo’n beetje elke 100m, maar het is elke keer weer de moeite en het genieten waard. Ik begrijp niet dat anderen de snellere route via Simon’s Town terugrijden, die een stuk minder interessant is. Het slotspektakel  is “Chappie” voor velen de mooiste kustroute ter wereld. In nauwe en scherpe bochten in deze weg tegen de kustrotsen aangeplakt en zeker een beduchte concurrent van de even zo beroemde route in Monaco. Ook hier weer is er na elke bocht een geweldig uitzicht. Stoppen op deze veel te smalle weg is haast onmogelijk. Gelukkig is dit een tolweg en mijden de Capetonians deze weg vanwege de kosten, voordeel is dat we er bijna alleen zijn (samen met een fietser... knap hoor) en gewoon even stilstaan op de weg en Bianca vanuit het raam een foto maakt. Daar waar we kunnen en mogen stoppen dan we dat natuurlijk ook. 

 

 

 


Veel te snel zijn we weer in Houtbaai en gaat de route terug naar Kaapstad. Zat ik nog in mijn hoofd met een route via Campsbay, Greenpoint en Seapoint, de route die de hop-on-hop-off een paar dagen geleden heeft gereden, stuur de navi mij via Kloof Nek terug naar het hotel. Daar waar gisteren de boel nog in brand stond. Alhoewel niet de bedoeling, wel de stuk snellere route. De vuurvechters waren wel nog paraat, waarschijnlijk net klaar met het nablussen.


Ter afsluiting van het Kaapstad deel dineren we vanavond bij Keerom 95, een betere Italiaan.

Heerlijk gegeten inderdaad, maar wel een beetje fris daar. Op de heenreis kennis gemaakt met de taxi service van Uber. Het geregel ging niet helemaal soepel, maar verder het wel prima en heel goedkoop, zeker de helft goedkoper dan de reguliere taxi’s waar overigens ook het een en ander misging met de planning.


Morgen vertrek richting Montagu, dus nog even inpakken. Alleen, nu moeten de reiskleren er ook nog in en dan blijkt het toch allemaal wat aan de krappe kant. Had ik toch maar het grote koffer moeten meenemen.



Dag 6, reisdag naar Montagu

 

De route voor vandaag gaat via Stellenbosch met een lunchstop in Boschendal naar Franschhoek en dan door naar Montagu. Een laatste ontbijtje, afrekenen, koffers in de auto (past perfect, dus de Rav is een goede keuze), de navi installeren en dan zijn we op pad. Het is ook op zaterdag erg druk op de route richting Stellenbosch. De bedoeling is om hier een fotostop te maken in het centrum vanwege de mooie Kaap Hollandsche huizen. Als we er aankomen is het er super druk en is er op het centrale plein (waar we moeten zijn) een kleine markt aan de gang. Ik ben al een aantal keren in Stellenbosch geweest en steeds was het er uitgestorven. Nu het totaal tegenovergestelde. We hebben er geen zin in om hier tussendoor te lopen. Waarschijnlijk is het na twaalf uur als de markt en de winkels dicht zijn een stuk rustiger. We zullen het niet weten nu.

 

Dan maar verder richting Boschendal. Misschien kunnen we er lunchen. Als we er aan komen is het nog redelijk rustig, maar de zaterdag is ook in Zuid-Afrika een familiedag en bovendien is het vandaag ook nog goed weer, terwijl morgen regen voorspeld is. Dat betekent dat de picknick volgeboekt is. We kunnen wel nog wat eten in de bistro, maar ook daar zitten alle tafels vol. We kijken even wat rond, maken foto’s en dan verder naar Franschhoek, daar moet een lunch altijd lukken.

 

 

 


Eenmaal druk, overal druk. Nou is Franschhoek in feite maar één straat, dus daar is het al snel druk. Het is echt een toeristenplaats met veel eetgelegenheden en veel galerieën. Met enige moeite vinden we nog een parkeerplekje en gaan opzoek naar een lunch adresje. We hebben wat gevonden. We bestellen iets dat op een beefburger moet lijken. Yip, daar is dan ook alles meegezegd of eigenlijk zelfs te veel eer. Het lijkt nauwelijks op een beefburger en het smaakt er zeker niet naar. Na één hap ben ik er klaar mee. Mijn vanochtend ontstane knallende koppijn helpt ook niet moet ik toegeven. Maar, wel leuk er toch weer even geweest te zijn.



Laatste deel van de rit richting Montagu. Dat is nog wel een heel stuk. We kiezen niet voor de snelle route, maar voor de mooiste via de Franschhoekpas richt Theewaterskloofdam, daarna de R43 naar Worcester en vervolgens de R60 op via Robertson en de R62 naar Montagu. 

De pas is fantastisch; bijna een Alpencol, schitterende uitzichten op de omgeving en natuurlijk een aantal fotostops. Om zelf te zien hoe nijpend het water tekort in Kaapstad nog is, zijn we ook langs de theewaterkloofdam gereden. Geen idee of er nu veel of weinig water in zit. Het is een gigantisch stuwmeer en de beelden van woestijnvlaktes die we verleden jaar voorbij zagen komen, hebben we nu niet gezien. Er is nog veel wateroppervlakte te zien. Dus Kaapstad, hoelang gaan we de ‘save water’ klucht nog volhouden? Solve your problems, blame yourselve. Dubai is in the middle of a dessert and doesn’t have any waterproblems.


De route over de R43 is zoals ik van eerder gewend ben. Ongeveer alleen op de wereld en dan één rechte weg. Omdat er veel aan de wegen gewerkt wordt, is het vrij onduidelijk hoe hard je er nu eigenlijk mag. Normaal is dat 120 km/u , maar nu staat er vaak 80 en dat wordt dan niet beëindigd, dus maar een beetje op de gok. Als we op R60 uitkomen, is het gelijk weer een stuk drukker en belanden we weer in de oneindig lange wegwerkzaamheden met de geweldige 20 minuten truc. Zo doorhobbelend komen we uiteindelijk in een uitgestorven Montagu aan. Ondanks dat het een dorpje van niets is, moeten we zoeken naar het hotel. Het lijkt verdwenen. Tussen een weelderige plantengroei en achter een grootste veranda verborgen staat het er toch. Gebouwd in 1905, nu in een art déco stijl ingericht, heeft het een bijzondere sfeer. Het heeft wel iets, althans wij vinden dit soort gebouwen wel leuk. De sfeer van geschiedenis, iets meegemaakt hebbend, de ziel van het gebouw. Alhoewel op sommige delen wel wat levensreddend onderhoud mag plaatsvinden, hopelijk gaat het niet te hard regenen, want of we het dan drooghouden op de kamers zal een verrassing zijn ☔️.



Na te hebben ingecheckt maken we een rondje door het dorp. Tussen zeg maar drie en zes is het uitgestorven, daarna gaan de restaurantjes open. Wat opvalt is dat er daar heel wat van zijn evenals de B&B cottages. Wie komt er nou in hemelsnaam naar Montagu en waarvoor? Alleen voor de wijn? Tsja het dorpje ziet er leuk uit. Ik ben ooit op doortocht van Oudtshoorn naar Kaapstad door Montagu gereden en als je het dorpje dan uitrijdt, rijd je een kloof in via een kleine tunnel. Toen had ik wel zoiets van ‘wat een leuk dorp, daar wil ik wel eens stoppen’. Nu zoveel jaren later is het dan zover, maar wel weer op doortocht met twee overnachtingen. Zouden anderen dat dan ook zo doen en rechtvaardigt dat dan al die B&B-cottages en restaurantjes?

Geen idee, misschien dat we daar morgen achter komen.


Vanavond dineren we in het hotel. We zijn erg benieuwd hoe dat gaat bevallen, hoe dat past binnen het hele concept. We spreken om zeven uur af. Als we in de eetzaal aankomen is die in elk geval mooi opgedekt. Eén tafel is bezet, dan anderen niet. Een pianist speelt licht klassieke muziek. Het past tot nu toe in het plaatje. De menukaart ziet er prima uit. We kiezen een kingklipper als hoofdgerecht en nemen een flesje wijn. De zaal loopt langzaam vol met gasten. De pianist begint aan ronde twee van zijn korte repertoire (dat hij nog tig keer zal herhalen deze avond). Het eten smaakt prima, de wijn ook. Het toetje, een dom pedro, wordt zelfs op ons verzoek gemaakt. Kortom een verrassende avond, maar wel passend in het plaatje. 


We sluiten af. Het licht gaat uit....... dan gaat het licht weer aan evenals de airco..... die blaast ons het bed uit, maar hij kan niet uit want het is veel te warm..... dan maar een deken erbij, maar het was toch al veel te warm, ja maar niet met een op windkracht 10 blazende airco.... maar die kan toch uit, ja maar dan wordt het weer veel te warm.... etc.. etc... helluuuuup hoe dit op te lossen? 

We weten het nog steeds niet .... een nacht duurt dan toch wel lang


Dag 7, Montagu


Wat een ‘braggel’nacht. Mijn hoofdpijn ligt weer op de loer. Hopelijk kan het ontbijt korte metten maken met deze dreiging. Op het oog ziet het er prima uit allemaal, niet zoveel anders dan in Kaapstad, maar in het detail gaat het mis. Zo wordt het eitje niet op verzoek klaargemaakt, staat koffie en thee in kannen te wachten op klandizie en moet voor een cappuccino of variant daarvan betaald worden. Hmm... wekt wat ergernis eigenlijk. Dus we zijn wat sneller klaar dan normaal. Tijdens dit korte ontbijtje toch het dagprogramma samengesteld. We rijden toch maar niet naar het Bontebok NP bij Swellendam. We moeten dan weer door al die wegwerkzaamheden die enorm ophouden en het is sowieso dik een uur rijden. 


We kiezen voor een korte wandeling van 3,5 km rond Montagu: de Aasvoëlkrans hike. In feite een klim naar een topje op 430m hoogte en weer terug. We kunnen te voet naar het startpunt, aan de rand van een luxe wijkje van het dorp. 


Het is even wennen om de route te volgen. Er staan gele lijnen, groene pijlen en witte voetjes en een bordje met “long hike” en “short hike” Tsja.... zeg het maar. Het kaartje van de route op mijn telefoon geeft de doorslag; we kiezen de “long hike”, want dat lijkt te passen. De gele lijn, groen pijl en witte voetje horen allemaal bij deze route blijkt. Nou geef mij maar de rood/witte markering van de Bergwanderweg in de Alpen, één symbool, duidelijk en altijd zichtbaar als het nodig is.

Maar okay, dit werkt uiteindelijk ook en we klimmen hoger en hoger over de losliggende stenen. Het geploeter wordt uiteindelijk beloond met een geweldig uitzicht met aan de ene kant in de diepte Montagu en aan de andere kant de R62 die zich via de tunnel tussen de bergen inperst.

Uiteraard weer tijd voor enkele fotomomentjes, terwijl wij ons ook afvragen wat te doen als we de bavianen die in de diepte bij riviertje herrie schoppen tegen zouden komen. Het antwoord weten we eigenlijk niet.



Terug in het dorp zijn we toe aan drankje en misschien ook nog een hapje. Bianca heeft een tentje op het oog, maar dat hebben we in eerste instantie gemist. Dus even terug naar het hotel om de stadsplattegrond erbij te pakken en onze rugzakken achter te laten. We hebben het tentje op een haar na gemist (verkeerde kant op gelopen), dus nu op herhaling.


The Rambling Rose is een aparte ervaring. Via een winkeltje met vooral Fairtrade producten kom je in het eetgedeelte. Bij binnenkomst worden we gelijk verwelkomd en wordt er een plekje voor ons gezocht. Het geeft je een eetkamer gevoel. Er is een menukaart, er is ook een buffet waar je voor ZAR 22 per 100 gram kunt eten, er staan menuborden all over the place en er staat gebak in het winkeltje waar je uit mag kiezen. Kortom even op zoek naar de juiste modus. Voor ons is dat beginnen met een Fanta Orange en een cappuccino. Deze logische combinatie valt op bij het personeel, want we staan vanaf nu bekend als die twee met de Orange Fanta 🤔🤭. Er wordt ook nog een karafje muntwater neergezet. Blijkbaar kijken wij daar erg verbaasd bij.

De bediening heeft er erg veel plezier in. Chris, een jonge gast uit Zimbabwe, zal ons verder helpen plus de rest van het restaurantje dat helemaal volzit. Ik neem een gerookte zalm salade en Bianca gaat voor een bijzondere Merengue. Dat Zuid-Afrikanen niet moeilijk doen over een XL portie is bekend, maar de Merengue van Bianca slaat alles. Een uit de kluiten gewassen olifantendrol valt bijna in het niet. Okay, okay het is wel alleen maar opgeklopte eiwit met erg veel lucht, maar vullen doet het toch wel. Overigens ligt mijn bordje ook aardig vol, waarvan het merendeel een sla variant is. Prima, ik heb wel zijn in wat groente. Die staan in Zuid-Afrika toch al niet boven aan op de menulijst. Het heeft in elk geval gesmaakt en Bianca heeft haar doggybag met de Merengue restanten gevuld. Na een praatje met Chris over zijn zware tijd in Zuid-Afrika gaan we weer richting hotel. We besluiten bij het zwembad te gaan liggen, heerlijk rustig en lekker nu het zonnetje zich af en toe laat zien. Ik kan mijn verhalen bijwerken en Bianca kan haar tekeningen maken..... NOT zowel mijn iPad als iPhone zitten bijna zonder stroom en Bianca doezelt in het zonnetje lekker weg..... en verbrandt voor de derde keer of zo deze week.

Na een drukke eerste week toch wel prima om even bij te komen en niets te moeten.


Vanavond eten we niet in het hotel, maar bij de overburen. Een klein restaurantje met een Italiaanse kaart. Naast ons zit een ouder Duits echtpaar, die nou de achtste keer in Zuid-Afrika zijn en de iets minder gangbare locaties bezoeken, zoals de Drakensbergen, via de Sanipas naar Lesotho, St. Lucia’s, Pilanes NP, nu in Montagu en dan naar Paternoster ten noorden van Kaapstad. Aan het waarom van deze keuzes komen we helaas niet meer toe, ons eten wordt gebracht en zij staan klaar om te vertrekken.

Terug in het hotel drinken wij nog een kop thee en probeer ik nog een inhaalslag te maken, dat lukt maar gedeeltelijk. De man met de hamer komt de kamer binnen.



Dag 8, rit via Oudtshoorn naar Knysna

 

Wat gisteren bij het ontbijt niet kon, kan vandaag opeens wel (behalve de cappuccino). Ander personeel, met dus andere mogelijkheden. Verrassend. We zijn vandaag wat vroeger want we hebben een lange reisdag voor de boeg. Snel uitchecken en even tanken 100m verderop en dan 237 km toeren naar Oudtshoorn voor een bezoek aan de struisvogels. Ook vandaag weer bewolkt, maar met 23 graden niet koud. De route loopt over de Route 62, de Zuid-Afrikaanse variant van de Route 66 in de VS. In het begin nog redelijk druk, maar na Barydale rijden we redelijk eenzaam rond over heuvelland, door, langs en naast bergen, over weidse vlaktes en door de Kleine Karoo. Indrukwekkend land. Omdat hier hard gereden mag worden (120 km/u) en dat op smalle tweebaans wegen ben ik na twee uur geconcentreerd rijden wel blij als de Highgate Show Farm in zicht komt. We zijn er net voor twaalven en kunnen dus nog met de twaalf uur rondleiding mee. Betalen hoeven we niet, ook hiervoor hebben we van Fairfield een gratisch voucher gekregen. De tour duurt anderhalf uur en voert ons langs het maakproces van uit struisvogelveren gemaakte producten, het automatisch uitbroeden van de kuikens, het grootbrengen van de beesten, het oogsten van de veren en het rijden op de vogels. 

 

Uiteraard mogen we de vogels ook voeren. Voor twee rand kopen we een klein zakje met maïskorrels. Met open hand, zoals je ook een paard voert, de korrels aanbieden. Met stevige halen proberen de vogels de korrels op te pikken. Een andere manier van voeren is een bak met korrels vullen. Bianca wordt gevraagd te assisteren 🤭. Hahaha ik weet wat komen gaat. Bak gewoon voor je vasthouden en dan met de rug naar de vogels gaan staan. Zo gezegd, zo gedaan Bianca wordt omringd door vogelnekken, die uit de bak willen eten. Links, rechts en ze gaan natuurlijk niet weg totdat die bak leeg is. Bianca vindt het fantastisch aan haar gegil te horen, zachte vogelnekken tegen je oren.... 😬

 

 

 

Na deze happening op naar de volgende, struisvogelracen. Vrijwilligers worden gezocht om eerst met de racebird op de foto te gaan en er vervolgens op te stappen. Noway José..... die eer heb ik al eens gehad. Dat was een once in a lifetime experience... Nu dus voor de zekerheid niet met het plaatselijke racemonster op de foto, want voordat je weet zit je erop. Eén echtpaar waagt zich aan de foto. De birdie wordt gelijk onrustig. Ze weten te ontsnappen. Een jong stelletje landgenoten laat het ook afweten, dus deze race wordt afgelast. We gaan naar de naastgelegen racebaan om de battle with no rules (de wedstrijd zonder regels). Twee werknemers laten zien hoe het moet. Ze kruipen op de vogels en die zetten het op een lopen: 50 m, leuk om te zien, maar de sleet zit er bij de rijders wel een beetje in, na waarschijnlijk de zoveelste opvoering.


Nu alle actie achter de rug is worden we afgezet bij de shop, waar alle onderdelen van de struisvogel, want niets blijft onbenut, verwerkt in allerlei merchandise worden verkocht. Wij gaan voor de koffie en een lichte lunch.



Tijd om verder te gaan. Het weer is inmiddels aardig opgeklaard en zelfs het zonnetje is erbij gekomen. Hopelijk is het in Knysna ook zo lekker. Over anderhalf uur weten we het.... nou na een half uur weten we het al als we de Outeniqua pas even voor George overrijden. De bewolking is op slag dikker en het begint te regen. De regen gaat over in mist en de mist gaat over in dichte mist. De temp duikt omlaag van (met zon) 25 naar 18 graden. Yippie we zijn op de Tuinroute (Garden Route) aan de Indische Oceaankust in George en het is er nat en koud... Waarom gingen we ook alweer naar Zuid-Afrika. Rijdend richting Knysna blijft het grijs en mistig, jammer want de weg langs de lagune is erg mooi, maar daar zien we nu niets van. 



In Knysna moeten we omhoog de berg in. Het Atlantic Guesthouse heeft als belangrijkste selling point het uitzicht op de lagune en op de Knysna Heads, twee rotswanden aan de weerszijde van de uitmonding in de oceaan. Na heel wat geslinger komen we aan en worden we verwelkomd door Tess, de huisbaas. We krijgen een kop thee en Tess loopt af als een wekker. Zit hier de hele dag op wacht en is blij even te kunnen kletsen, wat ze graag doet. Niet vervelend by the way, alleen... er komt geen einde aan. Het uitzicht is al een aantal keren gewisseld van niets, naar een beetje, naar veel en weer terug. We willen nu toch wel naar onze kamer. Onze onrust wordt opgepikt.


Voor het diner heeft Tess ons uiteraard enkele suggesties aan de hand gedaan. We kiezen voor 34South en Kenn, één van de twee vaste taxidrivers, zal ons brengen. Kenn neemt ons mee in de hel van Knysna, anderhalf jaar geleden: de massale bosbranden waarbij 190.000 ha fijnbos is afgebrand en daarbij de nodige huizen heeft meegenomen en in Knysna acht doden heeft opgeleverd. Hij laat ons zien te waar de branden op de helling gekomen zijn en ook tot hoever in de omgeving alle natuur verwoest. Het kan niet anders dan angstaanjagend geweest zijn. Wij waren al onder indruk van een beetje vuur in Kaapstad, dat een open haard was in vergelijking wat hier gebeurd is.


Terug naar het nu. 34South is een beleving. Het is een winkel-restaurant-bakkerij in één in een oude visloods. Zo’n aparte combinaties hebben we in New York bijvoorbeeld ook gezien, maar niet in een food omgeving. Het is een ge-orkestreerde chaos. Super druk, wachtrijen, obers de rondrennen, tafeldames die gasten hun plaatsen moeten aanwijzen. Wij vinden het wel amusant. We hebben de tijd en wachten onze beurt af, anderen slaan volledig in de stress. We krijgen ons tafeltje, waar we alles prima kunnen overzien. Ik neem een visspies (die verticaal hangend wordt neergezet) en Bianca neemt een kipcurry. Het toetje wordt een peacantaartje. Allemaal super lekker. Als we klaar zijn is de chaos voorbij. Kenn levert ons weer keurig af.




Dag 9, Knysna

Het lijkt wel een aquarium onze kamer. Mooi zoveel glas, maar het nadeel is er komt zoveel licht naar binnen. s’ Nachts brand er een lamp op ons terras en de gordijnen en jaloezieën zijn niet lichtdicht, dus we kunnen een boek lezen en aangezien het zonnetje er vroeg bij is, zijn we vroeg wakker. Komt goed uit want we willen op tijd ontbijten. Uiteraard heeft Tess geïnformeerd naar onze ontbijtgewoontes, dus helemaal een verrassing wordt het niet. Alles is er behalve jam voor bij de croissant en een niet-filterkoffie koffievariant voor Bianca. Extra is het bewolkte uitzicht en de drie Chinese gasten. We moeten wel even op gang komen. De uitleg wat ‘doorgeprikt’ spiegelei in het Engels is, gaat niet helemaal soepel. Bianca moet tot twee keer toe assistentie in de keuken verlenen en ook het in de magnetron opwarmen van de melk voor in de koffie vergt wat ondersteuning van de lokale keukenstaf, maar .... het lukt uiteindelijk allemaal.



We zijn er nog niet helemaal uit wat we vandaag gaan doen. Lastig als het zo bewolkt blijft als nu. We willen wel wat beweging vandaag, dus een wandeling zou leuk zijn. We zoeken wat op internet in de buurt van de Knysna Heads, maar kunnen niet iets vinden. Tess weet raadt. Bij de Knysna Heads is niet echt een wandeling. Er zijn wat uitkijkpunten, maar dat kun je geen wandeling noemen. Ze heeft wel een leuke en korte wandeling bij een voormalige goudmijn in de bergen, wellicht dat dat wel wat is. 


Als we wegrijden zien we dat de bewolking bij de kust weg is en boven het land blijft hangen. We besluiten naar Brenton on Sea te gaan. Tess heeft ons gisteren verteld dat hier een mooi strand te vinden is en dat het er erg leuk is (alleen de eettentje zijn helemaal niets, nooit geweest, absoluut vermijden). We rijden er naar toe en Tess heeft volkomen gelijk. Een schitterend zandstrand met eromheen hoge zandduinen en rotspartijen. Duin en strand zoals in Nederland, alleen wat groter allemaal en de oceaan is schitterend in de zon: hoge golfen en diep blauw. Boven op de duinen hebben we een fantastisch uitzicht en zien gelijk al een troep dolfijnen door de golven gaan. We gaan weer voor de foto’s. Ook een eenzame pelsrob die in de golven dobbert leggen we vast. 

De zon schijnt volop, wij in de fotostand 

Op de duinen, de rotsen en het strand

En weer ongemerkt helemaal zonverbrand





Nu willen we natuurlijk ook nog naar de Knysna Heads, wellicht kunnen we er aan de westzijde ook te voet komen. We rijden wat weggetjes is en zien een veelbelovend parkeerplaatsje. Van hieruit lijkt het dat een wandeling mogelijk moet zijn. Vreemd overal staat dat het privé eigendom is, maar wel vanaf ca. 1 m van de betonnen oeverbescherming. In de verte zien we ook een aantal oudere dames garnalen steken, hoe komen die daar dan? We lopen in op het 1m niemandsland. Aangezien het laagtij is, kunnen we ook nog op he drooggevallen deel van de lagune lopen. We passeren de oudere garnalenstekende dames (ik heb ze gevraagd wat ze aan het doen waren, want ik had geen idee) en komen aan op een klein strandje. In de verte zien we ons eigenlijke doel; de Knysna Heads. Ik schat zeker nog een uur lopen en dan moeten we nog terug... dat gaan we dus niet doen. We lopen weer terug, de dames nu klaar van hun werk vragen waarom we alweer terug zijn. Ze hadden gedacht dat we naar de Heads zouden lopen, want dat kan maar zeker nog wel een uur. 



Dan maar eens kijken of we met de auto wel aan de oostkant kunnen komen. Want daar zijn de uitkijkpunten waar Tess het over had en daar staan ook woningen. We rijden een eind in de richting, maar kunnen het niet echt vinden en keren om eerder richting de Heads af te buigen. Komen we uit op het eiland Thesen in de lagune, dat nu een vakantie eiland is. Dan maar kijken of we hier iets kunnen drinken of lunchen. Oh ja Sirocco, ook een van de eetsuggesties van Tess. Gelijk maar proberen. We krijgen een super plek op het terras met uitzicht op de lagune. De lichte lunch (Arancini voor Bianca  en calamarisringen voor mij) smaakt prima. Hier kunnen we best een keer komen dineren.


Tijdens de lunch hebben we de route naar de Heads nog eens bekeken, blijkt dat we te snel omgedraaid zijn. We installeren de navi om zeker te zijn. Dit keer lukt het wel, helaas is de bewolking weer komen opzetten en is de zon verdwenen. De uitkijkpunten liggen hoog, misschien wel 75-80m, boven de oceaan en de monding van de lagune. Dus ook nu weer schitterend uitzicht op diverse plekken. Dat er vele rijken in Knysna neerstrijken is duidelijk, ook dat er nog verschil zit tussen rijken en hele rijke. Die laatsten hebben mega villa’s boven op de rotsen gebouwd, maar of ze vaak buiten kunnen zitten? Het waait er stevig.


Aangezien we geen zin hebben om terug te gaan naar het guesthouse om dan vervolgens weer naar de Waterfront te moeten om te eten, doen we dat nu gelijk. We hebben een prima adres. Ook nu smaken de pasta varianten en het choco toetje ons prima. Eén actie als we weer terug thuis in NL zijn is..... een balans half jaar inbouwen. Vanavond op tijd terug in het guesthouse om onze ‘administratie’ (verhaal, foto’s, Instagram, thuisfront, financiën) in orde te krijgen, te douchen, apparatuur op te laden en op tijd in bed te liggen. Voor het meegenomen leesboek heb ik geen tijd.


Dag 10, Tsitsikamma

 

Vandaag staat het nationale park Tsitsikamma op het programma. Een uur rijden hier vandaan in de richting van Port Elizabeth. Het weer ziet er vanaf ons hooggelegen guesthouse prima uit. Nu nog een paar wolkjes, maar die moeten snel verdwijnen volgens de berichten. Na het ontbijt, waar ik tevergeefs op zoek ben gegaan naar normale jam bijvoorbeeld aardbeien vertrekken we. Apart ja, er zijn wel scones, croissants e.d. maar eigenlijk geen zoetwaren, althans zo dachten we, maar twee porseleinen potjes met deksel hebben we niet geopend, ook omdat in het derde zelfde soort potje met deksel geraspte kaas zit. In de twee andere potjes zit wel jam, perzik en marmelade, dus toch iet zo ons ding. Tess zorgt dat er morgenvroeg wel aardbeienjam is...

 

Maar goed, we vertrekken richting Tsitsikamma. Het eerste deel van de N2 is niet fijn om te rijden. Het is een weg waar je normaal 100 of 120 km/u mag rijden, maar tot aan Pletterbergbay (het eerste half uur)  vooral alleen maar 60. Okay door het stadscentrum van Knysna is dat duidelijk en als we voorbij een groot township rijden bij kruisingen of oversteekplaatsen ook, maar niet in het vrije veld waar mogelijk iemand oversteekt. De gemiddelde Zuid-Afrikaan houdt zich ook niet aan de snelheid, dus er staan overal redelijk verborgen camera’s.

 

Het tweede deel schiet wel lekker op. Het is een tolweg, prima onderhouden en van beton. Ook het tol betalen gaat hier snel, via een kastje in onze huurauto, de e-tag. Omdat het tol is, is er bijna geen verkeer en je mag hier 100 of 120. We rijden via de Bloukransbrug, waar een van de hoogste bungeejumps ter wereld is (216 m omlaag), de Oost Kaap binnen en vlak daarna de entree van Tsitsikamma. Het is een drukke plek weten we, vooral de hangbrug over de monding van de Stormsrivier is geliefd en alle reisorganisaties onderweg naar Kaapstad maken hier een stop. Het is nu nog redelijk rustig en bij de entree staan medewerkers klaar om te helpen bij het invullen van de papieren. Ja papieren, het is niet gewoon betalen, nee er moet van alles ingevuld worden. Hoezo privacy, wat moeten ze met al die gegevens? Het is vooral een groot werkgelegenheidsproject, want er staan genoeg medewerkers te helpen met het invullen, maar ook met het doorgeven van mijn Credit Card pasje vanuit de auto naar de cassiere, met het handmatig openen en openhouden van de slagboom en met de controle op al deze handelingen. 

 

 

 

 


We zijn binnen en moeten nu nog ongeveer 6 km rijden tot aan de parkeerplaatsen bij de hangbrug. Werd buiten de ingang de omgeving vooral gedomineerd door dennenbomen, dennenbomen en dennenbomen en is de oorspronkelijke begroeiing van de Garden Route ver te zoeken, binnen de parkgrenzen is die oorspronkelijke begroeiing er gelukkig wel weer. Ook hier zijn grote branden geweest twee jaar geleden. Gelukkig is dat in dit deel van het park niet te zien. Wel is het restaurant destijds afgebrand, maar volgens ons is dat niet het gevolg van een bosbrand geweest, want de begroeiing eromheen is helemaal niet verbrand. Jammer, want het was een erg mooie eetgelegenheid. Nu, bij de parkeerplaats aangekomen, staat er een oerlelijke witte tent, als bij een schuttersfeest. Er omheen zijn wel wat gebouwtjes bij gekomen, dus hopelijk wordt het restaurant binnenkort ook opnieuw opgebouwd.





Met wat gemanoeuvreer kunnen we de auto parkeren. Het is er al stevig druk, met heel wat bussen. Ik zie de bui al hangen bij de hangbrug, file lopen. Daar heb ik dus geen zin in en omdat het nu opeens helemaal bewolkt is gaan we eerst een stukje Loerie trail lopen, de andere kant dus op waar (hopelijk) minder mensen zijn. Deze tocht duurt ongeveer 1 uur en voert door het bos. Het gaat stevig bergop naar een uitkijkpost. Hoog boven de oceaan met oneindig uitzicht, zoals we al eerder hebben gehad. Het blijft geweldig ... en wij maar speuren naar de ene walvis.


 

Als we weer verder bergaf lopen komen we opeens bij een bergstroompje dat overgaat in een idyllisch watervalletje. Waar dat water vandaan komt is ons niet helemaal duidelijk. Het heeft wel behoorlijk geregend afgelopen nacht (althans is Knysna), maar dit lijkt toch een wat definitiever stroompjes. We kruipen door wat struiken om beter bij de waterval te komen en net wat leukere foto’s te maken.

 

Het watervalletje is ook zo’n beetje het laatste interessante deel van de route. De rest is bergaf tussen de stroomkabels en afvoerbuizen door naar de hoofdweg. Jammer dat er niet meer moeite is gedaan om die kabels weg te werken, nu lijkt het allemaal gemaakt. 

Als we op de hoofdweg zijn, willen we nog een heel klein stukje van de Ottertrail lopen. Dit is een meerdaagse tocht langs de Oceaan: één van de bekendste en gewilde tochten in Zuid-Afrika. Het eerste stukje dat zonder vergunning gelopen mag worden gaat naar een waterval. Heen en terug ca. 3-4 uur lopen, nou dat zijn we niet van plan. Ik heb dat stuk tijdens mijn allereerste reis naar ZA ook deels gelopen en in mijn herinnering kun je op een gegeven moment over de rotsen lopen. Dat willen we nu ook wel. Een hele familie klipdassies doet ons uitgeleide: brutaal kijkende papa’s, mama’s en kindertjes lopen met ons mee en juichen ons toe. Maar na een half uur lopen we nog steeds deels tussen de lage begroeiing en deels door bos, waar we wel een koppeltje bosbokken zien. Of beter gezegd andere wandelaars zagen ze, anders waren we er voorbij lopen terwijl de beestjes op nog geen 2 meter afstand staan. Zolang we geen gekke bewegingen maken eten ze rustig door. Ze staan op een gegeven moment misschien maar 1 tot 1,5 m van Bianca af.

 

 

 

 

Omdat we nog geen rotsen zien besluiten we terug naar de hangbrug te gaan. Het is inmiddels zonnig geworden en de brug willen we niet missen. Hopelijk is het minder druk geworden en kunnen we ook nog wat eten. Helaas, de rij geparkeerde auto’s komt ons al ‘tegemoet’ en er staan nog meer bussen. Bij de eettent is het stampvol. Dan maar snel wat water kopen, niet lunchen (gelukkig is het ontbijt altijd rijkelijk) en toch maar naar de brug lopen. Dat lijkt een eitje, maar dat is het niet. De vlonders, voor het ongemak van glad plastic gemaakt (gerecycled, dus duurzaam en dus milieuvriendelijk.... wie heeft dat eigenlijk ooit bedacht), liggen schots en scheef. Het gaat stevig tegen de berg omhoog en omlaag. Dit is niet voor iedereen te doen, maar goed je kunt nog altijd in een rode kano kruipen en naar de brug toe proberen te roeien. Vooral totaal idioot uitziende Aziaten schijnen dat leuk te vinden. Lijkt wel ‘Lachen met home video’s’ .....

 

Deze korte wandeling levert wel schitterende foto momenten op. En hoewel deze hangbrug voor ons een eitje is (de Tibetse variant in Italië was een grotere uitdaging), blijft het leuk in een mooie omgeving. Aan de andere kant kan er nog naar een uitkijkpunt geklommen worden. Ook dat kan ik me nog van ooit herinneren, dus dat wil Bianca dan ook graag meemaken. Maar dit is echt een benenvretende klim. De hoge opstappen leveren voor haar behoorlijk pijnlijke benen op. Het beklimmen van een laatste houten trap naar de top gaat nog maar net. Het helpt natuurlijk ook niet als je vanwege een zonverbrande huid moet lopen in iets dat op een boerka lijkt. Ook hier weer maakt het uitzicht veel goed en kunnen we even bijkomen.

 

 

 


Als we uiteindelijk weer bij de eettent zijn teruggekeerd, is de drukte verdwenen. Met pijnlijke benen én een nieuw rood Zuid-Afrika petje (voor Bianca) rijker starten we de auto voor de terugreis. De ‘klappen’ gaan bij Bianca weer dicht, totdat we in een kleine mini oorlog belanden als we het over het avondeten hebben: waar en wanneer. Het resultaat is dat we direct Knysna inrijden en daar bij een achteraf totaal verkeerde tent terecht komen. De lokatie is prima, maar het eten niet. Uiteindelijk wordt de vrede van Knysna getekend en kopen we een fles rosé voor op het terras bij onze kamer, want het is nog prima om buiten te zitten.



Dag 11, Goukamma


Oeps de 80 verdiepingen van gisteren, althans volgens onze iPhone, doen nu toch wel pijn in de kuiten als we trappen aflopen naar een erg rumoerige ontbijtruimte. Ergens hebben we gisteren wat gemist, want alle tafels zijn bezet en Tess heeft ons ergens bedacht waar wij dat zelf niet zien zitten. We draaien om en gaan weer naar boven “we komen over een half uur wel terug”. We hebben nog niet precies besloten wat we vandaag gaan doen, maar wel dat we het rustig aan doen. Daar past dat half uur wel in, maar in onze ogen had Tess een andere oplossing kunnen kiezen. Een half uur later is er wel plek en de over (alweer) politiek discussiërende Duitser en Engelsman is snel ten einde en we zitten heerlijk alleen. Tess heeft wel haar woord gehouden, ze heeft aardbeienjam en zelfs bosbessenjam. Dat levert samen met pancakes een heerlijke combi op.


 

 

We besluiten uiteindelijk naar Buffelsbaai te gaan. Een klein vakantiedorpje op een punt in het Goukamma Nature Reserve, waar ook kleine wandelingen met uitzicht op de oceaan gemaakt kunnen worden. Het ligt lekker dichtbij. We rijden er in een kwartiertje naar toe. Als we de N2 afrijden richting Buffelsbaai zijn we gelijk weer alleen. Niemand te zien op deze mooie weg langs het Nature Reserve, met uitzicht op een soort slufter en in de verte de oceaan. Dat Buffelsbaai 100% toeristisch is, is duidelijk. Het is geen vakantietijd, dus bijna helemaal verlaten. Buffelsbaai is lokaal bekend om zijn goede golven en de stevige wind. Dus ideaal voor kitesurfers en golfsurfers. Ondanks dat mijn nog maar minimale pruik zo ongeveer van mijn hoofd waait (met hoed en al) gaan we toch op een bankje zitten met fototoestel in de aanslag. Er is één kitesurfer op het water en die kan er wat van. Een ideale prooi om foto’s te maken van een bewegend object. Zeker als hij ook nog sprongen maakt. Ook leuk is als een hele klas beginnende golfsurfers de grondbeginselen van “hoe moet ik op een plank staan die door een golf wordt geraakt” onder knie proberen te krijgen. Dit eindresultaat wachten we niet af. We gaan op zoek naar een leeg strand. Nou ja op zoek, dat hadden we al gezien. Wat een ongelooflijk beeld: zover je kunt kijken een goud geel zandstrand met helemaal ...... niemand. Golven van twee, drie meter hoog in een helder blauwe oceaan. We kunnen er blijven lopen. Ook in de bijgelegen slufter, waar we even later de auto parkeren is, op twee vissers na, helemaal niemand. Wat een rust, wat een vrijheid.

 

 

 


Het wordt tijd voor een koffie en/of lunch. We komen beiden het dezelfde voorstel: Sirocco, daar was het toch wel leuk. Als we daar aankomen is het er niet druk. We krijgen een heerlijk aperitief van het huis in verband met Valentijnsdag; wat leuk. Als we een koffie en een kleine lunch bestellen blijkt dat er een probleem is. Er is een stroomonderbreking. Door slecht onderhoud, zakkenvullerij vanwege vriendjespolitiek en corruptie is het stroomnet van Zuid-Afrika in slechte staat. Het gevolg is dat er geregeld stroomonderbrekingen zijn van een paar uur. Nu dus ook, dus als er stroom nodig is voor het bereiden van eten, dan kan dat niet. Bakken en braden gebeurt op gas, dus dat kan wel aangeboden worden. Daarom nemen we een burger. Het is even behelpen, wel jammer van de koffie. Bianca kan in het guesthouse geen ‘echte’ bonenkoffie drinken, want daar is alleen filterkoffie en Nescafé, en had zich verheugd op echte koffie. Hier in Zuid-Afrika is bijna overal Illy of Segafreda koffie te krijgen, waar Bianca geen maagproblemen van krijgt.


We horen dat het op deze Valentijnsdag druk zal worden tijdens het diner en wij willen eigenlijk vanavond ook terugkomen. Ik ga snel vragen, alles is volgeboekt tot negen uur. Daarna is er nog plaats. Okay, dan maar om negen uur. Als ik dat wil bevestigen komt er toch nog eerder een plekje vrij om half zeven. Dat past beter, anders is het weer met een volle maag maar bed.


Na de lunch gaan we terug naar het guesthouse. Kunnen we nog even relaxen op het terras. Ligstoelen erbij, toch maar een Nescafé en foto’s van vanochtend downloaden en weer verder met dit verhaal. Even opfrissen en voordat we het in de gaten hebben moeten we alweer gaan voor ons diner. Ik heb geprobeerd een taxi te regelen, maar dat is niet gelukt. Tess was vanmiddag in geen velden of wegen te zien en Ken, de vaste taxichauffeur, heeft een vrije dag vanwege de verjaardag van zijn vrouw. Dus dan maar zelf rijden. Eén drankje kan wel, het is maar een paar minuten rijden. Bovendien, Ken is niet echt goedkoop voor dat korte ritje.

We krijgen een prima tafel bij Sirocco, waar de stroom het inmiddels weer doet. We zijn vroeg, dus we zien iedereen in en uit gaan. Dames allemaal in uitgaans kleding, heren.... tsja dat valt meestal toch wat tegen. Ook nu weer het Valentijnsdrankje op het huis. We nemen een focaccia als starter en ik ga voor de catch of the day en Bianca voor het struisvogelbief. we hebben tijd genoeg, dus we doen het rustig aan. De focaccia valt tegen, maar ja we vergelijken elke focaccia dan ook met de allerlekkerste ooit gegeten, uiteraard in Rome bij Coco & Mimi. Fortunate, ze hebben hier allemaal van die vreemde Engelse namen, probeert mij uit te leggen wat de vis van de dag is. Heel verhaal, ik begrijp erg geen biet van maar vindt het prima. Even later komt hij terug, het is toch een andere vis geworden. Nu ook weer een heel verhaal. Ik luister geduldig (een hele opgave voor mij) en knik vriendelijk. Is fine for me. Leuke en enthousiaste gast

😄3x mij
😄3x mij


De vis smaakt prima, de struisvogelbief iets minder. Die in Kaapstad bij Paradiso staat nog altijd bovenaan. Het klapstuk is het toetje: choco Sirocco. Een chocogebakje van deeg met binnenin gesmolten chocolade met daarbij vanille- en een zoetzure roodfruitsaus. Oneindig lekker. Bianca heeft nog genoeg plek om niet te hoeven delen. Ik eigenlijk niet, maar offer me bereidwillig als altijd natuurlijk op. Uiteraard hoort hier dan, eindelijk na een dag wachten, cappuccino bij.


Inmiddels is het aardig volgelopen bij Sirocco. Voor ons wordt het tijd om te gaan, zeker als aan de tafel naast ons een zevental redelijk uit de toon vallende kerels komen zitten. 

Morgen is het vertrekdag, goed om deze dagen in Knysna nog even te overdenken in het guesthouse


Dag 12, reisdag naar Hitgeheim/Addo


We willen op tijd ontbijten, de meute voor zijn, niet zoals gisteren. Als we in de ontbijtzaal komen zitten er drie mannen te ontbijten. Die hebben we gisteren al even gezien bij het zwembad, waren toen redelijk luidruchtig. Het zijn Belgen en uit wat we opvangen werken ze in de luchtvaart. Het Engelse stiff upperlip echtpaar komt gelijktijdig met ons aan en het Duitse echtpaar is er nog niet.

Heel noordwest Europa onder één dak in Zuid-Afrika. Leuk dat men ons dialect niet verstaat, alhoewel het Duitse echtpaar uit Keulen schijnt te komen en dus mogelijk wel begrijpt wat wij zeggen, maar wij iedereen wel. 



Na het ontbijt is het de laatste inpakken en dan afscheid nemen van Tess. Desgevraagd schrijf ik nog een regel in het gastenboek en dan toch echt richting Addo Elephant Park. Het eerste deel tot aan Tsitsikamma hebben we eergisteren ook gereden, dus dat is bekend. De andere ca. 3 uur laten we ons verrassen. Het landschap wordt steeds meer gecultiveerde landbouwgrond hoe dichter we bij Port Elizabeth (PE) komen. De N2 is een redelijke vermoeiende route verder. Vooral vanwege de hoge snelheid (100 of 120) op een weg met twee rijstroken (één per rijrichting) waar verkeer elkaar inhaalt. In ZA is het gebruik dat de auto de wordt ingehaald op de vluchtstrook gaat rijden en daarmee ruimte geeft aan de inhalende auto. Vooral toeristen zijn slecht op de hoogte van deze ongeschreven regel en blijven, meestal te langzaam, voorttuffen op de enige rijbaan. Het schiet dan niet echt op. Ook moet je opletten wat tegenliggende verkeer doet. Ook hier vinden bovengenoemde inhaalacties plaats, waarbij ervan uitgegaan wordt dat je als tegenligger oplet. Dus het is constant alert zijn. 


Eindelijk kunnen we van de N2 af en rijden we met een zelfde toegestane snelheid over een nog smallere weg zonder vluchtstroken naar Uitenhaage. Een redelijk grote plaats voordat we richting Addo afslaan. Hier kunnen we even tanken. De komende km’s gaat dat niet meer lukken, want we gaan off road. Het worden de zogenaamde dirt roads, wegen van gravel of gewoon klei. De max. snelheid is daar 60, maar dat halen we meestal niet, want de kuilen in de weg zijn wel erg groot en ik wil geen lekke band riskeren. We vragen ons af of er geen normale weg richting dit op één na grootste wildpark van ZA is. Kruger heeft asfaltwegen tot aan en in het park, zou vreemd zijn als dat voor Addo niet geldt. Maar zowel de navi als de beschrijving van onze agent geven de onverharde wegen aan, dus dat moet haast wel kloppen. Als we, met uitzondering van de toegangsweg tot de lodge, de laatste km’s toch over asfalt kunnen rijden vermoeden we dat de route via PE wel helemaal in asfalt zal zijn ( fijn voor woensdag a.s.), maar dat de onverharde wegen nu de snelste optie is geweest, we hoeven immers niet via PE.



We naderen ons einddoel, onze lodge, Hitgeheim. De onverharde weg stopt bij een poort. We bellen aan en kondigen ons aan. De poort gaat open, nog 2,3 km onverharde weg door fijnbos gebied. Deze laagbegroeiing is typerend voor ZA en wordt gezien als één van de 7 ecosystemen in de wereld. In fijnbos groeien er per m2 meer verschillende soorten dan bij één van de andere 6. Het is allemaal laag groei bestaande uit planten met veel kleine bladeren, in het Afrikaans fijnbos. Ook in Addo treffen we deze begroeiing aan, daarom zijn er bijvoorbeeld ook geen giraffen in Addo: er zijn hier geen bomen. De tweede poort bij de lodge gaat automatisch open. We worden naar de receptie ‘gewenkt’. Een medewerker staat al klaar en neemt ons mee naar de openlucht lounge met het wijdse uitzicht op de omgeving. Een wijntje moet ons in de relax modus brengen als we, genietend van het uitzicht, de papierwinkel weer even door moeten. De bagage wordt vervolgens uitgeladen, de parking wordt geregeld en we worden naar ons onderkomen gebracht.


Super de luxe, het is niet voor niets een 5-sterren lodge. Zit kamerdeel met uitzicht, slaapkamerdeel, privé terras met uitzicht, badkamer met douche en bad met uitzicht en een buitendouche. Wat een verwennerij en daar mogen we bijna vijf dagen van genieten. Fantastisch.



Het (optionele) diner, als we daar gebruik van willen maken tenminste, is gezamenlijk en start om zeven uur. Een half uur vooraf kan een drankje op het terras genuttigd worden. Het diner zelf is binnen, maar de terrasdeuren staan open. Het menu is dus ook vast met bij het hoofdgerecht en het dessert de keuze uit twee. Voor vanavond hebben we niet veel keuze, aangezien de lodge in the middle of nowhere ligt en we dus niet zomaar even buitenshuis iets vinden. We hebben een eigen tafel, dus hier gaat men er eigenlijk al vanuit dat je blijft eten. Nou.... of we dat zullen blijven doen betwijfel ik. 


Tot aan het diner hebben we lekker tijd om te relaxen van alle luxe en ook om in bad te dobberen. Het watertekort is niet, zoals ik eerder dacht alleen beperkt tot Kaapstad. Ook in Montagu, zij het minder, en in Knysna kwam het aan de orde. Overal adverteren met (zwem)baden, maar dan wel het bordje ‘denk aan ons water’ erbij hangen, maar goed ik heb al eerder aangegeven wat ik daarvan vind. Hier in Hitgeheim lees en hoor je er helemaal niets over. We zijn in een andere provincie, dus misschien is hier het probleem geen probleem omdat er oplossingen voor bedacht zijn. Fijn ! kunnen wij ook gebruik maken van de faciliteiten waar we voor betalen: douche, bad en buiten douche. 



Om half zeven vertrekken we een beetje opgedirkt naar het terras. We ‘mengen’ ons onder de Duitsers, dat lijkt wel de voertaal te zijn. Hé opeens bekende gezichten. Het Keulen echtpaar van Knysna komt ook binnenzetten. Ze herkennen ons niet, maar dat is ook niet verrassend. Zij, vooral hij dan, zijn vooral met zichzelf in het middelpunt plaatsen bezig. Zo’n type ‘bei uns ist alles größer, besser, schneller, schlauer und so weiter’. Met een prachtig uitzicht aan een wijntje en vervolgens aan het diner. Het is een aangename avond, eten is prima maar niet uitzonderlijk en daarom wel erg prijzig. De sfeer maakt dan wel weer veel goed. Oh ja een terugkerend Zuid-Afrikaanse gewoonte betreft het toetje en wel de lepels bij het toetje: soeplepels. Dan kun je het hele toetje in één naar binnenproppen. Als we dan om kleinere lepels vragen zien we eerst een vraagteken verschijnen, dan een vragende blik en vervolgens worden diverse maten gebracht: lange steel, korte steel, dessert lepel, theelepel. Maar het doel is bereikt.


Na het diner terug naar onze kamer, die in avondmodus is gezet. Flesjes water op het nachtkastje, bed opgemaakt voor de nacht, muskietennetten in stelling gebracht, (rol)gordijnen dicht en een chocolaatje voor bij de thee. Welterusten.



Dag 13, safaridag in Addo Elephantpark


Een groot deel van het Duitse contingent blijft maar één dag voordat ze met die Lufthansa weer richting Heimat vliegen. In die hele ene dag moet dan alles wat er aan beesten in Zuid-Afrika rondloopt gezien worden, dus om kwart over zeven Frühstücken en om pünktlich acht Uhr met de open safari auto richting Addo Elephant Park (half uurtje rijden) voor de safari en dan om twee ‘s middags door naar het privé park hier in de buurt om er zeker van te zijn dat ook de Löwen nog gezien worden. Dat kost dan alles bij elkaar zo’n slordige € 250,- pp.

Wij staan op als het ontbijt van hun begint, want we willen ook wel op tijd in het park zijn. De eerste dag is toch altijd even zien hoe het er reilt en zeilt. Het ontbijt is zoals alle andere ontbijten afgelopen week. Koffie is de voor Bianca niet drinkbare versie of variant van filterkoffie, dus dat valt weer tegen. De apart gebrachte Americano blijkt ook filterkoffie te zijn en zou ook betaald moeten worden. Ik heb er niet voor hoeven tekenen dus dat zal dan wel goed komen, maar voor de koffievarianten staat wel een bedrag in het menu opgenomen. Een beetje belachelijk als je bedenkt waar we hier zitten en dat het warme ontbijtmenu waar we uit kunnen kiezen qua kosten niet in verhouding staan. Dus we beginnen een beetje geërgerd. Tijd dus om snel te vertrekken. Kom ik bij onze auto.... wordt die net gewassen 😮🙃. Jazeker, het is niet veilig om met smerige ramen te rijden (daar zit natuurlijk wat in), dus dan doen we de rest ook maar, aldus de autowasser. AVIS, de autoverhuurder poetst de auto’s van buiten niet, vanwege het waterprobleem ..... daar gaan we weer.


We gaan een half uurtje rijden. Als we Addo aankomen de bekende taferelen om in te schrijven. Het gaat precies zoals in Kruger met precies hetzelfde registratieformulier (is immers ook een SAN-park). Invullen is zo gebeurd, maar met kaart betalen duurt wat langer. Het formulier wordt deels overgetikt in een PC, de pinbon (één van de drie) moet nog eens ondertekend worden, daar worden dan weer allemaal codes vanuit de PC op geschreven, entreekaarten in tweevoud worden aan een kaart van het park (dat is dan wel weer erg handig) geniet en dan mogen we vertrekken. Eerst nog even toilet (want dat is in het park niet zo makkelijk) en wat water en lekkers kopen om de dag mee door te komen. Vervolgens fototoestellen van juiste lens voorzien en binnen handbereik leggen en dan kunnen we echt gaan rijden. Tot aan de echte gate naar het park waar onze tickets worden gecontroleerd en we erop gewezen worden dat de mestkever (echt waar, dit heb ik niet zelfverzonnen)! de mestkever ofwel dungbeetle dus zwaar beschermd is en dat je er niet overheen mag rijden als hij de weg oversteekt. Bovendien zit hij graag in en op olifantendrollen, dus die ook vooral niet platrijden, verder nog even een kort overzicht van waar olifanten, leeuwen en buffels gezien zijn....,


Dan zijn we echt weg, maar met niet meer dan zo’n 29-30 km/u. De max snelheid in het park is 40, maar wil je goed tussen het dichte struikgewas kunnen kijken dan is 20 toch echt de maximale snelheid. Al snel hebben we in de verte een aantal olifanten in het vizier en ook een hartebeest zien we van verre. Het landschap is afwisselend dicht begroeid met struikgewas tot ca. 3-4 m hoog (daarom geen giraffen want de bomen zijn niet hoog genoeg en ook geen gieren, want die kunnen hier geen nesten bouwen) en dan weer open vlaktes en verder behoorlijk heuvelachtig. Beesten die we vandaag heel vaak zien zijn wrattenzwijnen en kudu’s. Grote afwezige zijn de impala’s. Leeuwen moeten het hier dus doen met kudu’s en buffels.



Buffels die we in twee grote groepen zijn tegen gekomen aan het einde van de middag: kwamen ze opeens uit het dichte struikgewas om te grazen op de vlaktes. 

 

Ook bijzonder drie mannetjes olifanten die onverstoorbaar kwamen aanlopen recht op onze auto af, op twee meter ernaast bleven staan en vervolgens weer doorliepen. Wij staan nu op minimaal 5 films en talloze foto’s van andere parkbezoekers die het zagen gebeuren. Niet dat we er veel aan konden doen, het gebeurde gewoon. Net als de kleine kudde olifanten die opeens de weg overstaken. Bianca foto’s maken en foto’s maken, niet in de gaten hebbende dat wij precies op hun trekroute stonden. De voorop olifant met zijn oren flapperen van ‘aan de kant wij komen eraan en stoppen niet’. Op het allerlaatste moment toch nog maar in de achteruit om mevrouw O. Fant de vrije baan te geven. De foto’s zijn wel mooi 👍🏻.

 

 

 

Maar..... we gingen en gaan nog steeds voor de leeuwen. Een beetje geluk hadden we vandaag, want we hebben één leeuwin gezien. Zwaar hijgend van de hitte, liggend onder een struik. Op ongeveer 10 m van de weg af. Dat was wel een mooi moment, hopelijk kunnen we de komende dagen nog op herhaling. Want helaas hebben we geen troep leeuwen gezien, ook niet bij de beide kudde buffels. Als de late middagzon een geweldig mooi strijklicht over het park laat vallen moeten we helaas richting uitgang. Het park sluit om half zeven en we willen bij het restaurant van het park eten, het liefst voordat het helemaal donker is. In het donker rijden in Zuid-Afrika wordt niet aanbevolen. Er is geen straatverlichting, veel voertuigen zijn niet of slecht verlicht, mensen en dieren lopen op de rijbaan en er wordt en mag hard worden gereden. Bovendien is het lastig de weg zoeken als het donker is, zeker de eerste keer.

 

Het lukt allemaal net. Het parkrestaurant heeft prima eten voor ruim de helft van de prijs als in de lodge en we zijn nog net voordat het echt donker wordt weer terug in de lodge. Nu heerlijk onderuit de foto’s bekijken en een drankje nemen. Benieuwd wat we morgen gaan zien.

 

 

 

Dag 14, safaridag in Addo Elephantpark

 

Vandaag dag twee in het Addo Elephant Park. Het ontbijt sla ik even over. Is hetzelfde als gisteren en mijn grote vriend ‘der Kölner’, die er ook nog steeds is, volhard in het totaal negeren van ons. Hij praat met iedereen, behalve met ons. Best wel lachen.

 

In Addo dus. Het is redelijk druk bij de receptie en als zo vaak is er iemand die dan het wachten beu is en het heft in eigen hand neemt... nee wij niet, maar wel een stevige Kaapstadse dame. Ze begint iedereen alvast een inschrijfformulier en pennen te geven, zodat eigenlijk alleen nog betaald hoeft te worden. Het gaat inderdaad sneller en soepeler. Bianca is alvast naar het winkeltje om water en onze lunch (twee Snickers) te kopen. We zijn ongeveer gelijktijdig klaar. Even de auto op een dagje gamedrive inrichten en we gaan op pad, benieuwd wat we vandaag tegen gaan komen. Als eerste, net als gisteren, de parkranger (flauw hè) bij de gate met zijn verhaaltje over de mestkever, vervolgens eveneens net als gisteren op bijna dezelfde plek een schildpad. Dat kan natuurlijk want die zijn niet zo snel (wat een humor niet? 😬). Vervolgens ook al net als gisteren een olifant en dan bij de eerste drinkpoel gaat het spektakel van de dag beginnen. Er staan al aardig wat auto’s geparkeerd: hét teken dat er iets bijzonders te zien is. En dat is inderdaad wel het geval. Een kudde olifanten, zo’n 30 schat ik, heeft deze poel uitgekozen om te (modder)baden. Vooral de hele kleintjes maken er een geweldige show van en krijgen er niet genoeg van. Het kost wel enige moeite om het allemaal in beeld te krijgen, want de verkeerschaos rondom de poel is enorm. Iedereen probeert natuurlijk vooraan te staan ook wij. Het is vooral een kwestie van geduld hebben. Er is altijd wel iemand die geen uren wil kijken en als je dan wat stategisch staat opgesteld kun je zomaar vooraan staan. Dat dit soms wat beangstigend is nemen we op de koop toe, bijvoorbeeld als dat meest groene struikje net naast jouw auto staat en mevrouw. O. Fant, tweelingzus van mevrouw O. Fant van gisteren, daar haar zinnen op gezet heeft. In de achteruit gaat niet, want het staat drie rijen dik, dan maar rustig ademhalen en hopen dat ze niet struikelt. Het gaat gelukkig goed. Na ongeveer drie kwartier zijn de meesten uitgebadderd en zet de kudde zich in beweging richting de bush.

 

 

 
Ze zijn zóó leuk❤️


Wij ook verder en als we langs de volgende poel komen staan moeder en kind olifant in alle rust zonder een hoop andere soortgenoten te genieten van hun ochtendbad. Even later komen nog een moeder en kind olifant aangelopen. Dat veroorzaakt enige irritatie bij moeder één, maar het wordt allemaal vredig opgelost: de poel is groot genoeg. Kwamen wij als tweede auto aan op deze plek, immers zijn het er wat meer maar de echte chaos blijft uit.


Ons plan is om vandaag het zuidelijk deel van het park te bezoeken. Dit deel van het park laat weer andere vormen van begroeiing zijn. Het beboste heuvelachtige is er ook, maar er zijn ook open vlaktes die ruimte geven aan kleine kuddes zebra’s en hartenbeest en daartussen de veel voorkomende wrattenzwijnen. Zo nu dan enkele buffels, maar niet meer de grote kudde van gisteren en we zien enkele struisvogels. Het is een erg lieflijk en vredig plaatje. Zo tegen het einde van de middag, weer met mooi licht, is het wachten op koning leeuw. We zijn benieuwd of het vandaag ook lukken zal een glimp van hem of haar op te vangen. Het liefst natuurlijk een hele troep die op jacht gaat of iets dergelijks. Er gebeurt helaas niets en we kunnen niet blijven wachten, want we moeten om half zeven het park uit zijn. 


 

Als we over de enige verbindingsweg tussen zuid en noord rijden stuiten we weer op een hele rij auto’s. Mensen met verrekijkers en telelenzen speuren de heuvelrug af op zoek naar iets. Wij kunnen niets ontdekken en rijden slalom tussen de auto’s door. Omdat er ook zo’n open safari auto met Ranger bijstaat toch nog maar eens kijken met de verrekijker. Rangers weten vaak net iets beter waar dieren te zien zijn. En dan opeens zie ik haar, een leeuwin liggend in het gras onder een boompje, misschien wel 500 m verder precies bovenop een heuvel. Met het blote oog alleen te zien als weet waar je kijken moet. Die Ranger moet dat geweten hebben, want onder het rijden is het onmogelijk haar te zien. We maken toch maar even wat foto’s, die zeker niet scherp zullen zijn, maar achteraf nog erg meevallen. Dus toch nog gezien, maar niet zoals gehoopt.

Via de waterpoelen van vanochtend rijden we terug naar de gate. Nu helemaal geen beweging bij de poelen. 

 

 


We eten vanavond weer in het parkrestaurant. Dat was gisteren prima. Vlees bereiden daarin zijn ze in dit land meester. De chateaubriand is uitmuntend. Bianca’s keuze voor de pasta valt vanwege de aanwezige paprika helaas wat tegen. Ook de cappuccino van vanavond is een aanfluiting, gewoon filterkoffie met opgeklopte melk. Dat werkt natuurlijk niet. Vreemd want gisteren was het gewoon goed.


Aangezien het erg druk is in het restaurant, duurt het allemaal erg lang. Op de een of andere manier is het vinden van een snelle manier van bedienen in Zuid-Afrika een probleem, nog nergens gaat dat logisch en soepel. Alles en iedereen rent maar door elkaar heen. Het begint al aardig donker te worden en ik wil toch graag nog een beetje licht meepakken voor de half uur durende terugrit. Dus ik ga maar met de inmiddels gebrachte rekening naar de kassa. Betalen en vertrekken. In het laatste restje licht gaan we op pad. De eerste kilometers heb ik een voorganger, dat rijdt prettig, daarna moeten we het op eigen gelegenheid doen. De problemen van rijden in het donker heb ik gisteren al uitgelegd, dus dat komen we allemaal tegen nu. Het eerste deel tot aan de eerste afslag naar echts, naar Kirkwood, is 12 km hebben we op de heenreis gecheckt. 11 kn geen afslag, 12 km geen afslag, 13, 14, 15 km nog steeds geen afslag en we herkennen weinig voor zover dat in het pikkedonker nog kan. Dan maar terug. We herkennen nu wel enkele dingen van de heenreis eergisteren. Als we in de buurt van de afslag moeten zijn maar even heel langzaam rijden en warempel, daar is de afslag. In het donker bijna totaal onzichtbaar en dat terwijl we dachten deze afslag nooit te kunnen missen. Nu 9 km rechtdoor en dan weer rechts richting de onverharde gravelweg naar de lodge. Langs deze weg staan wegwijzers met de naam van de lodge. Ook nu weer ziet het er in het donker compleet anders uit, gelukkig missen we de afslag niet en rijden we via de onverharde weg zonder verdere problemen naar de lodge.


Ik ben moe van een hele dag rijden. In het park weliswaar niet harder dan 40 maar wel steeds gaten in de weg ontwijken en tegelijkertijd in het struikgewas zoeken naar beweging vergt ongemerkt toch de nodige concentratie. Na de inmiddels dagelijkse kop thee gaat het licht uit.

Morgen rustdag in de lodge: bijkomen van de afgelopen reis en genieten van de aanwezige luxe.



Dag 15, relaxdag

 

Rustdag vandaag. Een dagje lodge. Te beginnen, zoals ook de afgelopen ochtenden hier, met een lekkere douche en dat is in deze lodge voor de verandering in de open lucht, lekker in het zonnetje 👀. Vervolgens het ontbijt met een heerlijk eitje, lekker rustig aan. Er zijn nieuwe gasten aangekomen gisteren, nu veel Nederlandstalig en helemaal geen Duits. 

 

Na het ontbijt willen weer eens de beentjes strekken. Na twee dagen met moeite maar 1 km te voet te hebben afgelegd wordt dat wel tijd. De lodge ligt op een eigen omheind terrein van de nodige hectaren, waar je ook kunt wandelen. Paden tussen de behoorlijk dichte begroeiing van fijnbos zijn er niet, wel een paar ‘karrensporen’. Via de hoofdweg moeten we na ca. 200 m rechts afslaan, zo’n karrenspoor op. Dat kunnen we inderdaad blijven volgen tussen de dichte begroeiing door, af en toe de hoofdweg kruisend. We komen een ander jong Nl stel tegen. Ze zijn ook aan de wandel en hebben bij het vliegveld de zebra’s gezien. Okay, gaan we daar heen.... vliegveld??? Is ons nog niet eerder opgevallen, maar we zien inderdaad wel de windzakken hangen. Als we daar naartoe lopen komen we daadwerkelijk bij een airstrip uit. Een onverharde landingsbaan voor kleine vliegtuigjes. Er is zelfs een hangaar. Die Archie (de eigenaar van Hitgeheim) toch... een eigen vliegveldje. 

En inderdaad op een grasveldje staan vijf zebra’s ons nauwlettend in de gaten te houden. Ze houden een minimale afstand tot ons aan. Ik schat zo’n 50 m. Als het minder wordt lopen ze van ons weg. We maken wat foto’s en lopen weer richting lodge. Behalve nog twee Kudu’s hebben we geen loslopend wild meer gezien.

 

 

 


Dan is het tijd voor het bijwerken van dagboek, foto’s en social media met een kop koffie vanaf ons privé terras. Als we daar mee klaar zijn, zo tegen half twee is het wellicht toch nog een idee om te gaan lunchen. Dat kan tot twee, dus moet nog net kunnen. We nemen een tonijn tramazini (een duur woord voor een plat brood en dan ook nog in het Italiaans meervoud) en voor Bianca zonder paprika in de salade. Heerlijk wit wijntje erbij... wat wil je nog meer. Huu... geen paprika zeker, maar waarom dan toch paprika in de salade? Maar.... dat noemen wij geen paprika, sir.

Paprika, peppers, blijft altijd lastig in het engels. Er wordt in elk geval een uiterst aantrekkelijk bord salade zonder paprika gebracht. 


De middag brengen we door aan het +18 zwembad, no kiddies toegestaan (die er ook niet zijn deze dagen). Hier hebben we het tuinplan voor thuis alvast globaal getekend. Iets voor het komende jaar.


En voordat we er erg in hebben gaat het al tegen etenstijd. Nog snel even douchen, badderen en ‘oppoeletoeren’ voor het diner. Vooraf op het terras in drankje met een verlate knabbel (op aandringen van Bianca, maar goed als je het opschrijft moet je het ook doen). Het diner is een Afrikaans diner met gerechten gebaseerd op de gerechten van de Xhosa; de grootste bevolkingsgroep in ZA. Zoete aardappelsoep, loempia’s met boboti (gekruid gehakt), bief stoofpotje, kip met maïs en Cocos, struisvogelstoof in een deegpotje. Bijzonder en lekker en zeer voedzaam (lees vullend en zwaar).


Morgen vroeg op voor een vroege start in Addo. Het wordt 37 graden, dus de dieren zullen vooral ‘s ochtends en ‘s avonds actief zijn. In het donker terugkomen is ons niet zo goed bevallen, dat gaan we niet meer doen en  afhankelijk van de menukaart in de lodge bepalen we waar we gaan eten en dus ook hoe vroeg we het park uit moeten. Maar dat alles zien er morgen. De avond kop thee wacht.



Dag 16, laatste safaridag


Zoals gisteren al gezegd een vroege start vandaag. De wekker gaat om half zeven. We willen om kwart over zeven ontbijten, vroeger gaat niet. De andere gasten die vandaag op safari gaan ontbijten dan ook. Archie, de eigenaar denk daarom dat we vandaag naar huis gaan, want we hebben geen safari bij hem geboekt. Nee, wij gaan liever zelf op ontdekkingstocht in het park. 

Het is vanochtend wel heel erg mistig en bewolkt. Volgens de berichten moet dat nog helemaal verdwijnen deze ochtend. Is altijd weer afwachten of dat ook gaat gebeuren.


We zijn op tijd weg en op het terrein van de lodge zien we al gelijk ons eerste wild van vandaag: impala’s. Precies, die ranke Afrikaanse ‘reeën’ die er in Addo niet zijn. Hier op het terrein van de lodge dus wel. Naar de impala’s kijkend zien we beweging in het gras. Iets dat op een wezel lijkt rent nerveus van de ene naar de andere struik: een mangoest. Die hebben we ook nog niet eerder gezien deze reis. Na een half uurtje rijden zijn we bij de ingang van het park. Waarschijnlijk omdat we nu twee uur vroeger zijn dan de afgelopen keren is iets drukker. De meeste mensen willen toch de ochtendactiviteiten meemaken alvorens het meeste wild onder een boom gaat liggen. 


Zoek de leeuw, hij is er echt🦁
Zoek de leeuw, hij is er echt🦁


Gisteravond hebben we gelezen dat er bij de ingang een drinkpoel moet zijn met daarbij een ondergronds uitkijkpunt. Dat willen we zeker niet overslaan. Stel je voor olifanten bij de poel en daar kun je zowat tussen staan. We lopen naar het uitkijkpunt vanwaar we een overzicht over de poel hebben. Slechts enkele mensen zitten gewapend met een verrekijker aandachtig een richting op te turen. Een dame vertelt ons dat zij een mannetjes leeuw heeft zien lopen en dat die nu onder de struiken ligt te slapen. Oh waow, nog niet eens in he park zelf en dan zometeen al gelijk een leeuw zien. Wij turen met verrekijker en telelens in de aangegeven richting en na lang zoeken zien we iets ondereen struik liggen. Iets dat inderdaad een leeuw zou kunnen zijn, zo ver weg en onduidelijk is het. Maar omdat de dame en haar mede reizigers zeker van hun zaak zijn, kunnen we deze in elk geval al afvinken: drie uit drie (drie bezoeken en drie keer een leeuw), geen slecht gemiddelde. 


Het ondergrondse uitkijkpunt besluiten we vanavond te bezoeken, nu is er niets te zien bij de poel. Ik moet ook straks niet vergeten te tanken. Een dag in het park rijden vreet brandstof van deze toch al niet zuinige Rav, dus als we morgen nog in PE willen aankomen moet dat wel gebeuren. We gaan op pad. 


De afgelopen dagen werden we steevast begroet door meneer schildpad op nagenoeg dezelfde plek. Helaas deze keer staat hij niet klaar om ons te begroeten. Zou het nu al te warm voor hem zijn? Zo’n huisje meeslepen valt natuurlijk niet mee. Of toch? Ja daar is hij iets verder op. Blauwe bloemetjes plukken voor zijn liefje. Eten doet hij ze niet, zeker niet lekker 😬.

Dan verder richting de olifanten..... maar op de plek waar zede afgelopen dagen waren is niets te zien, ook niet bij de poel van twee dagen geleden. We rijden weer het rondje van de eerste dag, waar toen van alles te zien was. Tussen het struikgewas is geen beweging te ontdekken. Als we de open vlaktes oprijden zien we wel beweging. In de verte zien we een kleine kudde zebra’s en hartenbeest, die je hier echt veel hebt. Ook een paar struisvogels paraderen er. Als de auto even stilstaat om de vlakte verder af te speuren zie ik ze opeens: de meerkatten of zoals we ze noemen de stokstaartjes. Baas staat parmantig op een kleine verhoging de omgeving in de gaten te houden, steeds in een zelfde patroon kijkend. Dit terwijl de rest van de familie rondhuppelen op zoek naar voedsel. Het ondergrondse nest bevindt zich onder een paar struiken. Eén van de dieren die Bianca op haar verlanglijstje heeft staan kunnen we nu afvinken. Het maken van een scherpe foto is nog een hele klus. Niet omdat het diertje zo beweegt, maar vooral omdat het erg klein is en wij er zo’n 25 m vanaf staan. Met een volledig ingezoomde lens en de harde wind, waardoor de auto toch een beetje beweegt, geen makkelijke opdracht.

 


We gaan weer verder, maar het blijft erg rustig. Plotseling toch weer een aantal auto’s op een kluitje, dus weer wat te zien. Het is weer een kudde badderende olifanten. Ook nu toch weer een paar foto’s gemaakt omdat de kleintjes er zo fotogeniek uitzien.


Op het bord bij de ingang wordt elke dag aangegeven waar de verschillende diersoorten zijn gezien. We rijden richting de eerste plek waar een leeuw is gespot, de weg richting de zuidkant van het park. Als we bij de plek aankomen staan er natuurlijk een aantal auto’s en een aftandse camper. De man in de camper roept ons toe dat er in de helling aan de overkant een leeuwin ligt te slapen. We vinden een goed uitkijk plekje en inderdaad daar ligt ze. Op haar rug ( in dezelfde houding zoals onze hond dat ook heerlijk vindt) helemaal tevreden te slapen. Ook nu weer foto’s maken met de telelens, maar vanwege de afstand is dat natuurlijk niet de foto waar we op hopen. Toch hebben we er vandaag al twee gezien hoe dan ook 😄.


Meneer in de camper horen we praten met iemand die hem tegemoet rijdt en die hij waarschijnlijk kent of zo. Die wijst hem op een andere locatie waar hij 2 leeuwen heeft gezien. Wij schatten in dat dit die andere plaats is die op het bord bij de ingang staat aangegeven. De camper rijdt weg en wij erachter aan, want het gaat ons op deze laatste dag maar om één ding: leeuwen, de rest hebben we al diverse keren kunnen zien en vastleggen.


 

Als we in het zuidelijk deel aankomen, verliezen we de camper uit het zicht. We hebben een aantal routes, loops genaamd, uitgekozen om vandaag te rijden inclusief de loop met de leeuwen van het bord bij de ingang. Opeens zien we de camper staan, met nog twee andere auto’s, zou het dan toch? Allen staren naar één plek, we rijden de camper voorbij omdat daar nog niemand staat.... lieve hemel, daar liggen ze. Twee stuks op nog geen 10 m van de kant van de weg onder een boom te slapen en onze auto staat er pal voor. Waarom die andere twee auto’s en de camper daar niet staan is mij nog altijd een raadsel. Misschien vinden ze dat wij te dichtbij staan, maar dat boeit ons even niets. Hier wachten we al sinds onze eerste Zuid-Afrika reis van 2011 op, nu gaan we ook niet opzij. Het wordt een fantastisch half uur. De leeuwin die het dichtstbij ligt wordt wakker en gaat verliggen en start een poetsbeurt. Nog beter voor ons zelfs. Het kan niet op.

De rij auto’s om ons heen is gegroeid tot een behoorlijk aantal en we vermoeden vooral jaloezie. Te begrijpen, maar wij gaan pas weg als we voor ons gevoel klaar zijn. Dat is na ongeveer een half uur, de poetsbeurt is voorbij en mevrouw ligt weer roerloos in het gras. We rijden verder, de strijd om ons plekje aan de achterblijvers overlatend. We kijken elkaar vol ongeloof aan, is dit echt gebeurd? We moeten even bijkomen. De dag kan natuurlijk niet meer stuk.

 


We rijden onze route verder af. Het zuidelijk deel vinden we toch interessanter dan het noordelijke. Er is hier meer open landschap en meer bergachtig gebied, waar bijvoorbeeld ook de luipaard zou kunnen rondlopen. Die gaan we helaas niet meer zien, maar je kunt niet alles hebben. Wat we we verder nog zien is weer een kudde olifanten, met de nodige hilarische kleintjes erbij aangevuld met  buffels en wrattenzwijnen met piepkleine jonkies en een kleine kudde buffels die zich tegoed doen aan een water/modderbad. Als we het park willen uitrijden wordt de weg versperd door een kleine kudde olifanten alsof ze ons nog even binnen willen houden. Heel langzaam lopen ze voor ons uit over de weg om dan in het mooie avondlicht via een zandpad af te buigen en in de bush te verdwijnen. Een mooie dag en een mooie reis komt daarmee langzaam tot een eind.


Dit zou een mooie slotzin zijn voor dit verslag, maar we hebben nog even te gaan. Eerst even kijken of er nog iets te beleven valt bij de waterpoel bij de ingang en het ondergrondse uitkijkpunt. De leeuw is niet meer te spotten en ook ander wild laat zich niet zien. We lopen naar het ondergronds uitkijkpunt, we willen het toch gezien hebben maar er is hier natuurlijk ook geen wild te zien. Vervolgens nog tanken bij het tankstation van het park, anders komen we helemaal niet ver. Het ziet er uitgestorven uit.... open tot half vijf. Half vijf? Wat een gekke tijd, het park is dan toch nog open? We zijn dus een uur te laat, balen want het wordt toch wel spannend met nog benzine voor maar een 80 km. Tot aan de lodge redden we nog makkelijk, want dat is zo’n 25 km. Morgen dan maar terug naar het park, want dat kan nog net en daar is in elk geval een tankmogelijkheid. 



Vanavond als afscheidsdiner blijven we in de lodge. Het menu voor vanavond ziet er prima uit. Een courgette soep vooraf (voor Bianca hebben we een alternatief gevraagd), kaassoufflé als tussengerecht, struisvogelbief als hoofdgerecht en als toetje een citroentaartje (keuze Bianca) of een kaasplankje met een portje (voor mij). We moeten ons wel een beetje haasten. We zijn uiteindelijk pas om zes uur in de lodge en we willen ons nog even opfrissen cq. (buiten)douchen. De sundowner op het terras schiet erbij in, we kunnen bijna meteen aan tafel als we aankomen. We nemen wel een andere tafel, uit de tocht. Het waait ook vanavond behoorlijk, vandaar. 


Als ik de soep zie komen start ik al gelijk een heel verhaal over dat we iets anders hadden gevraagd... de glimlach op het gezicht van de ober groeit met de seconde. Hij laat me mooi uitpraten en zegt dan vervolgens dat er voor Bianca een wortel/gembersoep gemaakt is. Deze smaakt bijzonder goed en wordt toegevoegd aan de lijst van ‘zeker nog eens herhalen thuis’.

Bijzonder ook is de saus bij het struisvogelbief, chocolade saus. Beiden apart vind ik wel erg lekker, maar de combi hoeft voor mij niet zo. Vreemd om chocolade te proeven samen met vlees, nee dat gaat bij mij niet goed komen. Gelukkig is het op het bord makkelijk van elkaar te scheiden.


Terug op onze kamer zijn we te moe om nog een kop thee te zetten en morgen moeten we wel een beetje fit zijn, want dat wordt een lange dag. We moeten nog beslissen of we tot aan het vertrek naar PE in de lodge blijven en hier ook lunchen of dat we na het uitchecken om half elf naar Addo gaan, want we moeten sowieso nog tanken daar, om te kijken of er nog dieren bij de waterpoel staan en om erge lunchen. Die keuze maken we morgen maar.



Dag 17 & 18, terugreis


De dag van vertrek en ook onze laatste dag in Zuid-Afrika is helaas alweer aangebroken. Twee en een halve week lijkt lang en het vooruitzicht thuis te komen in de vertrouwde omgeving met de jongens, Dax onze hond en de familie voelt altijd goed. De dagelijkse routine van verplichte zaken en het altijd te weinig tijd hebben is waar we niet naar uitkijken. Iets wat er tijdens een reis als dit niet is. Heerlijk om een ontbijtje te krijgen, maar te hoeven aanschuiven voor het diner, geen schoonmaak, boodschappen, alleen dingen doen en zien waar je zin in hebt. Daar aan denkend is zelfs twee en een halve week niet lang.


We beginnen de dag als alle andere dagen hier met de bekende douche en dan het ontbijt. Daarna alles opnieuw inpakken en de koffers reisklaar maken. Afgelopen zondag hebben we aan de receptie gevraagd of een late uitcheck mogelijk is. In onze kamer zou dat niet kunnen, maar het zal geregeld worden. Het vervelende hier is dat je daar nooit meer een reactie op krijgt. Dus geen idee of dit nou wel of niet kan. 


Als we alles weer netjes in de koffers hebben, met het idee dat we ergens iets vergeten aangezien het allemaal makkelijker lijkt te passen dan op de heenreis, hebben we nog een ruim een half uur over (we hebben de kamer tot half elf). Nog even op het terras zitten met een kop Nescafé en genieten van het uitzicht. We hebben besloten niet hier te blijven, maar naar Addo te gaan om nog een laatste blik op de waterpoel te werpen, te lunchen en te tanken.


Terwijl we uitchecken worden de koffers in de netjes gepoetste auto (dat gebeurt hier elke dag, had ik dat thuis maar) gezet. Tijdens de uitcheck niets over de gevraagde mogelijkheid om later te vertrekken. Toch vreemd, met andere gasten wordt er tijdens het ontbijt voortdurend gesproken over wijzigingen hier en daar, over hoe de dag ingevuld gaat worden enzovoort. Wij worden nooit gevraagd wat we gaan doen, terwijl we wel vijf dagen hier verblijven. We hebben nog niemand gezien die er ook zolang is, de meesten blijven twee nachten. 

Ik vraag wel nog even of er een tankstation dichter in de buurt is dan pas in Addo. Er blijken er inderdaad twee te zijn. Eentje op de hoofdweg richting PE, net na de afslag naar Addo en een ander in Addo zelf maar daar is het nooit zeker of er voldoende voorraad is. Nou, die nemen we dan maar niet. 


Sleutel afgeven en off we go. De impala’s die we een paar dagen geleden hebben gezien, zwaaien ons uit als we richting de poort rijden. Met één oog op de benzinemeter rijden we richting het dichtst bijzijnde tankstation. Het zelfs nog minder ver dan gedacht en inderdaad, als we het zien kan Bianca het zich ook weer herinneren. Gelukkig één zorg minder. Zo’n reisdag is toch altijd spannend: een hoop variabelen die je niet helemaal in de hand hebt. De rit naar het vliegveld (hoe lang, welke route, geen oponthoud), auto inleveren, gaat de vlucht naar Johannesburg op tijd, moeten we de koffers daar nog ophalen of niet. Allemaal zaken waar je in de planning van zo’n dag toch rekening mee moet houden. Dus elke keer als je een zo’n onzekerheid kunt wegstrepen is dat prettig.


Als we in Addo zijn hebben we ongeveer twee uur. Heerlijk om nog even in het park te zijn. Bij de waterpoel nauwelijks activiteit. Een kleine kudde kudu’s dat is alles. Dan naar het restaurant voor een kleine lunch. We moeten nu wel wat eten, want het duurt nog even voordat we in Johannesburg zijn. Dan is het toch echt zover, we moeten richting PE. Nog even snel een selfie en een bericht aan het thuisfront en we zijn op pad. De navi ingeschakeld en de route die we gekregen hebben van onze agent globaal in het hoofd om te kijken of dat enigszins overeenkomt.


De rit duurt iets meer dan een uur. PE is een grote haven en industriestad, dat betekent werk en ook dat er een enorm township rondom de stad ligt waar we daarheen moeten. De armoede is schrijnend. Naast stenen huisjes ook enorm veel krotten van golfplaten, hardboard en plastic.

Dit is de andere kant van Zuid-Afrika en het voelt erg dubbel dit te zien, terugdenkend aan alle luxe die wij de afgelopen ruim twee weken hebben ervaren. Hopelijk draagt ons bezoek voor een aantal Zuidafrikanen bij aan een iets beter inkomen en een iets beter leven.


In PE zelf is het een hele slalom om bij het vliegveld te komen. We moeten de navi goed in de gaten houden, want we wisselen zo vaak en zo snel achter elkaar van baan en wegnummer, dat de gesproken tekst het in elk geval niet kan bijbenen. Gelukkig gaat het allemaal goed en dirigeert hij ons precies tot op de plek waar we de huurauto moeten inleveren. En dat allemaal binnen de aangegeven rijtijd van iets meer dan een uur. Het door ons ingepland extra uur hebben we nu als reservetijd.

Het AVIS mannetje checkt de auto wel heel erg grondig, alsof hij elk deukje zelf moet betalen. Bij een klein putje in het raam roept hij er zelfs een collega bij. Conclusie is dat alles okay is, gelukkig we kunnen weer drie onzekerheden (de route, oponthoud en inleveren auto) wegstrepen. PE is een klein vliegveld, vanuit de autoverhuur de straat over en we staan in de vertrekhal. Bij de incheckbalie is het niet druk. We hoeven alleen maar de bagage af te geven, inchecken hebben we la digitaal gedaan, zowel voor de vlucht als ook voor de KLM vlucht. 

Dan gaat het mis en treedt een van de onzekerheden daadwerkelijk op. De vlucht naar Johannesburg is vertraagd. Het vliegtuig komt vanuit Durban, maar is daar nog niet vertrokken, dus hoe lang vertraging gaat zijn is niet duidelijk. We zouden wel nog omgeboekt kunnen worden naar een eerdere vlucht met vertrek om kwart over vier, maar daar willen ze zolang mogelijk mee wachten. Of we om drie uur terug kunnen komen, want dat weten ze meer.


We hebben gelukkig ruim de tijd. We hebben met opzet een vroege vlucht naar Johannesburg geboekt om eventuele vertragingen te kunnen opvangen. Om drie uur staan we weer bij de balie. Nog altijd is het niet duidelijk. Ik heb op de website van de luchthaven van Durban gekeken en zie dar die vlucht een uur en vijftig minuten vertraagd is. Tel daarbij de vliegtijd naar PE bij op plus de tijd die nodig is om passagiers te wisselen en de vliegtijd naar Johannesburg en dan voel je aan dat het allemaal wel krap begint te worden, maar het kan nog steeds. De grote maar is of de vertraging niet nog groter wordt. Zolang het toestel daar aan de grond staat is er geen zekerheid.


Bij de balie willen ze pas omboeken als de inchecktijd voor die eerdere vlucht dicht is, want dan weten ze pas of er plek is. De vlucht zit volgeboekt. Ik vraag of ze ons dan wel een reëel alternatief voorhouden, daarin geven ze me wel gelijk: het is geen uitgemaakte zaak of dit überhaupt kan. We moeten weer wachten en nu tot tien voor vier (de eerdere vlucht vertrekt om  kwart over vier). De onrust slaat toe. South African is niet verplicht om te zorgen dat wij de KLM vlucht halen, want het zijn twee losgeboekte tickets. Ons geluk is wel dat we al ingecheckt zijn bij KLM.


Ik zoek naar alternatieven bijvoorbeeld om bij te betalen naar businessclass, of een andere vlucht boeken via Mango (daar zijn nog tien plaatsen vrij tegen een gunstig tarief). We besluiten te wachten tot tien voor vier en wat South African kan doen. We hebben geluk er zijn nog precies twee plekken vrij en we mogen mee. We moeten wel de koffers in Johannesburg ophalen en opnieuw inchecken bij KLM, but who cares we kunnen weg en we hebben nu in Johannesburg zo’n zes uur de tijd. Zo zie je maar weer, die onzekerheden, altijd extra tijd inplannen.



De vlucht verloopt verder prima, is toch nog anderhalf uur. Ook het ophalen van de koffers levert geen problemen op. Blij dat ze er überhaupt zijn. Die zijn toch op het allerlaatste moment pas aan boord gebracht. Aangezien we inschatten dat de balie van KLM nog lang niet opengaat zoeken we een plekje om te zitten, koffie te drinken en straks wat te eten. Omdat de KLM vlucht pas vijf voor twaalf vertrekt komt daar om twee uur vannacht de warme maaltijd, nou daar heb ik op dat moment helemaal geen behoefte aan. We vinden bijna deze plek als twee jaar geleden. Toen waren we ook ruim op tijd.


Het wachten valt uiteindelijk reuze mee. We drinken wat, eten wat, werk de financiën en dit verhaal bij en Bianca dan ook gelijk de blog en haar website. Bij de checkin gaat het verder ook prima, er worden nieuwe medewerkers ingewerkt dus het gaat allemaal precies volgens het boekje. Security check die is er wel met spullen op de band en door de bekende poortjes, maar wel met de Afrikaanse slag, niet de stress zoals in Europa (riemen af, horloges af, schoenen uit, tig keer opnieuw door het poortje). Dan nog even uitstempelen en we kunnen.... wel nog even wachten tot aan boarding time. Het vliegtuig komt aan als wij bij de gate aankomen. Nog 2 uur te gaan. Gaat lukken dus... en inderdaad precies volgens schema gaan we aan boord en verlaten we Zuid-Afrika.


Het KLM vliegtuig dat ons weer naar huis gaat brengen.
Het KLM vliegtuig dat ons weer naar huis gaat brengen.



Het is een nachtvlucht, hopelijk kunnen we wat slapen. Dat kan pas echt vanaf een uurtje of drie als alle maaltijdhandelingen zijn gebeurd en het licht uitgaat. Het lukt ons beiden in de meest vreemde slaaphoudingen toch nog af en toe weg te doezelen. Tot een uurtje of acht in de ochtend als de ontbijthandelingen worden opgestart. Hebben we de warme maaltijd vannacht overgeslagen, ik twijfel bij het ontbijt. We nemen toch maar de omelet, maar als we zien wat daar in zit laten we de folie maar dicht en gaan we voor het fruitbakje, het water en ik het broodje en thee. De resterende 2 uur zitten we gewoon uit en dan staan we plotseling weer op Nederlandse bodem. Koffers halen, een goede koffie bij Starbucks drinken, met de P3-bus naar de parkeerplaats, auto ophalen (tsjonge wat was die smerig van ruim twee weken alleen maar stilstaan en ook op de remschijven zit aardig wat roestvorming merk ik) en dan nog twee uurtjes richting zuiden sturen en dan zit onze huwelijksreis er echt helemaal op.

Gisteren nog aan de andere kant van de wereld bij ruim dertig graden, nu weer bijna thuis bij 13 graden. We moeten duidelijk wennen. Moeten we nu blij zijn thuis te zijn of niet? In elk geval is Dax, onze hond, ontzettend blij. We krijgen een warm en luidruchtig onthaal.


Reactie schrijven

Commentaren: 8
  • #1

    Broer (woensdag, 06 februari 2019 21:28)

    Toe maar kan niet op zeg..... mooie foto’s.

    Tot snel en geniet er van.

  • #2

    Pap en Mam (vrijdag, 08 februari 2019 15:00)

    Mooi verslag en mooie opnamen. Gr.

  • #3

    G. Pisters (maandag, 11 februari 2019 09:55)

    Dat is beter dan de krant s’Morgensvroeg om deze avonturen mee te beleven, geweldig.
    Ik hoop dat de hoofdpijn gauw over is, groetjes van “ ons” uit Valkenburg.

  • #4

    Pap en Mam (maandag, 11 februari 2019 17:25)

    Mooie verhalen en leuke foto;s nog een leuke vakantie Gr uit Voerendaal.

  • #5

    Pa en Ma (donderdag, 14 februari 2019)

    Wat is zuid Afrika toch mooi. Een geweldig land.
    Goede keuze gemaakt voor jullie Huwelijksreis .
    Groeten uit Valkenburg ���

  • #6

    Pap en Mam. (vrijdag, 15 februari 2019 10:56)

    Jullie hebben zo te lezen een geweldige vakantie geniet maar verder Gr. uit Voelender.

  • #7

    Pa en Ma (donderdag, 21 februari 2019 19:25)

    Wat een prachtig verhaal, veel gezien en veel meegemaakt en beleefd in de natuur.
    Deze reis neemt niemand jullie meer af en de mooie herinneringen blijven.
    In een woord een geweldige reis.

    Valkenburg 21 febr 2019

  • #8

    Margreet (dinsdag, 04 juni 2019 13:26)

    Sinds lange rijd weer eens op jullie site gekeken. En wat zie ik? Een geweldig avontuur. Heerlijk om zo jong te zijn en zoveel energie te hebben.\ Blijf genieten.
    Gr. Margreet